ΘΕΟΛΟΓΙΚΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ
23.4.08
Το στεφανη της πρωτομαγιας
Το πρωτομαγιάτικο στεφάνι είναι, σχεδόν, το μοναδικό έθιμο που εξακολουθεί να μας συνδέει με την παραδοσιακή Πρωτομαγιά, μια γιορτή της άνοιξης και της φύσης με πανάρχαιες ρίζες, πλούσια σε εκδηλώσεις σε παλαιότερες εποχές. Στις μέρες μας η Πρωτομαγιά με το μάζεμα των λουλουδιών για το πρωτομαγιάτικο στεφάνι, ενισχύει τις σχέσεις του ανθρώπου με τη φύση, από την οποία οι περισσότεροι έχουμε απομακρυνθεί, ζώντας στις πόλεις.Σύμφωνα με τη διευθύντρια του Κέντρου Λαογραφίας της Ακαδημίας Αθηνών, Αικατερίνη Καμηλάκη, το στεφάνι κατασκευαζόταν με βέργα από ευλύγιστο και ανθεκτικό ξύλο κλήματος ή άλλο και στολιζόταν με λουλούδια και κλαδάκια καρποφόρων δέντρων, όπως η αμυγδαλιά, η συκιά και η ροδιά. Ακόμα, το διακοσμούσαν με στάχυα από σιτάρι και κριθάρι, με κρεμμύδι αλλά και σκόρδο για το μάτι. Η χρησιμοποίηση πρασινάδας και όχι τόσο λουλουδιών με σκοπό τη μετάδοση της γονιμότητάς τους ήταν το κύριο χαρακτηριστικό των μαγιάτικων συνηθειών. Στον αγροτικό χώρο, μάλιστα, δε θεωρείτο απαραίτητο το πλέξιμο στεφανιών. Αρκούσε η τοποθέτηση πάνω από την πόρτα του σπιτιού μιας δέσμης από χλωρά κλαδιά ελιάς, συκιάς, νερατζιάς, πορτοκαλιάς και άλλα μαζί με λουλούδια. Απαραίτητη ήταν, επίσης, η ύπαρξη μεταξύ τους φυτών αποτρεπτικών… του κακού, όπως είναι η τσουκνίδα, το σκόρδο και άλλα.Σύμφωνα με κείμενο του καθηγητή Κλασικής Αρχαιολογίας στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο, Μιχάλη Τιβέριου, το μαγιάτικο κλαδί ή το άνθινο στεφάνι, έχει κατά πάσα πιθανότητα τις ρίζες του στην αρχαιότητα: «Είναι γνωστό ότι στην αρχαία Ελλάδα τέτοια κλαδιά ή στεφάνια τα χρησιμοποιούσαν πολύ συχνά. Δεν είναι υπερβολικό να πούμε ότι δεν έλειπαν από καμία σημαντική εκδήλωση του δημόσιου, ιδιωτικού και θρησκευτικού βίου. Επιπλέον, είναι αξιοπρόσεκτο ότι μια σημαντική γιορτή ενός μήνα των αρχαίων, του Θαργηλίωνος, που αντιστοιχούσε, περίπου, με το δικό μας Μάιο, περιλάμβανε στα δρώμενά της την κατασκευή ενός κλαδιού ανάλογου με το μαγιάτικο. Το κλαδί αυτό δεν το έφτιαχναν με άνθη, αλλά με κλαδιά οπωροφόρων δέντρων, στα οποία αναρτούσαν κρεμμύδι και σκόρδο».Στις μέρες μας που έχουμε καθιερώσει στεφάνια από λουλούδια του αγρού ή των κήπων, τα οποία τοποθετούμε για μερικές μέρες στην κύρια είσοδο των σπιτιών μας. Δύσκολα μπορεί, πια, να ανιχνευτεί συμβολισμός στο σύγχρονο πρωτομαγιάτικο στεφάνι, κατά το Μιχάλη Τιβέριο, αφού για τους περισσότερους δεν αποτελεί, ίσως, τίποτα περισσότερο από μια όμορφη και μυρωδάτη σύνθεση λουλουδιών, χωρίς να παραπέμπει σε συσχετισμούς σύμφωνα με τους οποίους «χαρίζει» στους ενοίκους ενός σπιτιού υγεία, καλή τύχη, ειρήνη, ευτυχία και ευφορία. Σίγουρα, όμως, η κατασκευή του χαρίζει ευφορία σε μεγάλους και μικρούς, που ξεφεύγοντας από τις πόλεις αναζητούν τη χαρά της άνοιξης στην ολάνθιστη φύση.
ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ
Γνωστός στους διάφορους πολιτισμούς με διαφορετικά ονόματα, ο Μάιος ονομάστηκε έτσι από τη ρωμαϊκή θεότητα Maja (Μάγια) της οποίας το όνομα προήλθε με τη σειρά του από την ελληνική λέξη Μαία, τροφός και μητέρα. Η Μάγια ταυτίστηκε και με την Ατλαντίδα νύμφη Μαία, μητέρα του Ερμή στον οποίο και αφιερώθηκε ο μήνας. Σύμφωνα με τον τρόπο διαίρεσης του χρόνου των αρχαίων Ελλήνων, ο Μάιος αντιστοιχούσε σε μέρος του Μουνιχιώνα και του Θαργηλιώνα που σημαίνει το μήνα που ο ήλιος καίει, θερμαίνει τη γη. Ήδη από τους Ρωμαίους, η αρχή του μήνα σηματοδοτούνταν από τον εορτασμό της Αγαθής Θεάς ενώ σε όλη τη διάρκειά του τελούνταν γιορτές συνδεδεμένες με την ευφορία των αγρών.
Η φυσιογνωμία του Μαΐου στη λαϊκή αντίληψη είναι δίσημη: συνυπάρχει σ αυτήν το καλό και το κακό, η αναγέννηση και ο θάνατος. Όλες αυτές οι ιδιότητες συγκλίνουν και συγκεντρώνονται στην πρώτη του μέρα, την Πρωτομαγιά. Ο εθιμικός εορτασμός της ως της τελικής νίκης του καλοκαιριού κατά του χειμώνα και της κατίσχυσης της ζωής επί του θανάτου έχει μακρότατη παράδοση με ρίζες που ανάγονται σε προχριστιανικές αγροτικές λατρευτικές τελετές που αποσκοπούσαν στη γονιμότητα των αγρών και, κατ επέκταση, και των ζώων και των ανθρώπων.
Οι αρχαίοι Έλληνες, ως φλογεροί φυσιολάτρες, γιόρταζαν το άνοιγμα των λουλουδιών και το φτάσιμο της άνοιξης. Aπό τα αρχαιότερα χρόνια του πολιτισμού τους, που έφθασε στην Eλλάδα από τη Θράκη το ρόδο, μαζί με τις Oρφικές διδασκαλίες, το άνθος αυτό έγινε σύμβολο και υμνήθηκε ως η νύμφη των ανθέων. Ο Aνακρέων ύμνησε έτσι το άνθος αυτό του Mαγιού:
«Pόδον, άνθος των ερώτωναναμίξωμεν τω Bάκχωρόδον, ω+ ωραίον άνθοςενθέντες τοις κροτάφοιςευθυμήσωμεν εν τούτοις».
Η γιορτή, όμως, της άνοιξης, η αρχαία Πρωτομαγιά, πήρε σιγά-σιγά κι επίσημη μορφή. Από τις παλαιότερες γιορτές, δημιουργήθηκαν τα Ανθεστήρια, η γιορτή των λουλουδιών. Αυτή ήταν η πρώτη επίσημη γιορτή ανθέων των Ελλήνων. Ιδρύθηκε πρώτα στην Αθήνα, όπου με μεγαλοπρέπεια βάδιζαν προς τα ιερά πομπές με κανηφόρες, που έφερναν άνθη. Έπειτα τα Ανθεστήρια διαδόθηκαν και σ άλλες πόλεις της Ελλάδος και πήραν πανελλήνια μορφή.
Στα Ανθεστήρια της Ελλάδας «ανασταινόταν» ο… σκοτωμένος Ευάνθης θεός, επίθετο του Διόνυσου, που από το χυμένο αίμα του φύτρωσε, σύμφωνα με το μύθο, η άμπελος. Δρώμενο της Πρωτομαγιάς στην Ελλάδα κατά τα νεότερα χρόνια ήταν η ανάσταση του Μαγιόπουλου. Ένας έφηβος εμιμείτο στα ξέφωτα του δάσους τον πεθαμένο, τάχατες, Διόνυσο. Κοπέλες τον στόλιζαν με άνθη και του τραγουδούσαν τον «κομμό, το θρήνο και τον οδυρμό, μέχρι που να «αναστηθεί» και μαζί με αυτόν όλη η φύση.
Όταν η ειδωλολατρία προσωποποίησε τις ιδιότητες της Φύσης και τις προσκύνησε σαν συγκεκριμένους θεούς, τότε τις αρχικές εκείνες γιορτές της Άνοιξης μοιράστηκαν μεταξύ τους η Ίσιδα, ο Διόνυσος, η Δήμητρα, ο Απόλλωνας, η Χλωρίδα (Flora) και αν κάποιος άλλος θεός θεωρήθηκε επόπτης της φυσικής παραγωγής ή αίτιος της βλάστησης των φυτών.
Και λοιπόν αντί για την αρχική και ενστικτώδη εκείνη χαρά των ανθρώπων από τη θέα της ζωής που ξαναγεννιέται στη φύση, γιόρταζαν οι δικοί μας πρόγονοι , από υποχρέωση πια, γιορτές, σαν τα Ανθεσφόρια περίπου, τα Ηροσάνθεια, τα Χλόεια, τα Θαλήσια και τέλος τα περίφημα Διονύσια για των οποίων την εξύμνηση συναγωνίζονται οι μεγαλύτεροι λυρικοί ποιητές της Ελλάδας που για την ανοιξιάτικη λαμπρότητά τους ψάλλει ο ουράνιος Πίνδαρος ότι:
Φοίνικος έρνος οπότ΄οιχθέντος Ωράν θαλάμου.Εύοδμον επαιωσιν έαρ, φυτά νεκτάρεα.Τότε βάλλεται , τότ΄επ΄αμβρόταν χέρσον εραταίίων φόβαι ρόδα τε κόμαισι μίγνυται,αχεί τ΄ομφαί μελέων συν αυλοίς,αχεί τε Σεμέλαν ελικάμπυκα χοροί.
(Το βλαστάρι του φοίνικα, των Ωρών σαν ανοίξει ο θάλαμοςκαι τα μυρωδάτα φυτά μυριστούν την εύοσμη άνοιξη,τότε πετιέται, τότε στη γη των αθανάτων σωρόςχαριτωμένοι μενεξέδες και τριαντάφυλλαμε τα μαλλιά ανακατεύεταικαι ηχεί γλυκιά φωνή με λυρικούς αυλούςκαι σέρνουνε χορούς για την ανθοστεφάνωτη Σεμέλη
Η φυσιογνωμία του Μαΐου στη λαϊκή αντίληψη είναι δίσημη: συνυπάρχει σ αυτήν το καλό και το κακό, η αναγέννηση και ο θάνατος. Όλες αυτές οι ιδιότητες συγκλίνουν και συγκεντρώνονται στην πρώτη του μέρα, την Πρωτομαγιά. Ο εθιμικός εορτασμός της ως της τελικής νίκης του καλοκαιριού κατά του χειμώνα και της κατίσχυσης της ζωής επί του θανάτου έχει μακρότατη παράδοση με ρίζες που ανάγονται σε προχριστιανικές αγροτικές λατρευτικές τελετές που αποσκοπούσαν στη γονιμότητα των αγρών και, κατ επέκταση, και των ζώων και των ανθρώπων.
Οι αρχαίοι Έλληνες, ως φλογεροί φυσιολάτρες, γιόρταζαν το άνοιγμα των λουλουδιών και το φτάσιμο της άνοιξης. Aπό τα αρχαιότερα χρόνια του πολιτισμού τους, που έφθασε στην Eλλάδα από τη Θράκη το ρόδο, μαζί με τις Oρφικές διδασκαλίες, το άνθος αυτό έγινε σύμβολο και υμνήθηκε ως η νύμφη των ανθέων. Ο Aνακρέων ύμνησε έτσι το άνθος αυτό του Mαγιού:
«Pόδον, άνθος των ερώτωναναμίξωμεν τω Bάκχωρόδον, ω+ ωραίον άνθοςενθέντες τοις κροτάφοιςευθυμήσωμεν εν τούτοις».
Η γιορτή, όμως, της άνοιξης, η αρχαία Πρωτομαγιά, πήρε σιγά-σιγά κι επίσημη μορφή. Από τις παλαιότερες γιορτές, δημιουργήθηκαν τα Ανθεστήρια, η γιορτή των λουλουδιών. Αυτή ήταν η πρώτη επίσημη γιορτή ανθέων των Ελλήνων. Ιδρύθηκε πρώτα στην Αθήνα, όπου με μεγαλοπρέπεια βάδιζαν προς τα ιερά πομπές με κανηφόρες, που έφερναν άνθη. Έπειτα τα Ανθεστήρια διαδόθηκαν και σ άλλες πόλεις της Ελλάδος και πήραν πανελλήνια μορφή.
Στα Ανθεστήρια της Ελλάδας «ανασταινόταν» ο… σκοτωμένος Ευάνθης θεός, επίθετο του Διόνυσου, που από το χυμένο αίμα του φύτρωσε, σύμφωνα με το μύθο, η άμπελος. Δρώμενο της Πρωτομαγιάς στην Ελλάδα κατά τα νεότερα χρόνια ήταν η ανάσταση του Μαγιόπουλου. Ένας έφηβος εμιμείτο στα ξέφωτα του δάσους τον πεθαμένο, τάχατες, Διόνυσο. Κοπέλες τον στόλιζαν με άνθη και του τραγουδούσαν τον «κομμό, το θρήνο και τον οδυρμό, μέχρι που να «αναστηθεί» και μαζί με αυτόν όλη η φύση.
Όταν η ειδωλολατρία προσωποποίησε τις ιδιότητες της Φύσης και τις προσκύνησε σαν συγκεκριμένους θεούς, τότε τις αρχικές εκείνες γιορτές της Άνοιξης μοιράστηκαν μεταξύ τους η Ίσιδα, ο Διόνυσος, η Δήμητρα, ο Απόλλωνας, η Χλωρίδα (Flora) και αν κάποιος άλλος θεός θεωρήθηκε επόπτης της φυσικής παραγωγής ή αίτιος της βλάστησης των φυτών.
Και λοιπόν αντί για την αρχική και ενστικτώδη εκείνη χαρά των ανθρώπων από τη θέα της ζωής που ξαναγεννιέται στη φύση, γιόρταζαν οι δικοί μας πρόγονοι , από υποχρέωση πια, γιορτές, σαν τα Ανθεσφόρια περίπου, τα Ηροσάνθεια, τα Χλόεια, τα Θαλήσια και τέλος τα περίφημα Διονύσια για των οποίων την εξύμνηση συναγωνίζονται οι μεγαλύτεροι λυρικοί ποιητές της Ελλάδας που για την ανοιξιάτικη λαμπρότητά τους ψάλλει ο ουράνιος Πίνδαρος ότι:
Φοίνικος έρνος οπότ΄οιχθέντος Ωράν θαλάμου.Εύοδμον επαιωσιν έαρ, φυτά νεκτάρεα.Τότε βάλλεται , τότ΄επ΄αμβρόταν χέρσον εραταίίων φόβαι ρόδα τε κόμαισι μίγνυται,αχεί τ΄ομφαί μελέων συν αυλοίς,αχεί τε Σεμέλαν ελικάμπυκα χοροί.
(Το βλαστάρι του φοίνικα, των Ωρών σαν ανοίξει ο θάλαμοςκαι τα μυρωδάτα φυτά μυριστούν την εύοσμη άνοιξη,τότε πετιέται, τότε στη γη των αθανάτων σωρόςχαριτωμένοι μενεξέδες και τριαντάφυλλαμε τα μαλλιά ανακατεύεταικαι ηχεί γλυκιά φωνή με λυρικούς αυλούςκαι σέρνουνε χορούς για την ανθοστεφάνωτη Σεμέλη
8.4.08
ΕΡΕΧΘΕΙΟ
Το Ερέχθειο, κομψό οικοδόμημα με ιδιαίτερο χαρακτήρα και αρχιτεκτονική μορφή, βρίσκεται στη βόρεια πλευρά του βράχου της Ακρόπολης. Οικοδομήθηκε μεταξύ των ετών 421-406 π.Χ., αντικαθιστώντας τον πρωιμότερο ναό, που βρισκόταν λίγο πιο νότια και ήταν αφιερωμένος στην Αθηνά Πολιάδα, το λεγόμενο ''Αρχαίο ναό''. Ο ναός αναφέρεται ως ''Ερέχθειο'' μόνο από τον Παυσανία (1.26.5) και η ονομασία αυτή σχετίζεται με το μυθικό βασιλιά των Αθηνών Ερεχθέα, που λατρευόταν αρχικά στη θέση αυτή. Από άλλες πηγές το οικοδόμημα συνήθως αναφέρεται απλώς ως ''ναός'' ή ''αρχαίος ναός''. Η ιδιόρρυθμη μορφή του οφείλεται εν μέρει στη διαμόρφωση του εδάφους, που είναι κατά 3 μ. ψηλότερο στο ανατολικό μέρος, αλλά και στις δύο κύριες λατρείες, που έπρεπε να στεγάσει σε δύο διαφορετικούς χώρους. Ο πρώτος ήταν αφιερωμένος στην Αθηνά Πολιάδα και καταλαμβάνει το ανατολικό τμήμα του κτηρίου, ενώ στο δυτικό τμήμα, που βρισκόταν σε χαμηλότερο επίπεδο, λατρευόταν ο Ποσειδώνας-Ερεχθέας και υπήρχαν βωμοί του Ηφαίστου και του Βούτου, αδελφού του Ερεχθέα. Εδώ κατοικούσε, σύμφωνα με το μύθο, και ο οικουρός όφις, το ιερό φίδι της Αθηνάς. Παράλληλα, στον ίδιο χώρο υπήρχαν και ορισμένα ιερά σημεία, που έπρεπε να προστατευθούν από το κτήριο, όπως ο τάφος του Κέκροπα και τα ίχνη που θύμιζαν την έριδα της Αθηνάς και του Ποσειδώνα για την κηδεμονία της πόλης. Το οικοδόμημα έχει κατασκευασθεί από πεντελικό μάρμαρο, ενώ για τη ζωφόρο του χρησιμοποιήθηκε γκρίζα ελευσινιακή πέτρα και για τα θεμέλια πειραϊκός ακτίτης. Στην πρόσοψη του ανατολικού τμήματος υψώνεται εξάστυλη ιωνική στοά, από όπου ήταν και η είσοδος, με δύο παράθυρα εκατέρωθεν. Στο εσωτερικό του ναού αυτού φυλασσόταν το ξόανο, το άγαλμα της Αθηνάς, φτιαγμένο από ξύλο ελιάς, το οποίο έντυναν με τον πέπλο οι Αρρηφόροι κατά τη διάρκεια της γιορτής των Παναθηναίων. Στο δυτικό τμήμα, που βρισκόταν σε χαμηλότερο επίπεδο, η είσοδος γινόταν από ένα πρόπυλο σε σχήμα Π, στη βόρεια πλευρά, με τέσσερις ιωνικούς κίονες στην πρόσοψη και από έναν σε κάθε πλευρά. Στο πλακόστρωτο της στοάς που σχηματίζει το πρόπυλο υπάρχουν, σύμφωνα με την παράδοση, τα ίχνη της τρίαινας με την οποία ο Ποσειδώνας χτύπησε τη γη και έκανε να αναβλύσει η πηγή με το αλμυρό νερό. Το δάπεδο του ναού ήταν μαρμάρινο και από κάτω, σύμφωνα πάντα με την παράδοση, υπήρχε η ''Ερεχθηίς θάλασσα'', όπου κατέληγαν τα νερά της αλμυρής πηγής του Ποσειδώνα. Μία μικρή πόρτα στο δυτικό τοίχο του ναού οδηγούσε στο ιερό της Πανδρόσου, στα δυτικά του Ερεχθείου. Η δυτική πλευρά εξωτερικά είχε τέσσερις ιωνικούς κίονες επάνω σε ψηλό στυλοβάτη, οι οποίοι ενώνονταν με χαμηλό τοίχο και κιγκλιδώματα. Μία άλλη πόρτα, τέλος, στο νότιο τοίχο του ναού αυτού, οδηγούσε μέσω μίας σκάλας στην πρόσταση των Καρυάτιδων. Αυτή είναι μικρή στοά σχήματος Π, όπου τη θέση των κιόνων καταλαμβάνουν έξι αγάλματα κορών, που στηρίζουν με το κεφάλι τους την οροφή της. Ονομάσθηκαν Καρυάτιδες μεταγενέστερα, επειδή σχετίσθηκαν με τις κοπέλες από τις Καρυές της Λακωνίας, που χόρευαν ένα χορό προς τιμήν της θεάς Αρτέμιδος. Φιλοτεχνήθηκαν από το γλύπτη Αλκαμένη ή, σύμφωνα με άλλους, από το γλύπτη Καλλίμαχο. Τα πέντε αγάλματα των Καρυάτιδων βρίσκονται σήμερα στο Μουσείο Ακροπόλεως και το έκτο στο Βρετανικό Μουσείο, ενώ στη θέση τους έχουν τοποθετηθεί αντίγραφα από χυτό υλικό. Όλο το οικοδόμημα διακοσμούσε μία ζωφόρος, όπου πιθανόν απεικονίζονταν σκηνές σχετικές με τους μυθικούς βασιλείς της Αθήνας. Τον 1ο αι. π.Χ. το μνημείο κάηκε κατά τη διάρκεια βαρβαρικών επιδρομών και υπέστη μικρές επισκευές και τροποποιήσεις. Κατά τους πρώιμους χριστιανικούς χρόνους μετατράπηκε σε εκκλησία της Θεομήτορος, την εποχή της Φραγκοκρατίας (1204-1456) χρησιμοποιήθηκε ως παλάτι και κατά την Τουρκοκρατία (1456-1833) φιλοξένησε το χαρέμι του Τούρκου φρούραρχου. Στις αρχές του 19ου αιώνα, μία από τις Καρυάτιδες και ένας κίονας αποσπάσθηκαν κατά τη διάρκεια της διαρπαγής των μαρμάρων του Παρθενώνα από το λόρδο Έλγιν, ενώ λίγο αργότερα, το 1827, στη διάρκεια του απελευθερωτικού αγώνα των Ελλήνων, το κτήριο ανατινάχθηκε από τουρκική οβίδα. Προσπάθειες για την αποκατάσταση του μνημείου έγιναν αμέσως μετά την απελευθέρωση. Το Ερέχθειο είναι το πρώτο από τα μνημεία της Ακρόπολης, του οποίου ολοκληρώθηκε η αναστήλωση κατά τη διάρκεια των ετών 1979-1987, στο πλαίσιο των αναστηλωτικών εργασιών που εκτελούνται στο χώρο της Ακρόπολης. Η αναστήλωση αυτή βραβεύθηκε από την Europa Nostra.
Σήμερα θα μιλήσουμε για τον ωραιότερο ναό της Ακρόπολης τον Παρθενώνα , αυτό το θαύμα της αρχιτεκτονικής και της ομορφιάς που καθώς περνούν τα χρόνια αποκτά όλο και περισσότερη αξία.Χιλιάδες άνθρωποι, μέσα σ' έναν πρωτοφανή πυρετό, εργάστηκαν για πολλά χρόνια για να γίνουν οι ασύγκριτοι σε πλούτο και ομορφιά ναοί της Ακρόπολης και τα αριστοτεχνικά αγάλματα. Τα καράβια ξεφόρτωναν συνέχεια στον Πειραιά πολύτιμη ξυλεία της Θράκης και του Λιβάνου. Από την Αίγυπτο έφτασαν πολλά φορτία με ελεφαντόδοντο. Η Θράκη και η Λιβύη προμήθευσε το χρυσάφι που χρειαζόταν για τα αγάλματα. Και η κοντινή Πεντέλη πρόσφερε το ολοκάθαρο και πολύτιμο μάρμαρο της. Ο Ικτίνος έκανε τα σχέδια της Ακρόπολης και ο Καλλικράτης. σπουδαίος αρχιτέκτονας, είχε την επίβλεψη των έργων. Τα αγάλματα τα ανάλαβε ο μοναδικός Φειδίας, ο πιο ονομαστός γλύπτης της Αθήνας, που όμοιος του δεν παρουσιάστηκε ποτέ και πουθενά ως την εποχή μας. Βοηθούς του ο Φειδίας είχε τον αδελφό του τον Πάναινο, που ήταν άξιος και στη ζωγραφική, καθώς και τον Κολώτη, που ήταν ειδικός στο να δουλεύει το χρυσάφι και το ελεφαντόδοντο. Πρώτος απ' όλους τους ναούς άρχισε να χτίζεται ο Παρθενώνας, πάνω στα θεμέλια του προηγούμενου ναού που είχε χτίσει ο Πεισίστρατος και τον είχαν καταστρέψει οι Πέρσες. Ονομάστηκε Μέγας Ναός και όχι Παρθενώνας. Το όνομα αυτό το πήρε αργότερα από ένα θάλαμο του ναού, που ονομαζόταν Παρθενών, επειδή εκεί συγκεντρώνονταν οι παρθένες που υπηρετούσαν τη θεά Αθηνά. Το υλικό για την κατασκευή του ήταν πεντελικό μάρμαρο, εκτός από το υπερυψωμένο δάπεδο, όπου χρησιμοποιήθηκε πωρόλιθος. Εννέα χρόνια χρειάστηκαν για την ανέγερση του ναού. Τα επίσημα εγκαίνια του έγιναν στα μεγάλα Παναθήναια του 439. Ωστόσο, το στόλισμα του ναού με τα αγάλματα του Φειδία, στη ζωφόρο και στις μετόπες, συνεχιζόταν και τελείωσε το 432. Δηλαδή για να τελειώσει ολότελα ο ναός, χρειάστηκαν δεκαπέντε χρόνια. Ήταν ναός περίπτερος , με δύο σειρές κολώνες , μήκους 70 μέτρων και πλάτους 31, Δωρικού ρυθμού ,με αρκετά στοιχεία Ιωνικού. Αυτή η σύνθεση των δύο αρχιτεκτονικών στοιχείων, έκανε το πελώριο οικοδόμημα πιο ανάλαφρο. Τι να πρωτοθαυμάσει κανείς από αυτό το αρχιτεκτονικό αριστούργημα που ονομάζεται Παρθενώνας! Όλα μελετήθηκαν και στην παραμικρότερη λεπτομέρεια τους. Επειδή το μάτι του ανθρώπου ξεγελιέται και τις μεγάλες ευθείες τις βλέπει στη μέση τους να καμπυλώνουν, οι σπουδαίοι Αθηναίοι αρχιτέκτονες χρησιμοποίησαν ελαφρές καμπύλες, ώστε στο μάτι να φαίνονται ευθείες. Οι κολώνες έγερναν ελαφρά προς τα μέσα για να οδηγούν το βλέμμα ψηλά. Αυτό το μεγάλο κτίριο το χαρακτήριζε η απλότητα, η σοβαρότητα, η επιβλητικότητα, αλλά και η χάρη. Ναι, οι εκατοντάδες τόνοι από μάρμαρο, θα 'λεγε κανείς ότι δεν του έδωσαν την αίσθηση του όγκου και του βάρους. Ταίριαζε απόλυτα στο γυμνό βράχο της Ακρόπολης, αλλά και σε όλο το περιβάλλον της Αθήνας με το ζωηρό της φως. Το εσωτερικό του χωριζόταν στον πρόναο το σηκό και τον οπισθόδομο. Στη ζωφόρο, που είχε συνολικό μήκος 140 μέτρων και ύψος 1 μέτρου, ο Φειδίας λάξευσε τα αριστουργηματικά του γλυπτά με θέμα την προετοιμασία της πομπής των Παναθηναίων. Πόση απλότητα, πόση λιτότητα, αλλά και πόση ζωντάνια και αλήθεια δεν υπάρχουν σ' αυτά τα ανεπανάληπτα γλυπτά! Στη μετόπη αναπαράστησε σκηνές από τη γιγαντομαχία. Στο ανατολικό αέτωμα διάλεξε σαν θέμα τη γέννηση της Αθηνάς από το κεφάλι του Δία και στο δυτικό τη σκηνή της φιλονικίας της Αθηνάς με τον Ποσειδώνα, πάνω στην Ακρόπολη. Στο σηκό ο Φειδίας έστησε το χρυσελεφάντινο άγαλμα της Αθηνάς, ένα πραγματικό αριστούργημα ομορφιάς, τέχνης, χάρης και επιβλητικότητας. Μας το περιγράφει με κάθε λεπτομέρεια ο Παυσανίας, που το είδε στη θέση του όταν επισκέφτηκε την Αθήνα, έτσι όπως μας έκανε και την περιγραφή του αγάλματος του Δία, στην Ολυμπία, έργο και αυτό του Φειδία. Το ύψος του αγάλματος μαζί με το βάθρο έφτανε τα 15 μέτρα. Ήταν μια Αθηνά που στεκόταν όρθια , επιβλητική και ολοζώντανη. Φορούσε έναν Αττικό χιτώνα και τα χέρια της ήταν γυμνά, φτιαγμένα από ελεφαντόδοντο. Στο δεξί της χέρι κρατούσε τη φτερωτή νίκη, που είχε ύψος 1,80εκ. Και ήταν χρυσελεφάντινη. Στο αριστερό χέρι κρατούσε ακουμπισμένα στο δάπεδο, το δόρυ και την ασπίδα. Ανάμεσα σ' αυτά τα δύο υπήρχε ένα φίδι που παρίστανε τον Εριχθόνιο. Στο εσωτερικό μέρος της ασπίδας, ο μοναδικός ζωγράφος Πολύγνωτος είχε ζωγραφίσει σκηνή από τη 1η γιγαντομαχία και στο εξωτερικό υπήρχε σκηνή από τον πόλεμο του Θησέα με τις Αμαζόνες. Σ' έναν από τους πολεμιστές ο Φειδίας είχε δώσει τη μορφή του Περικλή και σε έναν άλλο, σε ένα γέρο που σήκωνε μια πέτρα, τη δική του μορφή. Το χρυσάφι του αγάλματος ζύγιζε κάπου έναν τόνο! Οι Αθηναίοι κατηγόρησαν αργότερα το Φειδία πως είχε κλέψει αρκετό από το χρυσάφι που προοριζόταν για το άγαλμα και τον έφεραν σε δίκη. Μα εκείνος, που ήξερε πολύ καλά τον ανθρώπινο φθόνο, είχε λάβει τα μέτρα του. Είχε ζυγίσει το χρυσάφι που του παράδωσαν, το οποίο ήταν ακριβώς 44 τάλαντα. Το χρυσάφι στο άγαλμα το είχε τοποθετήσει με τέτοιον τρόπο, ώστε να ξεκολλάει εύκολα και να μπαίνει ξανά στη θέση του. Στη δίκη ζήτησε να βγάλουν το χρυσάφι και να το ζυγίσουν, πράγμα που έγινε. Και το βάρος του ήταν ακριβώς το ίδιο, 44 τάλαντα! Φυσικά ο Φειδίας αθωώθηκε. Αλλά, βρήκε καινούργιους μπελάδες. Τον κατηγόρησαν για ιεροσυλία, επειδή έδωσε στους δυο πολεμιστές της ασπίδας της Αθηνάς, τη μορφή του και τη μορφή του Περικλή, θα τον καταδίκαζαν οπωσδήποτε σε θάνατο, αλλά κατάφερε να δραπετεύσει και έφυγε για την Ολυμπία, όπου μαζί με τους δυο αχώριστους βοηθούς του έφτιαξε ένα καινούργιο αριστούργημα, το γιγάντιο χρυσελεφάντινο άγαλμα του Δία. Ξαναγυρίζουμε στον Παρθενώνα. Το θαύμα αυτό της αρχιτεκτονικής, έμεινε για πολλούς αιώνες άθικτο. Οι Ρωμαίοι τον σεβάστηκαν και οι Χριστιανοί το 500 μ.Χ. τον μετέτρεψαν σε χριστιανική εκκλησία, κάνοντας ελάχιστες αλλαγές στο εσωτερικό του. Φυσικά, αυτή την εποχή το πολύτιμο άγαλμα της Αθηνάς δεν υπήρχε. Ποιος ξέρει ποιοι το κατάστρεψαν για να πάρουν το χρυσάφι του. Η απληστία των ανθρώπων και η άγνοια, κατάστρεψαν ίσως το πιο αριστουργηματικό δημιούργημα των αιώνων. Το 1456 οι Τούρκοι με τη σειρά τους έκαναν τον Παρθενώνα τζαμί, χτίζοντας ένα μιναρέ στη ΝΔ γωνία του. Το κτίριο όμως δεν το πείραξαν. Το 1655 υπήρχαν σχεδόν όλα τα γλυπτά. Η καταστροφή έγινε το 1687, στις 26 του Σεπτέμβρη. Οι Βενετσιάνοι, με αρχηγό τον Μοροζίνη είχαν πολιορκήσει την Αθήνα. Ένας Γερμανός πυροβολητής έστειλε μια οβίδα στην Ακρόπολη, που χτύπησε τον Παρθενώνα. Τον Παρθενώνα που οι Τούρκοι είχαν αποθηκεύσει στο εσωτερικό του μπαρούτι. Η φοβερή έκρηξη που ακολούθησε, σμπαράλιασε κυριολεκτικά το ομορφότερο κτίριο του κόσμου. Αρκετά χρόνια αργότερα, ο Άγγλος πρεσβευτής στην Πόλη, Έλγιν, πήρε άδεια από τις Τουρκικές αρχές ν' αφαιρέσει όσα γλυπτά ήθελε από τον πληγωμένο ναό της Αθηνάς και να τα μεταφέρει στο Λονδίνο. Οι εργάτες που τα ξεκολλούσαν έσπασαν αρκετά από τα αριστουργήματα του Φειδία. Τα υπόλοιπα τα φόρτωσε ο ιερόσυλος Άγγλος στο καράβι και τα πήγε στη χώρα του. Ονομάστηκαν Ελγίνεια μάρμαρα και βρίσκονται στο Βρετανικό μουσείο. Σήμερα στον Παρθενώνα γίνονται πολλές εργασίες από εξειδικευμένους επιστήμονες για να ξαναγίνει ο ναός όπως ήταν παλιά όσο αυτό είναι δυνατό. Επίσης κάτω από την Ακρόπολη ετοιμάζεται το νέο μουσείο Ακροπόλεως. Ας ελπίσουμε ότι τα Ελγίνεια μάρμαρα θα ξαναγυρίσουν στον τόπο μας και θα τα θαυμάζουμε από κοντά σε κάποια από τις αίθουσες του νέου μουσείου.
7.4.08
6.4.08
ΠΕΤΡΑ ΛΕΣΒΟΥ
Απέχει 57,4 Km από την πόλη της Μυτιλήνης, ενώ βρίσκεται πολύ κοντά στην Μήθυμνα (Μόλυβο) που μαζί αποτελούν έναν σημαντικότατο πόλο έλξης των τουριστών που επισκέπτονται τη Λέσβο.
Το σκηνικό απλό αλλά ταυτόχρονα μαγευτικό: Πρόσχαρα σπίτια τριγυρίζουν ένα ψηλό βράχο, που προβάλλει σε μικρή απόσταση από τη θάλασσα.
Στην κορυφή του βράχου είναι κτισμένη η εκκλησία της Παναγίας της Γλυκοφιλούσας, ένα μοναδικό θρησκευτικό στολίδι - τρίκλιτη βασιλική- με ασημοσκεπασμένες εικόνες, και ένα ξυλόγλυπτο τέμπλο εξαιρετικής τέχνης. . Παλιά η θάλασσα έφτανε μέχρι το βράχο, που το ύψος του είναι 35 m . Εκατόν δέκα τέσσερα σκαλιά (114), λαξευμένα στην σκληρή πέτρα, φέρνουν τον επισκέπτη στην πανέμορφη εκκλησία.
Ένας όμορφος θρύλος είναι δεμένος με την εκκλησία και το βράχο. Στα παλιά χρόνια, όταν το χωριό ήταν μονάχα λίγα ψαράδικα καλύβια, η φουρτούνα, έφερε ένα καπετάνιο θρήσκο στο μικρό λιμάνι. Μαζί του, είχε ένα εικόνισμα της Παναγιάς, που φρόντιζε πάντα να ανάβει το μικρό καντήλι της. Σαν έφτασε στην Πέτρα, είδε με έκπληξη ότι το εικόνισμα έλλειπε. Έβαλε τους ναύτες να ψάξουν, μα τίποτε. Μόνο σαν βράδιασε, είδε ένα παράξενο, γλυκό φως να λάμπει ψηλά, ανάμεσα στον ουρανό και τη γη. Πήρε τη βάρκα του, και κατευθύνθηκε προς την στεριά. Σκαρφάλωσε στην κορυφή και με χαρά αντίκρισε το εικόνισμα της Παναγίας, και μπροστά του ένα αναμμένο καντήλι. Πήρε το εικόνισμα και τό 'φερε στο σκάφος του. Αλλά το άλλο βράδυ πάλι χάθηκε. Και πάλι, το παράξενο, γλυκό, φως φάνηκε στην κορυφή του βράχου. Το θαύμα μαθεύτηκε και αποφάσισαν να χτιστεί εκεί ένα εκκλησάκι, γιατί αυτό ήταν το θέλημα της Παναγίας. Όταν το έχτισαν έγινε μεγάλο γλέντι. Ένα παλικάρι, καθώς κερνούσε με το δίσκο γεμάτο ποτά και μεζέδες, γλίστρησε και έπεσε από την απότομη, ολόρθη πλαγιά. Όλοι είπαν πως σκοτώθηκε. Δεν έπαθε όμως τίποτα. Και από το δίσκο του δεν έπεσε ούτε ένα ποτήρι. Η Παναγία έκανε το θαύμα της!!!
Τα χρόνια περνούσαν και το χωριό μεγάλωνε. Μεγάλωνε και η πίστη των χωρικών και των ψαράδων και έχτισαν μια μεγαλύτερη εκκλησία στο βράχο. Χρυσάφια και ασήμια έφερνε κάθε χρόνο η πίστη των Χριστιανών όχι μονάχα από το νησί αλλά και πέρα από την μικρασιατική γη. Και σε πολλών τα χείλη ήταν το δίστιχο: “Ω Παναγιά μου Πετριανή με τα πολλά καντήλια - τον άρρωστο μου γλύτωσε να σου τα κάνω χίλια”.
Η πρώτη εκκλησία της Γλυκοφιλούσας κτίστηκε το 1609 και η σημερινή το 1747 και επισκευάστηκε το 1840.. Μεγάλο πανηγύρι γίνεται στις 15 Αυγούστου.
Στην Πέτρα υπάρχει και η εκκλησία του Αγίου Νικολάου, μονόκλιτη βασιλική, με εξαιρετικές τοιχογραφίες των πρώτων χρόνων της Τουρκοκρατίας.
Μεγάλο ενδιαφέρον παρουσιάζει το αρχοντικό της Βαρελτζίδαινας, που χαρακτηρίζεται σαν μοναδικό στη Λέσβο για την εσωτερική του διαρρύθμιση και τις όμορφες τοιχογραφίες του.
Η παραλία της με την χρυσαφένια αμμουδιά της είναι από τις πιο ωραίες ακροθαλασσιές του νησιού. Η δύση του ηλίου μαγεύει οποιον έχει την τύχη να την παρακολουθήσει.
Σήμερα η περιοχή είναι πολύ καλά τουριστικά αναπτυγμένη. Διαθέτει πολλά ξενοδοχεία ενοικιαζόμενα δωμάτια, εστιατόρια bars περιποιημένα και απόλυτα εναρμονισμένα με το γραφικό περιβάλλον του χωριού.
Κοντά στην Πέτρα βρίσκεται το χωριό Πετρί με την καταπληκτική θέα από το πολύ γραφικό του καφενεδάκι. Επίσης σε μικρή απόσταση από την Πέτρα προς τα δυτικά υπάρχει η καταπληκτική παραλία της Ανάξου
Το σκηνικό απλό αλλά ταυτόχρονα μαγευτικό: Πρόσχαρα σπίτια τριγυρίζουν ένα ψηλό βράχο, που προβάλλει σε μικρή απόσταση από τη θάλασσα.
Στην κορυφή του βράχου είναι κτισμένη η εκκλησία της Παναγίας της Γλυκοφιλούσας, ένα μοναδικό θρησκευτικό στολίδι - τρίκλιτη βασιλική- με ασημοσκεπασμένες εικόνες, και ένα ξυλόγλυπτο τέμπλο εξαιρετικής τέχνης. . Παλιά η θάλασσα έφτανε μέχρι το βράχο, που το ύψος του είναι 35 m . Εκατόν δέκα τέσσερα σκαλιά (114), λαξευμένα στην σκληρή πέτρα, φέρνουν τον επισκέπτη στην πανέμορφη εκκλησία.
Ένας όμορφος θρύλος είναι δεμένος με την εκκλησία και το βράχο. Στα παλιά χρόνια, όταν το χωριό ήταν μονάχα λίγα ψαράδικα καλύβια, η φουρτούνα, έφερε ένα καπετάνιο θρήσκο στο μικρό λιμάνι. Μαζί του, είχε ένα εικόνισμα της Παναγιάς, που φρόντιζε πάντα να ανάβει το μικρό καντήλι της. Σαν έφτασε στην Πέτρα, είδε με έκπληξη ότι το εικόνισμα έλλειπε. Έβαλε τους ναύτες να ψάξουν, μα τίποτε. Μόνο σαν βράδιασε, είδε ένα παράξενο, γλυκό φως να λάμπει ψηλά, ανάμεσα στον ουρανό και τη γη. Πήρε τη βάρκα του, και κατευθύνθηκε προς την στεριά. Σκαρφάλωσε στην κορυφή και με χαρά αντίκρισε το εικόνισμα της Παναγίας, και μπροστά του ένα αναμμένο καντήλι. Πήρε το εικόνισμα και τό 'φερε στο σκάφος του. Αλλά το άλλο βράδυ πάλι χάθηκε. Και πάλι, το παράξενο, γλυκό, φως φάνηκε στην κορυφή του βράχου. Το θαύμα μαθεύτηκε και αποφάσισαν να χτιστεί εκεί ένα εκκλησάκι, γιατί αυτό ήταν το θέλημα της Παναγίας. Όταν το έχτισαν έγινε μεγάλο γλέντι. Ένα παλικάρι, καθώς κερνούσε με το δίσκο γεμάτο ποτά και μεζέδες, γλίστρησε και έπεσε από την απότομη, ολόρθη πλαγιά. Όλοι είπαν πως σκοτώθηκε. Δεν έπαθε όμως τίποτα. Και από το δίσκο του δεν έπεσε ούτε ένα ποτήρι. Η Παναγία έκανε το θαύμα της!!!
Τα χρόνια περνούσαν και το χωριό μεγάλωνε. Μεγάλωνε και η πίστη των χωρικών και των ψαράδων και έχτισαν μια μεγαλύτερη εκκλησία στο βράχο. Χρυσάφια και ασήμια έφερνε κάθε χρόνο η πίστη των Χριστιανών όχι μονάχα από το νησί αλλά και πέρα από την μικρασιατική γη. Και σε πολλών τα χείλη ήταν το δίστιχο: “Ω Παναγιά μου Πετριανή με τα πολλά καντήλια - τον άρρωστο μου γλύτωσε να σου τα κάνω χίλια”.
Η πρώτη εκκλησία της Γλυκοφιλούσας κτίστηκε το 1609 και η σημερινή το 1747 και επισκευάστηκε το 1840.. Μεγάλο πανηγύρι γίνεται στις 15 Αυγούστου.
Στην Πέτρα υπάρχει και η εκκλησία του Αγίου Νικολάου, μονόκλιτη βασιλική, με εξαιρετικές τοιχογραφίες των πρώτων χρόνων της Τουρκοκρατίας.
Μεγάλο ενδιαφέρον παρουσιάζει το αρχοντικό της Βαρελτζίδαινας, που χαρακτηρίζεται σαν μοναδικό στη Λέσβο για την εσωτερική του διαρρύθμιση και τις όμορφες τοιχογραφίες του.
Η παραλία της με την χρυσαφένια αμμουδιά της είναι από τις πιο ωραίες ακροθαλασσιές του νησιού. Η δύση του ηλίου μαγεύει οποιον έχει την τύχη να την παρακολουθήσει.
Σήμερα η περιοχή είναι πολύ καλά τουριστικά αναπτυγμένη. Διαθέτει πολλά ξενοδοχεία ενοικιαζόμενα δωμάτια, εστιατόρια bars περιποιημένα και απόλυτα εναρμονισμένα με το γραφικό περιβάλλον του χωριού.
Κοντά στην Πέτρα βρίσκεται το χωριό Πετρί με την καταπληκτική θέα από το πολύ γραφικό του καφενεδάκι. Επίσης σε μικρή απόσταση από την Πέτρα προς τα δυτικά υπάρχει η καταπληκτική παραλία της Ανάξου
μυτιληνη
Η Πρωτεύουσα της Λέσβου ΜΥΤΙΛΗΝΗ είναι μία από τις αρχαιότερες πόλεις της Ελλάδας. Χτισμένη πάνω στα ερείπια της αρχαίας πόλης απλώνεται αμφιθεατρικά κατά μήκος της παραλίας. Πήρε το όνομά της από τη μία κόρη του Μάκαρος, του μυθικού αποικιστή του νησιού.
Σήμερα ο Δήμος Μυτιλήνης περιλαμβάνει και τις κοινότητες των Λουτρών, Ταξιαρχών, Παναγιούδας, Μόριας, Αλυφαντών, Αφάλωνα, Παμφίλων και Αγίας Μαρίνας. Είναι έδρα του Υπουργείου Αιγαίου, της Περιφέρειας Β. Αιγαίου και του Πανεπιστημίου Αιγαίου.
Στην κορυφή του λόφου που είναι κτισμένη η Μυτιλήνη δεσπόζει το Βυζαντινό της κάστρο, ένα από τα μεγαλύτερα της Μεσογείου. Το καλοκαίρι σε υπαίθριο θέατρο στο εσωτερικό του κάστρου γίνονται πολιτιστικές εκδηλώσεις, με συμμετοχή καλλιτεχνών από όλη την Ελλάδα. Γύρω από το κάστρο εκτείνεται πευκοδάσος "Τα τσαμάκια" και στην αρχή της προβλήτας του λιμανιού, δίπλα στη Θάλασσα, υψώνεται το Αγαλμα της Ελευθερίας κατασκευασμένο από μπρούτζο με μαρμάρινη βάση. Η εκκλησία της Μητροπόλεως είναι ο Αγιος Αθανάσιος. Αλλοι Ναοί στο ιστορικό κέντρο της Μυτιλήνης είναι ο Αγιος Θεράπων, οι .Αγιοι Θεόδωροι, ο Αγιος Συμεών και ο Αγιος Γεώργιος. Τις πολυάριθμες συνοικίες της πόλης κοσμούν πλήθος από διατηρητέα αρχοντικά μέγαρα, δείγματα της ακμής της πόλης κατά το παρελθόν. Η αγορά της Μυτιλήνης ήταν μία από της μεγαλύτερες της Μικράς Ασίας. Το εμπόριο ανθούσε με τα απέναντι παράλια και ήταν ο τρόπος διακίνησης των προϊόντων στην υπόλοιπη Ελλάδα.
Το σημερινό ιστορικό κέντρο (οδός Ερμού), κατά την αρχαιότητα ήταν το κανάλι που χώριζε την πόλη από το νησί που σήμερα βρίσκεται το κάστρο. Ο Εύριπος. Αποτελούσε το φυσικό οχυρό που χώριζε την πόλη με το κάστρο και τα εκτός της πόλεως. Το ιστορικό κέντρο περιλαμβάνει τα καταστήματα (δημιούργημα του 19ου αιώνα), με αρχιτεκτονικούς ρυθμούς ανατολίτικους και αρχαιοελληνικούς σε αρμονικό συνδυασμό. Καταλήγει στην περιοχή της Επάνω Σκάλας, που ήταν και το παλαιό λιμάνι της Μυτιλήνης. Σώζεται το ένα σκέλος του λιμενοβραχίονα. Ανασκαφές που έγιναν στις παραπάνω περιοχές ανέδειξαν πολλά αξιόλογα μνημεία αρχαία και νεότερα (ιερά Κυβέλης, Απόλλωνα, Δήμητρας).
Παράλληλη με τη οδό Ερμού, είναι η προκυμαία της Μυτιλήνης που φέρει το όνομα του απελευθερωτή της πόλης, του ναυάρχου Παύλου Κουντουριώτη. Πολλά τα διατηρητέα αρχοντικά κτίρια στο χώρο της προκυμαίας. Οπως το Μέγαρο πρώην ξενοδοχείο "Μεγάλη Βρετάνια", το κτίριο πρώην καφενείο "Πανελλήνιο", το κτίριο της Εμπορικής Τράπεζας, το πρώην ξενοδοχείο "Λυκαβητός", οι Κολώνες, η Οθωμανική Τράπεζα, το Παλαιό Λιμεναρχείο Μυτιλήνης, το κτίριο της Νομαρχιακής Αυτοδιοίκησης Λέσβου, το Παλαιό Δημαρχείο κ.α. Σήμερα τα κτίρια αυτά στεγάζουν τουριστικά καταστήματα, δημόσιες επιχειρήσεις και Τράπεζες. Αλλά και στις υπόλοιπες περιοχές δεσπόζουν διατηρητέα αρχοντικά κτίρια, όπως στη περιοχή της Σουράδας, του Μακρύ Γιαλού και του Κιοσκιού.
Ο Δημοτικός κήπος, όπου βρίσκεται και το Δημοτικό Θέατρο, αποτελεί το χώρο πρασίνου της προκυμαίας και το πατροπαράδοτο καφενείο του κήπου δροσίζει τους θερινούς μήνες Μυτιληνιούς και μή.
Εναντι του Δημοτικού κήπου ευρίσκεται το κτίριο του παλαιού Γυμνασίου κτισμένο το 1890. Σήμερα στεγάζει το Πειραματικό Λύκειο Μυτιλήνης και το 1ο Λύκειο Μυτιλήνης. Εργο του Λέσβιου αρχιτέκτονα Αργύρη Αδαλή, είναι κόσμημα για την περιοχή του κέντρου. Επίσης στο ιστορικό κέντρο ευρίσκεται και άλλο ένα διδακτήριο το παλαιό Παρθεναγωγείο. Οικοδομήθηκε με δαπάνη του Σ. Βουρνάζου το 1899. Σήμερα στεγάζονται το 2ο Γυμνάσιο Μυτιλήνης και το 4ο Δημοτικό σχολείο. Στην περιοχή της Επάνω Σκάλας βρίσκεται η οδός Δικελή και το παραδοσιακό κτίριο που φιλοξενεί το Πειραματικό Γυμνάσιο Μυτιλήνης. Τέλος στην περιοχή ευρίσκονται άλλα δύο ενδιαφέροντα οικοδομήματα, το "Γενί Τζαμί" και ο Τούρκικος Λουτρός. Είναι φτιαγμένα από Ελληνικά χέρια και σήμερα ευρίσκονται σε φάση αναστήλωσης, ώστε να μπορούν να χρησιμοποιηθούν.
Στη δεξιά προβλήτα του λιμενοβραχίονα στο "ΦΑΝΑΡΙ" βρίσκονται δίπλα στη θάλασσα, πλήθος απο καταστήματα, ψαροταβέρνες και καφετερίες, ενώ λίγο πιο πίσω εκτείνεται σε πολλά στρέμματα , το μεγάλο πάρκινγκ της πόλης.
Η Μυτιλήνη είναι έδρα του Πανεπιστημίου Αιγαίου. Ιδρύθηκε το 1984 και έχει τμήματα εκτός της Μυτιλήνης στη Χίο, Σάμο, Σύρο και Ρόδο. Το Πανεπιστήμιο Αιγαίου εμφανίζει ειδίκευση στις Περιβαλλοντικές Επιστήμες..
Η παραγωγή πολιτιστικού έργου ήταν ανέκαθεν μεγάλη στη Μυτιλήνη. Ποιητές, ζωγράφοι, πεζογράφοι, μουσικοί, γλύπτες, ιστορικοί, φιλοτελιστές, φωτογράφοι κ.α. πραγματοποιούν : εκδόσεις βιβλίων, συναυλίες, εκθέσεις, θεατρικές παραστάσεις, ομιλίες σε όλους τους τομείς και σε όλη τη διάρκεια του έτους.
Η Λεσβιακή φιλοξενία είναι γνωστή σε όλο τον κόσμο. Οι επισκέπτες του νησιού ζουν με το όνειρο να το επισκεφθούν ξανά. Πολλοί είναι αυτοί οι οποίοι γοητευμένοι από τις φυσικές ομορφιές του τόπου και την ζωντάνια και δημιουργικότητα των κατοίκων του, γίνονται μόνιμοι κάτοικοι.
Η Μυτιλήνη προσφέρει έντονη νυκτερινή ζωή για όλες τις ηλικίες και όλα τα γούστα. Στις πολλές ταβέρνες που διαθέτει, ο επισκέπτης θα βρεί νησιώτικους μεζέδες, εκλεκτό ψάρι από τις θάλασσες της Λέσβου, που σε συνδυασμό με το τοπικό ξακουστό Λεσβιακό ελαιόλαδο και το ψητό χταπόδι, κάνουν το παγκοσμίως γνωστό ούζο Μυτιλήνης να κυλά άφθονο
Σήμερα ο Δήμος Μυτιλήνης περιλαμβάνει και τις κοινότητες των Λουτρών, Ταξιαρχών, Παναγιούδας, Μόριας, Αλυφαντών, Αφάλωνα, Παμφίλων και Αγίας Μαρίνας. Είναι έδρα του Υπουργείου Αιγαίου, της Περιφέρειας Β. Αιγαίου και του Πανεπιστημίου Αιγαίου.
Στην κορυφή του λόφου που είναι κτισμένη η Μυτιλήνη δεσπόζει το Βυζαντινό της κάστρο, ένα από τα μεγαλύτερα της Μεσογείου. Το καλοκαίρι σε υπαίθριο θέατρο στο εσωτερικό του κάστρου γίνονται πολιτιστικές εκδηλώσεις, με συμμετοχή καλλιτεχνών από όλη την Ελλάδα. Γύρω από το κάστρο εκτείνεται πευκοδάσος "Τα τσαμάκια" και στην αρχή της προβλήτας του λιμανιού, δίπλα στη Θάλασσα, υψώνεται το Αγαλμα της Ελευθερίας κατασκευασμένο από μπρούτζο με μαρμάρινη βάση. Η εκκλησία της Μητροπόλεως είναι ο Αγιος Αθανάσιος. Αλλοι Ναοί στο ιστορικό κέντρο της Μυτιλήνης είναι ο Αγιος Θεράπων, οι .Αγιοι Θεόδωροι, ο Αγιος Συμεών και ο Αγιος Γεώργιος. Τις πολυάριθμες συνοικίες της πόλης κοσμούν πλήθος από διατηρητέα αρχοντικά μέγαρα, δείγματα της ακμής της πόλης κατά το παρελθόν. Η αγορά της Μυτιλήνης ήταν μία από της μεγαλύτερες της Μικράς Ασίας. Το εμπόριο ανθούσε με τα απέναντι παράλια και ήταν ο τρόπος διακίνησης των προϊόντων στην υπόλοιπη Ελλάδα.
Το σημερινό ιστορικό κέντρο (οδός Ερμού), κατά την αρχαιότητα ήταν το κανάλι που χώριζε την πόλη από το νησί που σήμερα βρίσκεται το κάστρο. Ο Εύριπος. Αποτελούσε το φυσικό οχυρό που χώριζε την πόλη με το κάστρο και τα εκτός της πόλεως. Το ιστορικό κέντρο περιλαμβάνει τα καταστήματα (δημιούργημα του 19ου αιώνα), με αρχιτεκτονικούς ρυθμούς ανατολίτικους και αρχαιοελληνικούς σε αρμονικό συνδυασμό. Καταλήγει στην περιοχή της Επάνω Σκάλας, που ήταν και το παλαιό λιμάνι της Μυτιλήνης. Σώζεται το ένα σκέλος του λιμενοβραχίονα. Ανασκαφές που έγιναν στις παραπάνω περιοχές ανέδειξαν πολλά αξιόλογα μνημεία αρχαία και νεότερα (ιερά Κυβέλης, Απόλλωνα, Δήμητρας).
Παράλληλη με τη οδό Ερμού, είναι η προκυμαία της Μυτιλήνης που φέρει το όνομα του απελευθερωτή της πόλης, του ναυάρχου Παύλου Κουντουριώτη. Πολλά τα διατηρητέα αρχοντικά κτίρια στο χώρο της προκυμαίας. Οπως το Μέγαρο πρώην ξενοδοχείο "Μεγάλη Βρετάνια", το κτίριο πρώην καφενείο "Πανελλήνιο", το κτίριο της Εμπορικής Τράπεζας, το πρώην ξενοδοχείο "Λυκαβητός", οι Κολώνες, η Οθωμανική Τράπεζα, το Παλαιό Λιμεναρχείο Μυτιλήνης, το κτίριο της Νομαρχιακής Αυτοδιοίκησης Λέσβου, το Παλαιό Δημαρχείο κ.α. Σήμερα τα κτίρια αυτά στεγάζουν τουριστικά καταστήματα, δημόσιες επιχειρήσεις και Τράπεζες. Αλλά και στις υπόλοιπες περιοχές δεσπόζουν διατηρητέα αρχοντικά κτίρια, όπως στη περιοχή της Σουράδας, του Μακρύ Γιαλού και του Κιοσκιού.
Ο Δημοτικός κήπος, όπου βρίσκεται και το Δημοτικό Θέατρο, αποτελεί το χώρο πρασίνου της προκυμαίας και το πατροπαράδοτο καφενείο του κήπου δροσίζει τους θερινούς μήνες Μυτιληνιούς και μή.
Εναντι του Δημοτικού κήπου ευρίσκεται το κτίριο του παλαιού Γυμνασίου κτισμένο το 1890. Σήμερα στεγάζει το Πειραματικό Λύκειο Μυτιλήνης και το 1ο Λύκειο Μυτιλήνης. Εργο του Λέσβιου αρχιτέκτονα Αργύρη Αδαλή, είναι κόσμημα για την περιοχή του κέντρου. Επίσης στο ιστορικό κέντρο ευρίσκεται και άλλο ένα διδακτήριο το παλαιό Παρθεναγωγείο. Οικοδομήθηκε με δαπάνη του Σ. Βουρνάζου το 1899. Σήμερα στεγάζονται το 2ο Γυμνάσιο Μυτιλήνης και το 4ο Δημοτικό σχολείο. Στην περιοχή της Επάνω Σκάλας βρίσκεται η οδός Δικελή και το παραδοσιακό κτίριο που φιλοξενεί το Πειραματικό Γυμνάσιο Μυτιλήνης. Τέλος στην περιοχή ευρίσκονται άλλα δύο ενδιαφέροντα οικοδομήματα, το "Γενί Τζαμί" και ο Τούρκικος Λουτρός. Είναι φτιαγμένα από Ελληνικά χέρια και σήμερα ευρίσκονται σε φάση αναστήλωσης, ώστε να μπορούν να χρησιμοποιηθούν.
Στη δεξιά προβλήτα του λιμενοβραχίονα στο "ΦΑΝΑΡΙ" βρίσκονται δίπλα στη θάλασσα, πλήθος απο καταστήματα, ψαροταβέρνες και καφετερίες, ενώ λίγο πιο πίσω εκτείνεται σε πολλά στρέμματα , το μεγάλο πάρκινγκ της πόλης.
Η Μυτιλήνη είναι έδρα του Πανεπιστημίου Αιγαίου. Ιδρύθηκε το 1984 και έχει τμήματα εκτός της Μυτιλήνης στη Χίο, Σάμο, Σύρο και Ρόδο. Το Πανεπιστήμιο Αιγαίου εμφανίζει ειδίκευση στις Περιβαλλοντικές Επιστήμες..
Η παραγωγή πολιτιστικού έργου ήταν ανέκαθεν μεγάλη στη Μυτιλήνη. Ποιητές, ζωγράφοι, πεζογράφοι, μουσικοί, γλύπτες, ιστορικοί, φιλοτελιστές, φωτογράφοι κ.α. πραγματοποιούν : εκδόσεις βιβλίων, συναυλίες, εκθέσεις, θεατρικές παραστάσεις, ομιλίες σε όλους τους τομείς και σε όλη τη διάρκεια του έτους.
Η Λεσβιακή φιλοξενία είναι γνωστή σε όλο τον κόσμο. Οι επισκέπτες του νησιού ζουν με το όνειρο να το επισκεφθούν ξανά. Πολλοί είναι αυτοί οι οποίοι γοητευμένοι από τις φυσικές ομορφιές του τόπου και την ζωντάνια και δημιουργικότητα των κατοίκων του, γίνονται μόνιμοι κάτοικοι.
Η Μυτιλήνη προσφέρει έντονη νυκτερινή ζωή για όλες τις ηλικίες και όλα τα γούστα. Στις πολλές ταβέρνες που διαθέτει, ο επισκέπτης θα βρεί νησιώτικους μεζέδες, εκλεκτό ψάρι από τις θάλασσες της Λέσβου, που σε συνδυασμό με το τοπικό ξακουστό Λεσβιακό ελαιόλαδο και το ψητό χταπόδι, κάνουν το παγκοσμίως γνωστό ούζο Μυτιλήνης να κυλά άφθονο
5.4.08
Μετα απο 3 ειναι δεσμος
3.4.08
οι ελληνιδες νοσοκομες θα σκασουν απο την ζυλεια τους
μονο με αυτα τα προσωντα θα παει καλα το εθνικο συστημα υγειας
να γιατι δεν πρεπει να κοψεις το τσιγαρο
ο λογος που δεν πρεπει να κοψεις το τσιγαρο ειναι αυτος που καιγεται παντα σε ολα
2.4.08
Καλοκαιρινή μόδα
Φέτος το καλοκαίρι θα φορεθεί πολύ το string στις παραλίες!!
Συνδιάστε άσπρο - κόκκινο string όσες είστε ξανθιές και άσπρο όσες είστε μελαχρινές!!
ΚΑΛΕΣ ΒΟΥΤΙΕΣ!!!
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)