Powered By Blogger

11.12.12

Άγιος Τρύφων ο Μάρτυρας

1/2/13

Άγιος Τρύφων ο Μάρτυρας

Βιογραφία
O Άγιος Τρύφων καταγόταν από τη Λάμψακο της Φρυγίας και έζησε στα χρόνια των αυτοκρατόρων Γορδιανού (238-244), Φιλίππου (244-249) και Δεκίου (249-251). Προερχόταν από φτωχή οικογένεια και στη παιδική του ηλικία, έβοσκε χήνες για να ζήσει. Συγχρόνως όμως μελετούσε με ζήλο την Αγία Γραφή και εκτελούσε με ευλάβεια τα θρησκευτικά του καθήκοντα. Έτσι, σιγά-σιγά ο Τρύφων με την ευσεβή φιλομάθεια του, κατόρθωσε όχι μόνο να διδαχθεί ο ίδιος, αλλά και να διδάσκει τις αιώνιες αλήθειες της πίστεως του. Γρήγορα η ευσεβής ψυχή του δέχθηκε τη χάρη του Αγίου Πνεύματος και ο Θεός αξίωσε τον Τρύφωνα να θαυματουργεί.

Όμως ο Άγιος θεράπευε όχι μόνο κάθε ασθένεια, αλλά και εξάγνιζε τις μολυσμένες από τα δαιμόνια ψυχές. Όταν ο αυτοκράτορας Γορδιανός, πληροφορήθηκε για τις θαυματουργικές ικανότητες τού Τρύφωνα, τον παρακάλεσε να θεραπεύσει την άρρωστη κόρη του. O αυτοκράτορας προσπάθησε να εκφράσει την ευγνωμοσύνη του, προσφέροντας στον Άγιο αξιώματα και χρήματα, τα οποία όμως ο Τρύφων ευγενικά αρνήθηκε.

Όταν αυτοκράτορας έγινε ο Δέκιος, εξαπέλυσε άγριο διωγμό κατά των Χριστιανών. Το 250 μ.Χ. ο Άγιος, επειδή δεν λάτρευε τους θεούς της ειδωλολατρικής θρησκείας και ήταν Χριστιανός, συνελήφθη από κάποιον στρατιωτικό που ονομαζόταν Φρόντων (ή Φόρτων) και οδηγήθηκε ενώπιον των επάρχων της Ανατολής, Τιβέριου Γράγχου και Κλαυδίου Ακυλίνου στη Νίκαια της Βιθυνίας. Ο μάντης Πομπηϊανός τον παρουσίασε στους ηγεμόνες. Ο Άγιος Τρύφων ομολόγησε με θάρρος την πίστη του. Τότε υποβλήθηκε σε φρικτά βασανιστήρια. Του κατατρύπησαν με σπαθιά όλο του το σώμα, έπειτα τον έδεσαν από τα πόδια σε άλογα και τον έσυραν, σε ώρες φοβερού ψύχους, σε δύσβατες και πετρώδεις τοποθεσίες. Εκείνος προσευχόταν και έλεγε: «Κύριε, μην τους καταλογίσεις αυτή την αμαρτία». Μετά το φρικτό μαρτύριο τον ρώτησαν αν σωφρονίσθηκε και ήθελε να θυσιάσει στα είδωλα. Ο Μάρτυρας του Χριστού απάντησε τότε στον έπαρχο Ακυλίνο: «Ανόσιε και κακών αρχηγέ, είναι δυνατόν να είσαι σωφρονισμένος, όταν είσαι μεθυσμένος από τον διάβολο; Εγώ πάντοτε περνάω τον βίο μου με σωφροσύνη, γιατί έχω τον Χριστό βοηθό της ελπίδας μου». Ύστερα από αυτό τον έκλεισαν στο δεσμωτήριο με σκοπό να του δώσουν διορία, για να απαλλαγεί από την «άνοια» αυτού και να αρνηθεί την πίστη του στον Χριστό. Λίγες ημέρες μετά ο έπαρχος κάλεσε τον Άγιο και τον ρώτησε εάν το διάστημα του χρόνου και τα βασανιστήρια τον έπεισαν να θυσιάσει στους θεούς. Ο Άγιος και πάλι ομολόγησε με πνευματική ανδρεία το Όνομα του Θεού. Τον έσυραν τότε γυμνό πάνω σε σιδερένια καρφιά, κατόπιν τον μαστίγωσαν και στη συνέχεια του έκαψαν με λαμπάδες τα πλευρά. Στο τέλος, μόλις ο Μάρτυρας παρέδωσε την ψυχή του στον Θεό λέγοντας το «Κύριε Ιησού Χριστέ, δέξαι το πνεύμα μου», απέκοψαν την τίμια κεφαλή αυτού.

Οι Χριστιανοί παρέλαβαν το τίμιο λείψανο του Μάρτυρος και αφού το έχρισαν με πολύτιμα μύρα και το τύλιξαν σε σινδόνα, το κατέθεσαν σε λάρνακα και το απέστειλαν στην πόλη της Λαμψάκου κατά την επιθυμία του.

Η Σύναξη του Αγίου Μάρτυρος Τρύφωνος ετελείτο στο Μαρτύριό του, το οποίο βρισκόταν μέσα στο σεπτό Αποστολείο του Ιωάννου του Θεολόγου, πλησίον της Μεγάλης Εκκλησίας.

Ναό αφιερωμένο στον Άγιο Τρύφωνα έκτισε ο μέγας Ιουστινιανός (527-565 μ.Χ.) στην τοποθεσία του Πελαργού Κωνσταντινουπόλεως. Μονή του Αγίου Τρύφωνος αναφέρεται και μετά τα μέσα του 9ου αιώνος μ.Χ., παρακείμενη στη Μητρόπολη Χαλκηδόνος, στην οποία εκάρη μοναχός ο μετέπειτα Πατριάρχης Νικόλαος ο Μυστικός (901-907, 912-925 μ.Χ.).

Άγιοι Κύρος και Ιωάννης οι Ανάργυροι και η Αγία Αθανασία με τις τρεις θυγατέρες της Θεοδότη, Θεοκτίστη και Ευδοξία

31/1/13
Βιογραφία
Οι Άγιοι Μάρτυρες Κύρος και Ιωάννης άθλησαν κατά την εποχή του αυτοκράτορα Διοκλητιανού (284 - 305 μ.Χ.). Ο Άγιος Κύρος καταγόταν από την Αλεξάνδρεια, ενώ ο Άγιος Ιωάννης καταγόταν από την Έδεσσα της Μεσοποταμίας.

Όταν ξέσπασε ο διωγμός του Διοκλητιανού, ο Άγιος Κύρος πήγε σε ένα παραθαλάσσιο τόπο της Αραβίας και, αφού περιεβλήθηκε το μοναχικό σχήμα, κατοίκησε στον τόπο αυτό.

Ο Άγιος Ιωάννης πήγε στα Ιεροσόλυμα και εκεί άκουσε για τα θαύματα που επιτελούσε ο Άγιος Κύρος. Στην συνέχεια μετέβη στην Αλεξάνδρεια. Από εκεί, αφού από διάφορες φήμες έμαθε που διέμενε ο Άγιος Κύρος, πήγε και τον βρήκε και έμεινε μαζί του. Τα θαύματα των Αγίων Αναργύρων συνέγραψε ο Άγιος Σωφρόνιος, Πατριάρχης Ιεροσολύμων (τιμάται 11 Μαρτίου), διότι οι Άγιοι θεράπευσαν τα μάτια του.

Κατά την περίοδο του διωγμού συνελήφθη και η Αγία Αθανασία, που ήταν χήρα, καθώς επίσης και οι τρεις θυγατέρες της Θεοδότη, Θεοκτίστη και Ευδοξία. Η είδηση τάραξε τον Κύρο και τον Ιωάννη. Έτσι οι Άγιοι, επειδή φοβήθηκαν μήπως αυτές δειλιάσουν από την σκληρότητα των βασανιστηρίων, εξαιτίας της αδυναμίας της φύσεως της γυναίκας, έσπευσαν κοντά τους και έδιναν σε αυτές θάρρος, ενώ παράλληλα προετοιμάζονταν και οι ίδιοι για το μαρτύριο. Και πράγματι, συνελήφθησαν και αυτοί και οδηγήθηκαν στον ηγεμόνα. Εκεί διακήρυξαν με παρρησία και θάρρος την πίστη τους στον Θεό. Μάταια ο ηγεμόνας ζητούσε να κάμψει την ανδρεία της μητέρας, δείχνοντας σε αυτή τις θυγατέρες της και επιρρίπτοντάς της την ενοχή. Εκείνη, αφού στράφηκε προς τις θυγατέρες της, τις ενίσχυε λέγουσα ότι η σωματική ωραιότητα είναι πρόσκαιρη, ενώ στην αιωνιότητα διατηρείται η ομορφιά της ψυχής του ανθρώπου αθάνατη. Αυτές δε έλεγαν προς την μητέρα τους ότι αισθάνονταν μεγάλη χαρά, επειδή έμελλε να φύγουν από τον μάταιο αυτό κόσμο μαζί της για την αγάπη του Χριστού και να μην χωρισθούν ποτέ από κοντά της. Ο ηγεμόνας εξαγριώθηκε και διέταξε να τους υποβάλουν σε πολλά και σκληρά βασανιστήρια. Μετά από τα βασανιστήρια αποκεφάλισαν διά ξίφους τον Άγιο Κύρο και τον Άγιο Ιωάννη, το έτος 292 μ.Χ.. Έτσι μαρτύρησαν και η Αγία Αθανασία με τις τρεις θυγατέρες της. Τον βίο και το μαρτύριο αυτών έγραψε ο Σωφρόνιος ο Σοφιστής.

Η Σύναξη αυτών ετελείτο στο Μαρτύριο που είχε ανεγερθεί προς τιμήν τους και βρίσκεται στην περιοχή Φωρακίου.

Άγιοι Τρεις Ιεράρχες

30/1/13
Βιογραφία
Η αιτία για την εισαγωγή της εορτής των Τριών Ιεραρχών στην Εκκλησία είναι το εξής γεγονός:

Κατά τους χρόνους της βασιλείας του Αλεξίου του Κομνηνού (1081 - 1118 μ.Χ.), ο οποίος διαδέχθηκε στη βασιλική εξουσία τον Νικηφόρο Γ’ τον Βοτενειάτη (1078 - 1081 μ.Χ.), έγινε στην Κωνσταντινούπολη φιλονικία ανάμεσα σε λόγιους και ενάρετους άνδρες. Άλλοι θεωρούσαν ανώτερο τον Μέγα Βασίλειο (βλέπε 1 Ιανουαρίου), χαρακτηρίζοντάς τον μεγαλοφυΐα και υπέροχη φυσιογνωμία. Άλλοι τοποθετούσαν ψηλά τον ιερό Χρυσόστομο (βλέπε 13 Νοεμβρίου) και τον θεωρούσαν ανώτερο από τον Μέγα Βασίλειο και τον Γρηγόριο και, τέλος, άλλοι, προσκείμενοι στον Γρηγόριο τον Θεολόγο (βλέπε 25 Ιανουαρίου), θεωρούσαν αυτόν ανώτερο από τους δύο άλλους, δηλαδή από τον Βασίλειο και τον Χρυσόστομο. Η φιλονικία αυτή είχε σαν αποτέλεσμα να διαιρεθούν τα πλήθη των Χριστιανών και άλλοι ονομάζονταν «Ιωαννίτες», άλλοι «Βασιλείτες» και άλλοι «Γρηγορίτες».

Στην έριδα αυτή έθεσε τέλος ο Μητροπολίτης Ευχαΐτων, Ιωάννης ο Μαυρόπους. Αυτός, κατά την διήγηση του Συναξαριστή, είδε σε οπτασία τους μέγιστους αυτούς Ιεράρχες, πρώτα καθένα χωριστά και στη συνέχεια και τους τρεις μαζί. Αυτοί του είπαν: «Εμείς, όπως βλέπεις, είμαστε ένα κοντά στον Θεό και τίποτε δεν υπάρχει που να μας χωρίζει ή να μας κάνει να αντιδικούμε. Όμως, κάτω από τις ιδιαίτερες χρονικές συγκυρίες και περιστάσεις που βρέθηκε ο καθένας μας, κινούμενοι και καθοδηγούμενοι από το Άγιο Πνεύμα, γράψαμε σε συγγράμματα και με τον τρόπο του ο καθένας, διδασκαλίες που βοηθούν τους ανθρώπους να βρουν τον δρόμο της σωτηρίας. Επίσης, τις βαθύτερες θείες αλήθειες, στις οποίες μπορέσαμε να διεισδύσουμε με το φωτισμό του Αγίου Πνεύματος, τις συμπεριλάβαμε σε συγγράμματα που εκδώσαμε. Και ανάμεσά μας δεν υπάρχει ούτε πρώτος, ούτε δεύτερος, αλλά, αν πεις τον ένα, συμπορεύονται δίπλα του και οι δύο άλλοι. Σήκω, λοιπόν, και δώσε εντολή στους φιλονικούντες να σταματήσουν τις έριδες και να πάψουν να χωρίζονται για εμάς. Γιατί εμείς, και στην επίγεια ζωή που είμασταν και στην ουράνια που μεταβήκαμε, φροντίζαμε και φροντίζουμε να ειρηνεύουμε και να οδηγούμε σε ομόνοια τον κόσμο. Και όρισε μία ημέρα να εορτάζεται από κοινού η μνήμη μας και καθώς είναι χρέος σου, να ενεργήσεις να εισαχθεί η εορτή στην Εκκλησία και να συνταχθεί η ιερή ακολουθία. Ακόμη ένα χρέος σου, να παραδόσεις στις μελλοντικές γενιές ότι εμείς είμαστε ένα για τον Θεό. Βεβαίως και εμείς θα συμπράξουμε για τη σωτηρία εκείνων που θα εορτάζουν τη μνήμη μας, γιατί έχουμε και εμείς παρρησία ενώπιον του Θεού».

Έτσι ο Επίσκοπος Ευχαΐτων Ιωάννης ανέλαβε τη συμφιλίωση των διαμαχόμενων μερίδων, συνέστησε την εορτή της 30ης Ιανουαρίου και συνέγραψε και κοινή Ακολουθία, αντάξια των τριών Μεγάλων Πατέρων.

Η εορτή αυτής της Συνάξεως του Μεγάλου Βασιλείου, του Γρηγορίου του Θεολόγου και του Ιωάννου του Χρυσοστόμου, αποτελεί το ορατό σύμβολο της ισότητας και της ενότητας των Μεγάλων Διδασκάλων, οι οποίοι δίδαξαν με τον άγιο βίο τους το Ευαγγέλιο του Χριστού. Είναι εκείνοι, οι οποίοι εξ’ αιτίας της ταπεινώσεώς τους μπροστά στην αλήθεια, έχουν λάβει το χάρισμα να εκφράζουν την καθολική συνείδηση της Εκκλησίας και ότι διδάσκουν δεν είναι απλώς δική τους σκέψη ή προσωπική τους πεποίθηση, αλλά είναι επιπλέον η ίδια η μαρτυρία της Εκκλησίας, γιατί μιλούν από το βάθος της καθολικής της πληρότητας.

Περί τις αρχές του 14ου αιώνα μ.Χ. ανεγέρθη ναός των Τριών Ιεραρχών κοντά στην Αγία Σοφία Κωνσταντινούπολης, δίπλα σχεδόν στη μονή της Παναχράντου.














Διότι η άγνοια είναι τόπος φυλακής, που εύκολα βάζει στα δεσμά την ψυχή .Και ο Απόστολος Παύλος έχει πει ,ότι ο Θεός μας μετέφερε από την εξουσία του σκότους στη βασιλεία του Υιού του.(Κολ.1,13).Διότι η ανθρωπότητα ήταν κλεισμένη σαν μέσα σε σκοτάδι εξαιτίας της άγνοιας του Θεού. Έλουζε με δάκρια το κρεββάτι του ο Δαβίδ που στέναξε. Ο ίδιος άλλωστε είπε :<<Κοπίασα με τον στεναγμό μου>>. (Ψαλμ.6,7).Κόπος μάλιστα του στεναγμού το πλήθος των δακρύων , κόπος του στεναγμού είναι ο πόνος της καρδιάς .Λοιπόν έδειξε ότι και τα δάκρυα πληθαίνουν καθώς προχωρούν οι στεναγμοί. Διότι όταν δει ο αντίπαλος ότι νικιέται , υπαγορεύοντας την απελπισία σ ’εκείνους που ασεβούν , βάζει κρυφά σε ενέργεια άλλον τρόπο . Παρακινεί με κολακείες να παραμείνουν στα πάθη , και τους κατευθύνει στις πιο αισχρές πράξεις .Πάλι όμως η μετάνοια εναντιώνεται σ ‘ αυτόν και εξαφανίζοντας την κολακεία από την συνείδηση .Κεντρίζει την συνείδηση , χτυπά τον λογισμό ,για να ξυπνήσει την ψυχή που κοιμάται .Διότι η κολακεία ταράζει την συνείδηση, γίνεται νέφος εναντίον της , και στέκεται εμπόδιο στην προσέλευση της στον Θεό.



Ο Όσιος Εφραίμ

 
28/1/12 Βιογραφία
Ο Όσιος Εφραίμ καταγόταν από την Ανατολή και γεννήθηκε στην πόλη Νίσιβη της Μεσοποταμίας πιθανώς το 308 μ.Χ. ή και ενωρίτερα. Ήκμασε επί Μεγάλου Κωνσταντίνου (324 - 337 μ.Χ.), Ιουλιανού του Παραβάτου (361 - 363 μ.Χ.) και των διαδόχων αυτού. Από την μικρή του ηλικία διδάχθηκε την πίστη και την αρετή από τον Επίσκοπο της γενέτειράς του Ιάκωβο (309 - 364 μ.Χ.), ο οποίος και τον χειροτόνησε διάκονο, αλλά ο Όσιος αρνήθηκε να λάβει μεγαλύτερο αξίωμα. Ακολούθησε πολύ νωρίς τον μοναχικό βίο και με το φωτισμό του Παρακλήτου έγραψε πάρα πολλά συγγράμματα πνευματικής και ηθικής οικοδομής. Γι’ αυτό και θαυμάζεται για το πλήθος και το κάλλος των έργων του. Γνώστης ακριβής όλων των δογματικών θεμάτων, ήξερε να καταπολεμά τις αιρέσεις και να υπερασπίζει με θαυμάσια σαφήνεια την Ορθοδοξία. Ήταν εκείνος που κατατρόπωσε σε διάλογο τον αιρετικό Απολλινάριο και οδήγησε πολλούς αιρετικούς να επιστρέψουν στην πατρώα ευσέβεια.

Όταν, διά της συνθήκης του έτους 363 μ.Χ., που υπέγραψε ο διάδοχος του Ιουλιανού του Παραβάτου, Ιοβιανός (363 - 364 μ.Χ.), η Νίσιβης παραδόθηκε στους Πέρσες, ο Όσιος Εφραίμ εγκατέλειψε την πατρίδα του και ήλθε στην Έδεσσα, όπου ασκήτεψε σε παρακείμενο όρος. Το έτος 370 μ.Χ. επισκέφθηκε τον Μέγα Βασίλειο στην Καισάρεια της Καππαδοκίας και λίγο αργότερα τους Πατέρες και Ασκητές της Αιγύπτου.

Ο Όσιος Εφραίμ κοιμήθηκε με ειρήνη το έτος 373 μ.Χ. και η Σύναξή του ετελείτο στο Μαρτύριο της Αγίας Ακυλίνας, στην περιοχή Φιλοξένου, κοντά στην αγορά.

Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος

25/1/13

Βιογραφία
Ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος γεννήθηκε το 329 μ.Χ. στην Αριανζό, κωμόπολη της Καππαδοκίας, από τον Γρηγόριο, επίσκοπο Ναζιανζού (1η Ιανουαρίου) και την Νόννα (5 Αυγούστου). Έχει δύο αδέρφια: τον Καισάρειο (βλέπε 9 Μαρτίου) και τη πασίγνωστη για την ευσέβειά της αδερφή Γοργονία (βλέπε 23 Φεβρουαρίου).

Στη Ναζιανζό, διδάσκεται τη στοιχειώδη εκπαίδευση, ενώ τη μέση στη Καισάρεια, όπου γνωρίζεται με το συμμαθητή του Μέγα Βασίλειο (βλέπε 1 Ιανουαρίου). Έπειτα, πηγαίνει κοντά σε περίφημους διδασκάλους της ρητορικής στη Παλαιστίνη και στην Αλεξάνδρεια και, τέλος, στα Πανεπιστήμια της Αθήνας. Οι σπουδές του διήρκεσαν 13 ολόκληρα χρόνια (από 17 έως 30 ετών).

Μετά τις σπουδές στην Αθήνα ο Γρηγόριος επιστρέφει στη πατρίδα του μονολότι του πρόσφεραν έδρα Καθηγητή Πανεπιστημίου. Εκεί, ο πατέρας του, επίσκοπος Ναζιανζού, τον χειροτονεί πρεσβύτερο. Αλλά ο Άγιος Γρηγόριος προτιμά την ησυχία του αναχωρητηρίου στο Πόντο, κοντά στο φίλο του Βασίλειο, για περισσότερη άσκηση στη πνευματική ζωή.

Μετά, όμως, από θερμές παρακλήσεις των δικών του, επιστρέφει στην πατρίδα του και μπαίνει στην ενεργό δράση της Εκκλησίας. Στα 43 του χρόνια ο Θεός τον ανύψωσε στο επισκοπικό αξίωμα. Έδρα του ορίστηκε η περιοχή των Σασίμων την οποία ποτέ δεν ποίμανε λόγω των Αρειανών κατοίκων της.

Όμως, ο θάνατος έρχεται να πληγώσει τη ψυχή του, με αλλεπάλληλους θανάτους συγγενικών προσώπων. Πρώτα του αδερφού του Καισαρείου, έπειτα της αδερφής του Γοργονίας, μετά του πατέρα του και, τέλος, της μητέρας του Νόννας. Μετά απ’ αυτές τις θλίψεις, η θεία Πρόνοια τον φέρνει στην Κωνσταντινούπολη (378 μ.Χ.), όπου υπερασπίζεται με καταπληκτικό τρόπο την Ορθοδοξία και χτυπά καίρια τους Αρειανούς, που είχαν πλημμυρίσει την Κωνσταντινούπολη.

Η κατάσταση ήταν πολύ δύσκολη. Όλοι οι ναοί της Βασιλεύουσας ήταν στα χέρια των αιρετικών. Όμως ο Άγιος δεν απελπίζεται. Μετατρέπει ένα δωμάτιο στο σπίτι που τον φιλοξενούσαν σε ναό και του δίνει συμβολικό όνομα. Ονομάζει το ναό Αγία Αναστασία δείγμα ότι πίστευε στην ανάσταση της Ορθόδοξης Πίστης.

Οι αγώνες είναι επικίνδυνοι. Οι αιρετικοί ανεβασμένοι πάνω στις σκεπές των σπιτιών του πετούν πέτρες και έτσι ο Άγιος Γρηγόριος δοκιμάζεται πολύ. Στο ναό της Αγίας Αναστασίας εκφωνεί τους περίφημους πέντε θεολογικούς λόγους που του έδωσαν δίκαια τον τίτλο του Θεολόγου.

Μετά το σκληρό αυτό αγώνα, ο Μέγας Θεοδόσιος τον αναδεικνύει Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως (381 μ.Χ.). Η Β’ Οικουμενική Σύνοδος τον αναγνώρισε ως Πρόεδρό της. Όμως μια μερίδα επισκόπων τον αντιπολιτεύεται για ευτελή λόγο. Τότε ο Γρηγόριος, αηδιασμένος, δηλώνει τη παραίτησή του, αναχωρεί στη γενέτειρά του Αριανζό και τελειώνει με ειρήνη τη ζωή του, το 390 μ.Χ.

Ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος άφησε μεγάλο συγγραφικό έργο. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζουν τα φιλοσοφημένα 408 ποιήματά του 18.000 περίπου στίχων. Είναι από τα μεγαλύτερα πνεύματα του Χριστιανισμού και από τους λαμπρότερους αθλητές της ορθόδοξης πίστης.

Η τίμια κάρα του φυλάσσεται στην Ιερά Μονή Βατοπεδίου, στο Άγιο Όρος.

Aγιος Αθανάσιος

18/1/13
Βιογραφία
Ο Μέγας Αθανάσιος γεννήθηκε το 295 μ.Χ. από φτωχούς αλλά ενάρετους γονείς, γεγονός που του στέρησε τη δυνατότητα για ανώτερες σπουδές. Όμως ο πανάγαθος Θεός τον προίκισε με πλούσια πνευματικά προσόντα. Λαμβάνει τη στοιχειώδη εκπαίδευση και στη συνέχεια μελετά μόνος του για να φθάσει σε υψηλότατα επίπεδα γνώσης και σοφίας.

Από πολύ νέος έδειξε την κλίση του προς την Εκκλησία. 25 ετών χειροτονείται διάκονος από τον πατριάρχη Αλεξανδρείας Αλέξανδρο, τον οποίο ακολουθεί στην Α΄ Οικουμενική Σύνοδο το 325 μ.Χ., στη Νίκαια της Βιθυνίας. Αναδεικνύεται πρωτεργάτης στην καταδίκη της αιρετικής διδασκαλίας του Αρείου.

Το 328 μ.Χ. και σε ηλικία 33 ετών εκλέγεται πανηγυρικά πατριάρχης Αλεξανδρείας. Από τη θέση αυτή αντιμετωπίζει ένα φοβερό πόλεμο εκ μέρους των αιρετικών οπαδών του Αρείου. Όμως ο άγιος, χάρη στην μεγάλη πνευματικότητά του και τη ζέουσα πίστη στο Θεό, κατορθώνει να βγει νικητής απ’ όλες αυτές τις δοκιμασίες ακόμη και από τις πέντε εξορίες που του επιβλήθηκαν, καθώς ο αυτοκράτορας Κωνσταντίνος ο Β΄ ήταν οπαδός του Αρειανισμού. Εκοιμήθη εν ειρήνη το 373 μ.Χ.

Ο Άγιος Κύριλλος έζησε επί βασιλείας Θεοδοσίου του Μικρού και γεννήθηκε στην Αλεξάνδρεια το 370 μ.Χ. από εύπορους γονείς της ελληνικής κοινωνίας της πόλεως. Ανεψιός του αρχιεπισκόπου Αλεξανδρείας Θεοφίλου ο Κύριλλος, έλαβε μεγάλη θεολογική μόρφωση, ώστε έγινε κατόπιν διάδοχος του θείου του, στον αρχιεπισκοπικό θρόνο Αλεξανδρείας.

Όταν έγινε η Γ' Οικουμενική Σύνοδος το 431 μ.Χ. στην Έφεσο, ο Κύριλλος υπήρξε πρόεδρος αυτής και συνετέλεσε να γκρεμιστούν οι κακοδοξίες του δυσεβούς Νεστορίου, για το πρόσωπο της υπεραγιάς Δεσποίνης ημών Θεοτόκου.

Με πολλά πνευματικά κατορθώματα στο ενεργητικό του, ο Κύριλλος παρέδωσε ειρηνικά το πνεύμα του στον Κύριο την 27η Ιουνίου του 444 μ.Χ., αφού πατριάρχευσε για 32 περίπου χρόνια. Δικαίως ο Άγιος Αναστάσιος ο Σιναΐτης τον προσονόμασε «σφραγίδα των Πατέρων».

Η Εκκλησία θέλησε να αδελφώσει την μνήμη των δύο Μεγάλων Πατέρων αυτής και Αρχιεπισκόπων Αλεξανδρείας, του Μεγάλου Αθανασίου, πρωταγωνιστή κατά του Αρειανισμού, και του Αγίου Κυρίλλου, πρωταγωνιστή κατά του Νεστοριανισμού και όρισε το συνεορτασμό τους στις 18 Ιανουαρίου.

Η Σύναξη των Αγίων Αθανασίου και Κυρίλλου ετελείτο στη Μεγάλη Εκκλησία.

Να σημειώσουμε τέλος, ότι ο Άγιος Κύριλλος, εορτάζεται και στις 9 Ιουνίου.

Ο Μέγας Αντώνιος

17/1/13
Βιογραφία
Ο Μέγας Αντώνιος γεννήθηκε το 251 μ.Χ. στην Άνω Αίγυπτο από πλούσιους και ενάρετους γονείς, τους οποίους έχασε σε νεαρή ηλικία. Συγκεντρώνει όμως την προσοχή του στην μυστική θεωρία των μοναχών της ερήμου και στην φροντίδα της μικρής αδελφής του. Γρήγορα αποφασίζει να εγκαταλείψει τα εγκόσμια και αναχωρεί για την έρημο, αφού πρώτα τακτοποίησε την μικρότερη αδελφή του και μοίρασε την μεγάλη πατρική περιουσία στους φτωχούς της περιοχής του.

Στην έρημο παίδευσε την ψυχή του και τιθάσευσε τα πάθη του φθάνοντας στα ανώτατα όρια της άσκησης ώστε η ψυχή του αγίου μπορούσε να εξέρχεται του σώματός του ενώ βρισκόταν ακόμη εν ζωή. Γίνεται το πρότυπο των ασκητών. Πολλοί εξ αυτών έφθαναν στην έρημο για να τον ακούσουν και να τον συμβουλευθούν. Παρέδωσε την μακάρια ψυχή του στον μισθαποδότη Θεό σε ηλικία 105 ετών.

Αν και, όπως λέγει ο Μέγας Αθανάσιος, μία από τις τελευταίες επιθυμίες του Οσίου Αντωνίου ήταν να μείνει κρυφός ο τόπος της ταφής του, οι μοναχοί που μόναζαν κοντά του έλεγαν ότι κατείχαν το ιερό λείψανό του, το οποίο επί Ιουστινιανού (561 μ.Χ.), κατατέθηκε στην Εκκλησία του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου στην Αλεξάνδρεια και από εκεί αργότερα, το 635 μ.Χ., μεταφέρθηκε στην Κωνσταντινούπολη.

Η Σύναξή του ετελείτο στη Μεγάλη Εκκλησία.

Ο Άγιος Γρηγόριος

Βιογραφία 10/1/13
Ο Άγιος Γρηγόριος γεννήθηκε στη Νεοκαισάρεια του Πόντου το 332 μ.Χ. και ήταν αδελφός του Μεγάλου Βασιλείου. Παίρνει την ίδια μόρφωση με τον μεγάλο του αδελφό, ξεχωρίζει δε κι αυτός για την ευφυΐα του, την επιμέλεια του και την φιλοσοφικότατη ιδιοφυΐα του και είχε χειροτονηθεί αναγνώστης.

Ο Γρηγόριος νυμφεύεται τη Θεοσέβεια, (πραγματικά αγία γυναίκα), που γρήγορα την αρπάζει ο θάνατος. Ισχυρός χαρακτήρας καθώς ήταν, δεν απελπίζεται, και στα σαράντα του χρόνια γίνεται επίσκοπος Νύσσης (σήμερα Νεμσεχίρ), μιας κωμοπόλεως της Καπαδοκίας. Οι Αρειανοί, όμως, του έφεραν μεγάλες ενοχλήσεις. Αντιλαμβανόμενοι, ότι στο πρόσωπό του η αίρεσή τους θα είχε σπουδαιότατο πολέμιο, σχεδίασαν να τον εξοντώσουν. Τον κατηγόρησαν λοιπόν, ότι εξελέγη Επίσκοπος αντικανονικά και σφετερίσθηκε χρήματα της Εκκλησίας. Τις κατηγορίες υπέβαλε κάποιος με το όνομα Φιλόχαρης, όργανο των Αρειανών, προς τον διοικητή του Πόντου Δημοσθένη, προς τον οποίο ο Μέγας Βασίλειος έγραψε και επιστολή. Για την κατηγορία της καταχρήσεως παρακάλεσε να γίνει ο έλεγχος για να δειχθεί η συκοφαντία, για την αντικανονική χειροτονία λέγει ότι η ευθύνη είναι δική του, διότι αυτός χειροτόνησε και ότι, σε κάθε περίπτωση, δεν είναι σωστό να δικάσει επί της υποθέσεως αυτής σύνοδος Επισκόπων, των οποίων η εκκλησιαστική θέση δεν ήταν σε κανονική τάξη.

Η επίκληση του Βασιλείου απέβη άκαρπη. Ο αυτοκράτορας Ουάλης ήθελε να αποφευχθεί το θέμα. Το 376 μ.Χ. ο Γρηγόριος καθαιρείται ερήμην από σύνοδο Αρειανών Επισκόπων του Πόντου και της Γαλατίας. Και ο Γρηγόριος, καταδιωκόμενος, αναγκαζόταν να πλανάται και να κρύβεται. Η περιπέτεια έληξε τον Αύγουστο του έτους 378 μ.Χ., όταν απέθανε ο Ουάλης. Ο Γρηγόριος επανήλθε στη Νύσσα, όπου του επιφυλάχθηκε θριαμβευτική υποδοχή.

Κατά το φθινόπωρο του 379 μ.Χ. έλαβε μέρος στη Σύνοδο της Αντιόχειας, η οποία συνήλθε ιδίως για την αίρεση του Απολλιναρίου. Ο Απολλινάριος, ερμηνεύοντας κατά γράμμα χωρίο της Αγίας Γραφής (κατά Ιωάννη α' 14), υποστήριζε ότι ο Θεός Λόγος έγινε σάρκα, όχι σάρκα και ψυχή. Αρνήθηκε τον ανθρώπινο νου, την ανθρώπινη ψυχή και θέληση του Ιησού Χριστού ως στοιχεία διασπαστικά της ενότητός Του και αντίθετα προς την τελειότητά Του και αντικατέστησε τα στοιχεία αυτά με τη θεία επενέργεια. Δίδασκε, δηλαδή, στην ουσία, ότι ο Ιησούς Χριστός δεν είναι τέλειος Θεός ούτε τέλειος άνθρωπος. Πολλοί νόμιζαν ότι ο Απολλινάριος δέχθηκε την επίδραση της πλατωνικής και νεοπλατωνικής φιλοσοφίας, αλλά το πιθανότερο είναι, καθώς πιστεύει ο Γρηγόριος Νύσσης, ότι αφετηρία στη χριστολογική του διδασκαλία είναι χωρίο επιστολής του Αποστόλου Παύλου (προς Θεσσαλονικείς Α', ε' 23). Στη Σύνοδο ο Άγιος ανασκεύασε τις κακόδοξες θεωρίες του Απολλιναρίου. Επίσης, η Σύνοδος του ανέθεσε αποστολή για την Εκκλησία της Βαβυλωνίας και με την ευκαιρία αυτή επισκέφθηκε και τους Αγίους Τόπους.

Ο Θεός τον αξιώνει επίσης, να γίνει το κυριότερο όργανο Του στη Β' Οικουμενική σύνοδο, το 381 μ.Χ. στην Κωνσταντινούπολη, και κατατροπώνει στην κυριολεξία τους πνευματομάχους του Μακεδονίου, με «... τη μάχαιρα που δίνει το Πνεύμα και η οποία είναι ο λόγος του Θεού» (Προς Έφεσίους στ' 17). Στις συζητήσεις εκείνες, ο Γρηγόριος ο Νύσσης τόσο πολύ είχε διακριθεί, ώστε ονομάστηκε «Πατήρ Πατέρων και Νυσσαέων Φωστήρ». Ο δε Μέγας Θεοδόσιος τον ονόμασε στύλο της Ορθοδοξίας. Πέθανε ειρηνικά, αφού άφησε πολύ αξιόλογα έργα: ερμηνευτικά, δογματικά, κατηχητικά, λόγους ηθικούς, εορταστικούς, εγκωμιαστικούς, επιταφίους και έναν επιμνημόσυνο στον αδελφό του Μέγα Βασίλειο.

Σύναξη του Αγίου Ιωάννη Προδρόμου και Βαπτιστού

Βιογραφία
Την επομένη ημέρα των Θεοφανίων καθιερώθηκε να εορτάζουμε, τη μνήμη του πανίερου προφήτη Ιωάννη Προδρόμου. Ο Ιωάννης ήταν γιος του ιερέα Ζαχαρία και της Ελισάβετ. Μέχρι τα τριάντα του χρόνια, ζει ασκητική ζωή στην έρημο της Ιουδαίας, αφιερωμένη ολοκληρωτικά στην προσευχή, τη μελέτη και την πνευματική και ηθική τελειοποίηση. Το ρούχο του ήταν από τρίχες καμήλας, στη μέση του είχε δερμάτινη ζώνη και την τροφή του αποτελούσαν ακρίδες και άγριο μέλι. Με μορφή ηλιοκαμένη, σοβαρός, αξιοπρεπής και δυναμικός, ο Ιωάννης φανέρωνε αμέσως φυσιογνωμία έκτακτη και υπέροχη. Είχε όλα τα προσόντα μεγάλου και επιβλητικού κήρυκα του θείου λόγου. Έτσι, με μεγάλη χάρη κήρυττε «τα πλήθη». Κατακεραύνωνε και χτυπούσε σκληρά τη φαρισαϊκή αλαζονική έπαρση, που κάτω από το εξωτερικό ένδυμα της ψευτοαγιότητας έκρυβε τις πιο αηδιαστικές πληγές ψυχικής σκληρότητας και ακαθαρσίας. Γενικά, η διδασκαλία του συνοψίζεται στη χαρακτηριστική φράση του: «Μετανοείτε· ήγγικε γαρ ή βασιλεία των ουρανών», προετοιμάζοντας, έτσι, το δρόμο του Κυρίου μας Ιησού Χριστού για το σωτήριο έργο Του. Όταν ο Χριστός άρχισε τη δημόσια δράση του, ο κόσμος άφηνε σιγά-σιγά τον Ιωάννη και ακολουθούσε Αυτόν. Η αντιστροφή αύτη, βέβαια, θα προκαλούσε μεγάλη πίκρα και θα γεννούσε αγκάθια ζήλειας και φθόνου σ' έναν, εκτός χριστιανικού πνεύματος, διδάσκαλο ή φιλόσοφο. Αντίθετα, στον Ιωάννη προκάλεσε μεγάλη χαρά και ευφροσύνη. Η γιορτή αυτή του Ιωάννου του Προδρόμου, για τον όποιο ο Κύριος είπε ότι κανείς άνθρωπος δε στάθηκε μεγαλύτερος του, καθιερώθηκε τον 5ο μ.Χ. αιώνα.

Επίσης, σήμερα εορτάζουμε και το γεγονός της μεταφοράς στην Κωνσταντινούπολη της τιμίας Χειρός του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου, που έγινε κατά τον ακόλουθο τρόπο: Όταν ο Ευαγγελιστής Λουκάς πήγε στην πόλη Σεβαστή, όπου τάφηκε ο Πρόδρομος, παρέλαβε από τον τάφο του το δεξί του χέρι, το μετέφερε στην Αντιόχεια, όπου χάριτι Θεού επιτελούσε πολλά θαύματα. Από την Αντιόχεια, το Ιερό χέρι, μετακομίστηκε στην Κωνσταντινούπολη το 957, από τον διάκονο Ιώβ. Εκεί ο φιλόχριστος αυτοκράτορας, αφού την ασπάστηκε με πολύ σεβασμό, την τοποθέτησε στα βασιλικά ανάκτορα. Η σύναξη των πιστών, σε ανάμνηση του γεγονότος της μετακομιδής της τιμίας Χείρας του Προδρόμου στην Κωνσταντινούπολη, ετελείτο στην περιοχή του Φορακίου (ή Σφωρακίου).

Επίσης, σήμερα εορτάζουμε και το Θαύμα του Προδρόμου στη Χίο κατά των Αγαρηνών.

Η βαπτισι του Ιησου

Τότε παραγίνεται ὁ ᾿Ιησοῦς ἀπὸ τῆς Γαλιλαίας ἐπὶ τὸν ᾿Ιορδάνην πρὸς τὸν ᾿Ιωάννην τοῦ βαπτισθῆναι ὑπ᾿ αὐτοῦ. ὁ δὲ ᾿Ιωάννης διεκώλυεν αὐτὸν λέγων· ἐγὼ χρείαν ἔχω ὑπὸ σοῦ βαπτισθῆναι, καὶ σὺ ἔρχῃ πρός με; ἀποκριθεὶς δὲ ὁ ᾿Ιησοῦς εἶπε πρὸς αὐτόν· ἄφες ἄρτι· οὕτω γὰρ πρέπον ἐστὶν ἡμῖν πληρῶσαι πᾶσαν δικαιοσύνην· τότε ἀφίησιν αὐτόν· καὶ βαπτισθεὶς ὁ ᾿Ιησοῦς ἀνέβη εὐθὺς ἀπὸ τοῦ ὕδατος· καὶ ἰδοὺ ἀνεῴχθησαν αὐτῷ οἱ οὐρανοί, καὶ εἶδε τὸ Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ καταβαῖνον ὡσεὶ περιστερὰν καὶ ἐρχόμενον ἐπ᾿ αὐτόν· καὶ ἰδοὺ φωνὴ ἐκ τῶν οὐρανῶν λέγουσα· οὗτός ἐστιν ὁ υἱός μου ὁ ἀγαπητός, ἐν ᾧ εὐδόκησα.
Απόδοση στα νεοελληνικάΤότε έρχεται ο Ιησούς από τη Γαλιλαία στον Ιορδάνη, προς τον Ιωάννη για να βαπτιστεί από αυτόν. Ο Ιωάννης όμως τον εμπόδιζε λέγοντας του: «Εγώ έχω ανάγκη να βαπτιστώ από σένα κι έρχεσαι εσύ σε μένα;» Ο Ιησούς όμως του αποκρίθηκε: «Ας τα αφήσουμε τώρα αυτά, γιατί πρέπει να εκπληρώσουμε και οι δυο μας ό,τι προβλέπει το σχέδιο του Θεού». Τότε ο Ιωάννης τον άφησε να βαπτιστεί. Βαπτίστηκε, λοιπόν, ο Ιησούς και αμέσως βγήκε από το νερό. Και αμέσως άνοιξαν οι ουρανοί και είδε το Πνεύμα του Θεού σαν περιστέρι να κατεβαίνει και να έρχεται πάνω του. Ακούστηκε τότε μια φωνή από τα ουράνια που έλεγε: «Αυτός είναι ο αγαπημένος μου Υιός, αυτός είναι ο εκλεκτός μου.

Τα Αγια Θεοφανεια

06/1/2013
Βιογραφία
Τα Αγία Θεοφάνεια είναι μία από τις αρχαιότερες εορτές της εκκλησίας μας η οποία θεσπίσθηκε το 2ο αιώνα μ.Χ. και αναφέρεται στη φανέρωση της Αγίας Τριάδας κατά τη βάπτιση του Ιησού Χριστού. Η ιστορία της βάπτισης έχει ως εξής: Μετά από θεία εντολή ο Ιωάννης ο Πρόδρομος εγκατέλειψε την ερημική ζωή και ήλθε στον Ιορδάνη ποταμό όπου κήρυττε και βάπτιζε. Εκεί παρουσιάσθηκε κάποια ημέρα ο Ιησούς και ζήτησε να βαπτισθεί. Ο Ιωάννης, αν και το Άγιο Πνεύμα τον είχε πληροφορήσει ποιος ήταν εκείνος που του ζητούσε να βαπτισθεί, στην αρχή αρνείται να τον βαπτίσει ισχυριζόμενος ότι ο ίδιος έχει ανάγκη να βαπτισθεί από Εκείνον. Ο Ιησούς όμως του εξήγησε ότι αυτό ήταν το θέλημα του Θεού και τον έπεισε να τον βαπτίσει. Και τότε μπροστά στα έκπληκτα μάτια των θεατών διαδραματίσθηκε μία μοναδική και μεγαλειώδης σκηνή, όταν με την μορφή ενός περιστεριού κατήλθε το Άγιο Πνεύμα και κάθισε επάνω στο βαπτιζόμενο Ιησού, ενώ συγχρόνως ακούσθηκε από τον ουρανό η φωνή του Θεού η οποία έλεγε: «Ούτος εστίν ο Υιός μου ο αγαπητός, εν ω ευδόκησα» («Αυτός είναι ο αγαπημένος μου Υιός, αυτός είναι ο εκλεκτός μου»).

Από τότε και το Βάπτισμα των χριστιανών, δεν είναι «εν ύδατι», όπως το βάπτισμα «μετανοίας» του Ιωάννη, αλλά «εν Πνεύματι Αγίω». Ο Κύριος με το να βαπτιστεί αγίασε το νερό, το έκανε νερό αγιασμού και συμφιλίωσης με το Θεό. Έτσι η Βάπτιση του Κυρίου άνοιξε τη θύρα του Μυστηρίου του Βαπτίσματος. Με την καθαρτική χάρη του αγίου Βαπτίσματος ο παλαιός αμαρτωλός άνθρωπος ανακαινίζεται και με την τήρηση των θείων εντολών γίνεται κληρονόμος της βασιλείας των ουρανών.

Shmera Ta Fwta - Σήμερα τα φώτα


10.12.12

ΒΑΣΙΛΟΠΙΤΑ

Το έθιμο της βασιλόπιτας
Στα χρόνια του Ιουλιανού του Παραβάτη, όταν το Βυζάντιο κήρυξε τον πόλεμο στην Περσία, ο Ιουλιανός πέρασε με τον στρατό του από την Καισαρεία. Τότε διέταξε να φορολογήσουν όλη την επαρχία και τα χρήματα αυτά θα τα έπαιρνε επιστρέφοντας για την Κωνσταντινουπολη. Ετσι, οι κάτοικοι αναγκάσθηκαν να δώσουν ό,τι είχε ο καθένας χρυσαφικά νομίσματα κ.λπ. Όμως ο Ιουλιανός σκοτώθηκε άδοξα σε μια μάχη στον πόλεμο με τους Πέρσες, έτσι δεν ξαναπέρασε ποτέ από την Καισάρεια. Τότε ο Αγιος Βασίλης έδωσε εντολή και από τα μαζεμένα χρυσαφικά τα μισά να δοθούν στους φτωχούς, ένα μικρό μέρος κράτησε για τις ανάγκες των ιδρυμάτων της Βασιλειάδος , και τα υπόλοιπα τα μοίρασε στους κατοίκους με ένα πρωτότυπο τρόπο: έδωσε εντολή να ζυμώσουν ψωμιά και σε κάθε ψωμί, έβαλε από ένα νόμισμα ή χρυσαφικό μέσα, κατόπιν τα μοίρασε στα σπίτια, έτσι τρώγοντας οι κάτοικοι τα ψωμιά όλο και κάτι έβρισκαν μέσα. Έτσι, γεννήθηκε το έθιμο της πίτας που ονομάσθηκε βασιλόπιτα.

1. Κοσκινίζουμε το αλεύρι με το μπέικιν πάουντερ. Χτυπάμε τη μαργαρίνη με τη ζάχαρη και το αλάτι, μέχρι να ασπρίσουν και να αφρατέψουν. Προσθέτουμε έναν έναν τους κρόκους των αυγών και στη συνέχεια ρίχνουμε μέσα το ξύσμα, το μαχλέπι, τη βανίλια, το γάλα και το κονιάκ.
2. Χτυπάμε τα ασπράδια των αυγών σε σφιχτή μαρέγκα. Ρίχνουμε στο μείγμα των κρόκων εναλλάξ το αλεύρι με τη μαρέγκα, διπλώνοντας απαλά με μια σπάτουλα. Τέλος ρίχνουμε τα χοντροκομμένα αμύγδαλα και ανακατεύουμε ελαφρά.
3. Αλείφουμε με μαργαρίνη ένα ταψί Νο 30 και αδειάζουμε μέσα το μείγμα. Προσθέτουμε το νόμισμα και, αν θέλουμε, πασπαλίζουμε τη βασιλόπιτα με φιλέ αμύγδαλο. Ψήνουμε σε προθερμασμένο φούρνο στους 180°C για περίπου 55 λεπτά. Αφήνουμε να σταθεί για 5 λεπτά και τη βγάζουμε από το ταψί σε σχάρα, για να κρυώσει. Κοσκινίζουμε πάνω, επίσης αν θέλουμε, ζάχαρη άχνη

ΑΓΙΟΣ ΒΑΣΙΛΗΣ ΕΡΧΕΤΑΙ


ΑΓΙΟΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ

01/01/2013


Ζῇ Βασίλειος, καὶ θανὼν ἐν Κυρίῳ.
Ζῇ καὶ παρ᾽ ἡμῖν, ὡς λαλῶν ἐκ τῶν βίβλων,
Ἰανουαρίοιο θάνες, Βασίλειε, πρώτῃ.
Βιογραφία
«... τὰ τῶν ἀνθρώπων ἤθη κατεκόσμησας». Με τη φράση αυτή, το απολυτίκιο, απόλυτα επιτυχημένα, τονίζει την κοινωνική προσφορά του Άγιου Βασιλείου, που με τη θεία διδασκαλία του στόλισε με αρετές τα ήθη και τη ζωή των ανθρώπων.

Ο Μέγας αυτός πατέρας και διδάσκαλος της Ορθόδοξης Εκκλησίας γεννήθηκε το 329 μ.Χ., κατ' άλλους το 330 μ.Χ., στη Νεοκαισάρεια του Πόντου στο χωριό Άννησα και μεγάλωσε στην Καισάρεια της Καππαδοκίας. Τα δε εγκυκλοπαιδικά λεξικά αναφέρουν σαν πατρίδα του Μ. Βασιλείου την Καισαρεία της Καππαδοκίας. Είχε 8 αδέρφια, 3 αγόρια και πέντε κορίτσια. Από τα 4 αγόρια τα 3 αγόρια έγιναν επίσκοποι (ο Βασίλειος Καισαρείας, ο Γρηγόριος Νύσσης και ο Πέτρος Σεβάστειας) και το ένα μοναχός (ο Ναυκράτιος). Από τις 5 αδερφές του η πρώτη, και συγχρόνως το πιο μεγάλο παιδί της οικογένειας, η Μακρίνα, έγινε μοναχή. Οι γονείς του Βασίλειος (και αυτός), που καταγόταν από την Νεοκαισάρεια του Πόντου και Εμμέλεια, που καταγόταν από την Καππαδοκία, αν και κατά κόσμον ευγενείς και πλούσιοι, είχαν συγχρόνως και ακμαιότατο χριστιανικό φρόνημα. Αυτοί μάλιστα έθεσαν και τις πρώτες -καθοριστικής σημασίας- πνευματικές βάσεις του Αγίου.

Με εφόδιο αυτή τη χριστιανική ανατροφή, ο Βασίλειος αρχίζει μια καταπληκτική ανοδική πνευματική πορεία. Έχοντας τα χαρίσματα της ευστροφίας και της μνήμης, κατακτά σχεδόν όλες τις επιστήμες της εποχής του. Και το σπουδαιότερο, κατακτά τη θεία θεωρία του Ευαγγελίου, που την κάνει αμέσως πράξη με την αυστηρή ασκητική ζωή του.

Ας αναφέρουμε όμως, περιληπτικά, την πορεία των δραστηριοτήτων του. Μετά τις πρώτες του σπουδές στην Καισαρεία και κατόπιν στο Βυζάντιο, επισκέφθηκε, νεαρός ακόμα, την Αθήνα, όπου επί τέσσερα χρόνια συμπλήρωσε τις σπουδές του, σπουδάζοντας φιλοσοφία, ρητορική, γραμματική, αστρονομία και ιατρική, έχοντας συμφοιτητές του τον Γρηγόριο τον Ναζιανζηνό (τον θεολόγο) και τον Ιουλιανό τον Παραβάτη.

Από την Αθήνα επέστρεψε στην Καισαρεία και δίδασκε την ρητορική τέχνη. Αποφάσισε όμως, να ακολουθήσει τη μοναχική ζωή και γι' αυτό πήγε στα κέντρα του ασκητισμού, για να διδαχθεί τα της μοναχικής πολιτείας στην Αίγυπτο, Παλαιστίνη, Συρία και Μεσοποταμία. Όταν επέστρεψε, αποσύρθηκε σε μια Μονή του Πόντου, αφού έγινε μοναχός, και ασκήθηκε εκεί με κάθε αυστηρότητα για πέντε χρόνια (357 - 362 μ.Χ.). Ήδη τέλεια καταρτισμένος στην Ορθόδοξη Πίστη, χειροτονήθηκε διάκονος και πρεσβύτερος από τον επίσκοπο Καισαρείας Ευσέβιο. Ο υποδειγματικός τρόπος της πνευματικής εργασίας του δεν αργεί να τον ανεβάσει στο θρόνο της αρχιεροσύνης, διαδεχόμενος τον Ευσέβιο στην επισκοπή της Καισαρείας (370 μ.Χ.). Με σταθερότητα και γενναίο φρόνημα, ως αρχιερέας έκανε πολλούς αγώνες για την Ορθόδοξη Πίστη. Με τους ορθόδοξους λόγους που συνέγραψε, κατακεραύνωσε τα φρονήματα των κακοδόξων.

Στους αγώνες του κατά του Αρειανισμού αναδείχτηκε αδαμάντινος, ούτε κολακείες βασιλικές του Ουάλεντα (364 - 378 μ.Χ.), που πήγε αυτοπροσώπως στην Καισαρεία για να τον μετατρέψει στον Αρειανισμό, ούτε οι απειλές του Μόδεστου μπόρεσαν να κάμψουν το ορθόδοξο φρόνημα του Αγίου. Υπεράσπισε με θάρρος την Ορθοδοξία, καταπλήσσοντας τον βασιλιά και τους Αρειανούς. Ακόμα, αγωνίστηκε κατά της ηθικής σήψεως και επέφερε σοφές μεταρρυθμίσεις στο μοναχισμό.

Η δε υπόλοιπη ποιμαντορική δράση του, υπήρξε απαράμιλλη, κτίζοντας την περίφημη «Βασιλειάδα», συγκρότημα με ευαγή Ιδρύματα, όπως φτωχοκομείο, ορφανοτροφείο, γηροκομείο, ξενοδοχείο και νοσοκομείο κ.ά., όπου βρήκαν τροφή και περίθαλψη χιλιάδες πάσχοντες κάθε ηλικίας, γένους και φυλής.

Ο Μέγας Βασίλειος έχει πλούσιο και σημαντικό συγγραφικό έργο. Τα κυριότερα έργα του είναι οι 9 ομιλίες στην Εξαήμερο, ομιλίες στους Ψαλμούς, πολλές και διάφορες άλλες ομιλίες, ασκητικά έργα και επιστολές. Εκτός των άλλων έργων του, έγραψε και Θεία Λειτουργία, που, μετά την επικράτηση αυτής της συντομότερης του Αγ. Ιωάννου του Χρυσοστόμου, τελείται 10 φορές το χρόνο: την 1η Ιανουαρίου (όπου γιορτάζεται και η μνήμη του), τις πρώτες πέντε Κυριακές της Μ. Τεσσαρακοστής, τις παραμονές των Χριστουγέννων και των Θεοφανείων, την Μ. Πέμπτη και το Μ. Σάββατο.

Στα πενήντα του χρόνια ο Μέγας Βασίλειος, εξαιτίας της ασθενικής κράσεώς του και της αυστηρής ασκητικής ζωής του (ορισμένες πηγές λένε από βαριά αρρώστια του ήπατος ή των νεφρών), την 1η Ιανουαρίου του 378 μ.Χ. ή κατ' άλλους το 379 με 380 μ.Χ., εγκαταλείπει το φθαρτό και μάταιο αυτό κόσμο, αφήνοντας παρακαταθήκη και Ιερή κληρονομιά στην ανθρωπότητα ένα τεράστιο πνευματικό έργο.

Το συγγραφικό έργο του
Τα έργα του κατατάσσονται σε τέσσερεις κατηγορίες:

Δογματικά συγγράμματα.
α) «Ανατρεπτικός του Απολογητικού του δυσσεβούς Ευνομίου». Αποτελείται από τρία βιβλία και καταφέρεται ενάντια του αρχηγού των Ανομοίων Ευνομίου.
β) «Προς Αμφιλόχιον, περί του Αγίου Πνεύματος». Επιστολική πραγματεία προς τον επίσκοπο Ικονίου Αμφιλόχιο σχετικά με το Άγιο Πνεύμα.

Ασκητικά συγγράμματα.
α) «Τα Ηθικά». Συλλογή 80 ηθικών κανόνων.
β) «Όροι κατά πλάτος». Περιέχει 55 κεφάλαια με θέμα γενικές αρχές του μοναχισμού.
γ) «Όροι κατ’ επιτομήν». Περιέχει 313 κεφάλαια που αναφέρονται στην καθημερινή ζωή των μοναχών.
δ) «Περί πίστεως».
ε) «Περί κρίματος».
στ) «Περί της εν παρθενία αληθούς αφθορίας». Έργο σχετικό με την παρθενική ζωή.

Ομιλίες.
Ορισμένες από τις ομιλίες του είναι:
α) «Εις την Εξαήμερον». Συλλογή 9 ομιλιών με θέμα τη δημιουργία του κόσμου.
β) «Εις του Ψαλμούς». Συλλογή 18 ομιλιών με αφορμή το περιεχόμενο των Ψαλμών του Δαυίδ.
γ) «Περί του ουκ έστιν αίτιος του κακού ο Θεός».
δ) «Περί πίστεως».
ε) «Κατά Σαβελλιανών, Αρείου και Ανομοίων».
στ) «Προς τους νέους, όπως αν εξ ελληνικών ωφελοίντο λόγων». Το διασημότερο από τα κείμενα του Βασιλείου, στο οποίο πραγματοποιεί προσπάθεια γεφύρωσης μεταξύ χριστιανικής και κλασσικής παιδείας.
ζ) «Προτρεπτικός εις το άγιον βάπτισμα».
η) «Εις το πρόσεχε σεαυτώ».
θ) «Προς Πλουτούντας».
ι) «Εν λιμώ και αυχμώ».
ια) «Εις την μάρτυρα Ιουλίτταν και περί ευχαριστίας».

Επιστολές.
Σώζονται 365 επιστολές με το όνομα του Μεγάλου Βασιλείου, που καλύπτουν την εικοσαετία από την επιστροφή του στην Καισάρεια από την Αθήνα έως και το θάνατό του.
 

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ ΕΥΤΗΧΙΣΜΕΝΟ ΚΑΙ ΣΗΜΙΟΥΡΓΙΚΟ ΤΟ 2013

ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΜΟΥ ΣΑΣ ΕΥΧΟΜΕ ΜΙΑ ΧΡΟΝΙΑ ΜΕ ΥΓΕΙΑ ΑΓΑΠΗ ΕΥΤΙΧΙΑ ΚΑΙ ΠΕΡΙΣΟΤΕΡΑ ΧΑΜΟΓΕΛΑ ΜΕ ΑΓΑΠΗ ΤΑΚΗΣ

Κάλαντα 2012, Καλή Χρονιά


Η περιτομη του Κυριου

1/1/13
Ο Μωσαϊκός νόμος, διέταζε την περιτομή των αρσενικών παιδιών ('Εξοδ. ΙΒ' 43-49), (Γεν. ΙΖ' 9-19), η οποία γινόταν κατά την ογδόη ημέρα από αυτή της γέννησης του παιδιού (Λευιτ. ΙΓ' 3). Η τελετή αυτή έπαιρνε μέρος μέσα σε κτίριο της Συναγωγής, το πρωί, παρουσία δέκα τουλάχιστον προσώπων. Έτσι και η περιτομή του βρέφους Ιησού έγινε στη Συναγωγή της Βηθλεέμ. Η χειροποίητος αυτή περιτομή στο σώμα ήταν τύπος, που συμβόλιζε την περιτομή της καρδιάς, ενεργούμενης απ' ευθείας υπό του Θεού (Δευτ. Γ 16, Λ'6). Για τη δεύτερη αυτή περιτομή, την αχειροποίητο, ο απ. Παύλος διδάσκει: «Περιετμήθητε περιτομή αχειροποιήτω εν τη απεκδυθεί του σώματος των αμαρτιών της σαρκός, εν τη περιτομή του Χριστού, συνταφέντες αυτώ εν τω βαπτίσματι» (Κολ. Β' 11-12). Δηλαδή, λέει ο απ. Παύλος, περιτμηθήκατε και με περιτομή πνευματική, που ενεργείται απ' το Άγιο Πνεύμα. Και συνίσταται στο γδύσιμο και την αποβολή του σώματος, που δούλεψε στις αμαρτίες της σάρκας. Το γδύσιμο δε αυτό είναι η περιτομή, που πήρατε από τον Χριστό, όταν θαφτήκατε μαζί Του, δια του Αγίου Βαπτίσματος. Το Βρέφος όμως της φάτνης, αφού γεννήθηκε με τον Παλαιό Νόμο, έπρεπε να υποβληθεί και Αυτό στον τύπο, ο οποίος είχε δικαίωμα να ισχύει μέχρι της καταργήσεως του. Η περιτομή την οποία εορτάζουμε και τιμούμε ως Δεσποτική εορτή είναι η απάντηση σε όσους ισχυρίζονταν ότι ο Ιησούς εγεννήθη κατά φαντασίαν. Μετά την περιτομή επέστρεψε στην οικία Του, ζώντας ανθρώπινα και «προκόπτων εν ηλικία και σοφία και χάριτι».

Ο Αγιος Στεφανος

27/12/12Ο Άγιος Στέφανος ήταν ένας από τους πιο διακεκριμένους μεταξύ των επτά διακόνων, που εξέλεξαν οι πρώτοι χριστιανοί για να επιστατούν στις κοινές τράπεζες των αδελφών, ώστε να μη γίνονται λάθη και τους χειροτόνησαν οι Άγιοι Απόστολοι. Αν και κουραστική η ευθύνη του επιστάτη για τόσους αδερφούς παρ’ όλα αυτά ο Στέφανος έβρισκε καιρό και δύναμη για να κηρύττει το Ευαγγέλιο του Χριστού. Και όπως αναφέρει η Αγία Γραφή: «Στέφανος πλήρης πίστεως καὶ δυνάμεως ἐποίει τέρατα καὶ σημεῖα μεγάλα ἐν τῷ λαῷ».(Πραξ. Αποστόλων, στ΄8-15, ζ΄1-60). Δηλαδή ο Στέφανος, που ήταν γεμάτος πίστη και χάρισμα ευγλωττίας δυνατό, έκανε μεταξύ του λαού μεγάλα θαύματα, που προκαλούσαν κατάπληξη και αποδείκνυαν την αλήθεια του χριστιανικού κηρύγματος.

Ο Στέφανος είχε αφιερώσει τη ζωή του στο κήρυγμα του ευαγγελικού λόγου και στη φιλανθρωπική δράση. Για τη προσφορά και τις αρετές του τιμήθηκε με το χάρισμα της θαυματουργίας. Με το χάρισμα αυτό θεράπευε ασθενείς και αποδείκνυε τη δύναμη του Χριστού. Με τη βαθιά θεολογική του κατάρτιση ανέτρεπε εύκολα τις κακοδοξίες των Ιουδαίων για το έργο του Χριστού, προκαλώντας την οργή και το φθόνο τους.

Οι Ιουδαίοι, όμως, καθώς ήταν προκατειλημμένοι, εξαπέλυσαν συκοφάντες ανάμεσα στο λαό, που διέδιδαν ότι άκουσαν το Στέφανο να βλαστημεί το Μωϋσή και το Θεό. Με αφορμή, λοιπόν, αυτές τις συκοφαντίες, που οι ίδιοι είχαν ενσπείρει, άρπαξαν με μίσος το Στέφανο και τον οδήγησαν μπροστά στο Συνέδριο, τάχα για να απολογηθεί. Η απολογία του Στεφάνου υπήρξε πρότυπο τόλμης και θάρρους. Χωρίς να φοβηθεί καθόλου, εξαπέλυσε λόγια - κεραυνούς εναντίον των Ιουδαίων. Και από υπόδικος, ορθώθηκε θυελλώδης ελεγκτής και κατήγορος. Τότε ακράτητοι από το μίσος οι Ιουδαίοι, τον έσυραν έξω από την πόλη, όπου τον θανάτωσαν με λιθοβολισμό. Εκεί φάνηκε και η μεγάλη συγχωρητικότητα του Στεφάνου προς τους εχθρούς του με τη φράση του, «Κύριε, μὴ στήσης αὐτοῖς τὴν ἁμαρτίαν ταύτην». Κύριε μη λογαριάσεις σ’ αυτούς την αμαρτία αυτή.

Σύναξη της Υπεραγίας Θεοτόκου.


 Την επόμενη ημέρα από την Γέννηση του Ιησού Χριστού, εορτάζουμε την Σύναξη της Υπεραγίας Θεοτόκου.

Ἀπολυτίκιον (Κατέβασμα)
Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε.
Ὡς βρέφος βαστάζουσα, ἐν ταὶς ἀγκάλαις Ἁγνή, τὸν πάντων δεσπόζοντα, σάρκα λαβόντα ἔκ σοῦ, χαρᾶς ὤφθης πρόξενος, ὅθεν πᾶσα ἡ κτίσις, ἀνυμνεῖ χαρμοσύνως, σήμερον Θεοτόκε, τὴν φρικτήν σου λοχείαν πηγὴν γὰρ ἀθανασίας, κόσμω ἐκύησας.

Κοντάκιον
Ἦχος πλ. β’. Αὐτόμελον.
Ὁ πρὸ ἑωσφόρου ἐκ Πατρὸς ἀμήτωρ γεννηθείς, ἐπὶ τῆς γῆς ἀπάτωρ ἐσαρκώθη σήμερον ἔκ σοῦ· ὅθεν Ἀστὴρ εὐαγγελίζεται Μάγοις, Ἄγγελοι δὲ μετὰ Ποιμένων ὑμνοῦσι, τὸν ἄχραντον τόκον σου, ἡ Κεχαριτωμένη.

Ὁ Οἶκος
Τὸν ἀγεώργητον βότρυν βλαστήσασα, ἡ μυστικὴ ἄμπελος ὡς ἐπὶ κλάδων, ἀγκάλαις ἐβάσταζε, καὶ ἔλεγε. Σὺ εἶ καρπός μου, σὺ εἶ ἡ ζωή μου. Ἀφ' οὗ ἔγνων, ὅτι καὶ ὃ ἤμην εἰμί, σύ μου Θεός· τὴν γὰρ σφραγῖδα τῆς Παρθενίας μου ὁρῶσα ἀκατάλυτον, κηρύττω σε ἄτρεπτον Λόγον, σάρκα γενόμενον. Οὐκ οἶδα σποράν, οἶδά σε λύτην τῆς φθορᾶς· Ἁγνὴ γὰρ εἰμι, σοῦ προελθόντος ἐξ ἐμοῦ· ὡς γὰρ εὗρες, ἔλιπες μήτραν ἐμήν. Διὰ τοῦτο συγχορεύει πᾶσα κτίσις βοῶσά μοι· Χαῖρε ἡ Κεχαριτωμένη.

ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΜΑΓΟΙ

 


Μετάβαση σε: πλοήγηση, αναζήτηση

Οι μάγοι είναι βιβλικά πρόσωπα της Καινής Διαθήκης (Ματθ. 2,1-2) τα οποία, όταν ο Ιησούς γεννήθηκε στη Βηθλεέμ έφτασαν από την ανατολή στα Ιεροσόλυμα για να Τον προσκυνήσουν, ενώ για το γεγονός ότι ήταν τρεις, μας πληροφορεί εξωβιβλική παράδοση (βλ. παρακάτω).
Ο ευαγγελιστής Ματθαίος δεν παρέχει λεπτομέρειες ούτε για τον αριθμό τους, ούτε για το τι ακριβώς ήταν αυτοί οι μάγοι, ίσως επειδή το θεωρούσε κάτι γνωστό και δεδομένο για τους ανθρώπους της έποχης του[1]. H πληροφορία πάντως ότι έφτασαν από την ανατολή οδηγεί στο συμπέρασμα ότι έρχονταν από την Περσία, καθώς ανατολικά της Παλαιστίνης δεν υπήρχαν άλλες χώρες στις οποίες να υπήρχε παράδοση για μάγους με κάποια θετική σημασία της λέξης[2]. Πράγματι, στις περιοχές εκείνες, μάγοι ονομάζονταν σοφοί οι οποίοι ασχολούνταν με τις φυσικές επιστήμες, την αστρονομία (αστρολογία ονομαζόταν τότε), την ιατρική, αλλά και με θρησκευτικά ζητήματα ή με απόκρυφες γνώσεις (μαντεία, ερμηνεία φυσικών φαινομένων, ονειροκριτική), και κατείχαν θέση βασιλικών συμβούλων, ακολουθώντας ακόμη και το στρατό στις εκστρατείες[3].
Σύμφωνα με τη βιβλική διήγηση (Ματθ. 2,1-12) οι σοφοί αυτοί έφτασαν στην Ιερουσαλήμ αναζητώντας τον νεογέννητο βασιλιά των Ιουδαίων για να τον προσκυνήσουν, ακολουθώντας από τα μέρη της ανατολής το αστέρι του. Όταν το έμαθε ο Ηρώδης ταράχτηκε, κάλεσε τους μάγους να μάθει περισσότερα, και τους είπε να πάνε στη Βηθλεέμ να ψάξουν για το παιδί και όταν το βρουν να τον ειδοποιήσουν ώστε δήθεν, να πάει και ο ίδιος να το προσκυνήσει. Οι μάγοι έφυγαν από τον Ηρώδη και το άστρο τους οδήγησε στο σημείο όπου βρισκόταν το παιδί. Εκεί, το προσκύνησαν, και του προσέφεραν ως δώρα χρυσό, λιβάνι και αρωματική σμύρνα (δώρα τα οποία οι πατέρες της Εκκλησίας είδαν να συμβολίζουν αντίστοιχα τον Βασιλιά και τον Θεό και να προλέγουν το θάνατο και την ταφή του Κυρίου[4]). Η προσκύνηση αυτή των μάγων πρέπει να συνέβη μετά την Υπαπαντή του Κυρίου (είσοδος στον Ναό, σαράντα ημέρες μετά τη γέννησή Του)[5]. Κατόπιν, με θεϊκή παρέμβαση είδαν οι μάγοι σε όνειρο ότι δεν έπρεπε να ξαναγυρίσουν στον Ηρώδη αλλά να φύγουν από άλλο δρόμο για την πατρίδα τους.
Σύμφωνα με παράδοση που προέρχεται από το απόκρυφο Αρμενικό Ευαγγέλιο παιδικής ηλικίας του Ιησού (συριακό πρωτότυπο που μεταφράστηκε στα Αρμενικά κατά τον 11ο αιώνα), οι μάγοι ήταν τρεις και τα ονόματα αυτών, Μελχιώρ, Βαλτασάρ και Γασπάρ[6].

ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ





ΧΙΟΝΙΑ ΣΤΟ ΚΑΜΠΑΝΑΡΙΟ


Άγια Νύχτα


H Parthenos Simeron/The Virgin Today


Η γέννηση του Ιησού Χριστού

Εννέα μήνες μετά τον Ευαγγελισμό ήρθε στον κόσμο ο Ιησούς, ο ελευθερωτής των ανθρώπων.
Γεννήθηκε ταπεινά σε έναν σταύλο της Βηθλεέμ, μιας κωμόπολης της υποδουλωμένης στους Ρωμαίους Ιουδαίας.
Οι προφήτες είχαν προαναγγείλει τη γέννησή Του.
Ευλαβείς άνθρωποι προσεύχονταν πάντοτε για τον ερχομό του και τον ανέμεναν. Ελάχιστοι έλαβαν το μήνυμα γι' αυτόν, ενώ σχεδόν όλοι συνέχιζαν παντού
ανυποψίαστοι τη δική τους ζωή.
Και όμως εκείνη την άγια νύχτα κάτι το εντελώς καινούριο μπήκε και ξεκίνησε με τη γέννηση του Χριστού για όλους τους ανθρώπους:
η δυνατότητα να ελευθερώνονται και να ζουν μια ζωή αλλιώτικη και γεμάτη.
Γι' αυτό εύστοχα ο Μέγας Βασίλειος ονόμασε τα Χριστούγεννα
"γενέθλιον ημέραν της ανθρωπότητος".

α Λκ 2,1: ...
ο Καίσαρας Αύγουστος έβγαλε διάταγμα να απογραφτεί όλη η οικουμένη...
Όλοι πήγαιναν να απογραφτούν ... στον τόπο της καταγωγής τους.
Πήγε κι ο Ιωσήφ από τη Ναζαρέτ της Γαλιλαίας στην Ιουδαία, για να απογραφτεί στην πόλη του Δαβίδ, που ονομάζεται Βηθλεέμ, γιατί καταγόταν από την οικογένεια και τη γενιά του Δαβίδ.
Είχε μαζί του τη Μαριάμ, τη μνηστή του, η οποία ήταν έγκυος.
Τον καιρό που αυτοί ήταν εκεί, ήρθε η ώρα της Μαριάμ να γεννήσει, και γέννησε τον γιο της...
Τον τύλιξε και τον ξάπλωσε μέσα σε μια φάτνη, γιατί δεν βρήκαν μέρος στο πανδοχείο. Στην περιοχή εκείνη βρίσκονταν βοσκοί στο ύπαιθρο φυλάγοντας τη νύχτα το κοπάδι τους.
Σε αυτούς παρουσιάστηκε ένας άγγελος Κυρίου και θεϊκή λαμπρότητα τους σκέπασε ολόγυρα με τη λάμψη της και κατατρόμαξαν.
Ο άγγελος τους είπε:
"Μην τρομάζετε! Σας φέρνω χαρμόσυνο άγγελμα, που θα γεμίσει με χαρά μεγάλη όλον τον κόσμο: Σήμερα στην πόλη τον Δαβίδ γεννήθηκε για χάρη σας σωτήρας - κι αυτός είναι ο Χριστός, ο Κύριος. Και για να τον αναγνωρίσετε, τούτο είναι το σημάδι: Θα βρείτε ένα βρέφος τυλιγμένο και ξαπλωμένο μέσα σε μια φάτνη".
Ξαφνικά, κοντά στον άγγελο, παρουσιάστηκε ένα πλήθος από την ουράνια στρατιά των αγγέλων, οι οποίοι υμνούσαν τον Θεό και έλεγαν:
"Δόξα στον ύψιστο Θεό και ειρήνη στη γη, αγάπη και σωτηρία για τους ανθρώπους!" Όταν οι άγγελοι έφυγαν στον ουρανό, οι βοσκοί είπαν μεταξύ τους:
"Ας πάμε λοιπόν ως τη Βηθλεέμ και ας δούμε αυτά που έγιναν και που μας έκανε γνωστά ο Κύριος".
Τρέχοντας ήρθαν και βρήκαν τη Μαριάμ και τον Ιωσήφ, και το βρέφος στη φάτνη. Όταν τους είδαν, τους διηγήθηκαν τα λόγια που τους είπε ο άγγελος γι' αυτό το παιδί. Όλοι όσοι τα άκουσαν έμειναν έκπληκτοι γι' αυτά που τους είπαν οι βοσκοί.
Η Μαριάμ διατηρούσε όλα αυτά στην καρδιά της και τα σκεφτόταν συνεχώς.
Οι βοσκοί γύρισαν πίσω δοξάζοντας και υμνώντας τον Θεό για όλα όσα άκουσαν και είδαν...
β' Μτ2, 1:
Όταν γεννήθηκε ο Ιησούς στη Βηθλεέμ της Ιουδαίας, στα χρόνια του βασιλιά Ηρώδη, έφτασαν στα Ιεροσόλυμα σοφοί μάγοι από την Ανατολή και ρωτούσαν:
"Πού είναι ο νεογέννητος βασιλιάς των Ιουδαίων; Είδαμε να ανατέλλει το άστρο του κι ήρθαμε να τον προσκυνήσουμε".
Όταν έμαθε το νέο ο Ηρώδης, ταράχτηκε, και μαζί του όλοι οι κάτοικοι των Ιεροσολύμων. Φώναξε λοιπόν όλους τους αρχιερείς και τους γραμματείς του λαού, και ζήτησε να τον πληροφορήσουν πού θα γεννιόταν ο Μεσσίας.
Κι αυτοί του είπαν: "Στη Βηθλεέμ της Ιουδαίας..., κατά τον προφήτη". (Μιχαίας 5, 1,3) Ο Ηρώδης τότε κάλεσε κρυφά τους μάγους κι έμαθε από αυτούς από πότε ακριβώς φάνηκε το άστρο. Έπειτα τους έστειλε στη Βηθλεέμ λέγοντας τους:
"Πηγαίνετε και ψάξτε καλά για το παιδί• μόλις το βρείτε, να με ειδοποιήσετε, για να έρθω κι εγώ να το προσκυνήσω".
Οι μάγοι άκουσαν τον βασιλιά κι έφυγαν μόλις ξεκίνησαν, ξαναφάνηκε το άστρο που είχαν δει να ανατέλλει με τη γέννηση του παιδιού, και προχωρούσε μπροστά τους τελικά ήρθε και στάθηκε πάνω από τον τόπο όπου βρισκόταν το παιδί.
Χάρηκαν πάρα πολύ που είδαν ξανά το αστέρι. Κι όταν μπήκαν στο σπίτι, είδαν το παιδί με τη Μαρία, τη μητέρα του, κι έπεσαν μπρούμυτα στο πάτωμα και το προσκύνησαν. Ύστερα άνοιξαν τους θησαυρούς τους και του πρόσφεραν δώρα: χρυσάφι, λιβάνι και σμύρνα. Ο Θεός όμως τους πρόσταξε στο όνειρό τους να μην ξαναγυρίσουν στον Ηρώδη γι' αυτό έφυγαν για την πατρίδα τους από άλλον δρόμο.

γ΄ :
Όταν αναχώρησαν οι μάγοι, ένας άγγελος του Θεού παρουσιάστηκε στον Ιωσήφ στο όνειρο του και του είπε:
"Σήκω αμέσως, πάρε το παιδί και τη μητέρα του και φύγε στην Αίγυπτο και μείνε εκεί ωσότου σου πω. Γιατί ο Ηρώδης όπου να 'ναι θα ψάξει να βρει το παιδί, για να το σκοτώσει".
Ο Ιωσήφ σηκώθηκε αμέσως, πήρε το παιδί και τη μητέρα του και μέσα στη νύχτα έφυγε στην Αίγυπτο εκεί έμεινε, ώσπου πέθανε ο Ηρώδης.
Όταν κατάλαβε ο Ηρώδης πως οι μάγοι τον εξαπάτησαν, οργίστηκε πάρα πολύ.
Έστειλε τότε στρατιώτες και σκότωσαν στη Βηθλεέμ και στην περιοχή της όλα τα αγόρια από δύο χρονών και κάτω, σύμφωνα με τον χρόνο που εξακρίβωσε από τους μάγους.
Όταν πέθανε ο Ηρώδης, άγγελος σταλμένος από τον Κύριο εμφανίστηκε στον Ιωσήφ σε όνειρο στην Αίγυπτο, και του είπε:
"Σήκω, πάρε το παιδί και τη μητέρα του και πήγαινε στη χώρα του Ισραήλ, γιατί πέθαναν όσοι ήθελαν να θανατώσουν το παιδί".
Τότε ο Ιωσήφ πήρε το παιδί και τη μητέρα του και γύρισε πάλι στη χώρα του Ισραήλ. Όταν έμαθε πως βασιλιάς της Ιουδαίας είναι ο Αρχέλαος (γιος του Ηρώδη) φοβήθηκε να εγκατασταθεί εκεί.
Με θεϊκή εντολή όμως, που του δόθηκε στο όνειρό του, αναχώρησε για την περιοχή της Γαλιλαίας. Ήρθε λοιπόν κι εγκαταστάθηκε στην πόλη Ναζαρέτ.
Έτσι εκπληρώθηκε για τον Χριστό η προφητεία που έλεγε ότι θα ονομαστεί Ναζωραίος.

26.11.12

ΙΕΡΟ ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΑ «ΔΟΞΑ ΕΝ ΥΨΙΣΤΟΙΣ ΤΩ ΘΕΩ».

Περίπου ένα χιλιόμετρο ανατολικά της Βηθλεέμ στο χωριό Μπετσαχούρ (χωρίο τον Ποιμένων), σε μια μικρή κοιλάδα με ελαιοδένδρα, που μερικά από αυτά είναι 2.000 ετών, είναι οι Αγροί των Ποιμένων. Στο μέσο της κοιλάδας υπάρχει σπήλαιο, το οποίο έχει μετατραπεί από την Αγία Ελένη σε εκκλησία της Υπεραγίας Θεοτόκου, και πανηγυρίζει στις 26 Δεκεμβρίου. Στην θέση της υπόγειας αυτής εκκλησίας ήταν το σπήλαιο των Ποιμένων, οι οποίοι την νύκτα της Γεννήσεως του Χριστού άκουσαν τον Αγγελικό ύμνο «Δόξα εν Υψίστοις Θεώ και επί γης ειρήνη' εν ανθρώποις ευδοκία». (Λουκά 2,14).
Στο κατά Λουκά Ευαγγέλιο (2, 8-20) Ευαγγέλιο γίνεται αναφορά στους «Αγρούς των Ποιμένων». «και Ποιμένες ήσαν εν τη χώρα τη αυτή αγραυλούντες και φυλάσσοντες φυλακάς της νυκτός επί την ποίμνη αυτών. Και ιδού Άγγελος Κυρίου επέστη αυτοίς, Και δόξα Κυρίου περιέλαμψε αυτούς Και εφοβήθησαν φόβο μέγα Και ειπεν αυτοίς ο" Άγγελός Μη φοβείσθε' ιδού γαρ ευαγγελίζομαι υμίν χαρά μεγάλη, ήτις εσται παντί τω λαώ ότι ετέχθη υμίν σήμερον Σωτήρ, ως εστιν Χριστός Κύριος, εν πόλει Δαυίδ. Και τούτο υμίν το σημείον, ευρήσητε βρέφος εσπαργανωμένον κείμενον εν φάτνη. Και εξαίφνης εγένετο συν τώ Αγγέλλω πλήθος στρατιά ουρανίου αινούντων τον Θεόν Και λεγόντων «Δόξα εν Υψίστοις Θεώ και επί γης ειρήνη εν ανθρώποις ευδοκία».  Image
Και εγένετο ως απήλθον απ' αυτών εις τον ουρανόν οί Άγγελοι, οί Ποιμένες είπον πρός αλλήλους διέλθωμεν δή εως Βηθλεέμ Και ίδωμεν το ρήμα τούτο το γεγονός α ο Κύριος έγνωρισε ήμίν. Και ήλθον σπεύσαντες, και ανεύρον την τε Μαριάμ και τον Ιωσήφ, Και το βρέφος κείμενον εν τη φάτνη ιδόντες δέ διεγνώρισαν περί του ρήματος του λαληθέντος αυτοίς περί του Παιδίου τούτου. Και πάντες οί ακούσαντες έθαυμασαν περί των λαληθέντων υπό των Ποιμένων πρός αυτούς ή δε Μαριάμ πάντα συνετήρει τα ρήματα ταύτα συμβάλλουσα εν τη καρδία. αυτής. Και υπέστρεψαν οί Ποιμένες δοξάζοντες και αινούντες τον Θεόν επί πάσιν οίς ήκουσαν και είδον καθώς ελαλήθη πρός αυτούς».
Στον Συναξαριστή του Νικόδημου του Αγιορείτου αναφέρεται ότι ο Άγγελος που μίλησε στους Ποιμένες ήταν ο Αρχάγγελος Γαβριήλ. Οι Χριστιανοί της περιοχής ονομάζουν την τοποθεσία "Kanisat el Rawat" που σημαίνει «Εκκλησία των Ποιμένων». Στα ελληνικά η τοποθεσία είναι γνωστή ως «Ποιμενίον», που σημαίνει βοσκότοπος. Δια μέσου των αιώνων το Ιερό προσκύνημα έχει γίνει γνωστό με διάφορες ονομασίες, όπως «Σύναξις της Θεοτόκου», «Δόξα εν Υψίστοις Θεώ», «Ειρήνη», «Οι Άγγελοι» και «Χωρίον των Ποιμένων».  Image
Αυτό το σπήλαιο ήταν μία από τις πολλές εκκλησίες που έκτισε η Αγία Ελένη το 325 μ.Χ., όταν ήρθε στους Αγίους Τόπους να βρει τον Τίμιον Σταυρό του Κυρίου. Ιστορικά αναφέρουμε ότι απ' όλες τις εκκλησίες που έκτισε η Αγία Ελένη μόνο αυτή διασώζει τον αρχικό της χαρακτήρα. Image
Όλες οι άλλες έχουν καταστραφεί και ξανακτισθεί δια μέσου των αιώνων. Αυτό το σπήλαιο λειτούργησε αρχικά ως καταφύγιο των ποιμένων, έπειτα ως τόπος τα 'ς τους και από τον 40ν αιώνα έχει χρησιμοποιηθεί από τους Χριστιανούς ως εκκλησία. Έτσι λοιπόν, επειδή το σπήλαιο συνδέεται κατ' ευθείαν με τον Χριστό, τιμάται από τα πρώτα χρόνια της Εκκλησίας ως ιερός τόπος. Στην τοποθεσία του σπηλαίου αναφέρονται τα Οδοιπορικά των Χριστιανών προσκυνητών, με πρώτο εκείνο της Αιθέριας που χρονολογείται από το δεύτερο μισό του τετάρτου αιώνα. Όλα τα χριστιανικά έγγραφα μαζί με τα Οδοιπορικά των προσκυνητών προσδιορίζουν την τοποθεσία" των Αγρών των Ποιμένων" ανατολικά της Βηθλεέμ και σε απόσταση περίπου ενός χιλιομέτρου από την Βασιλική της Γεννήσεως. Με βάση αρχαιολογικές μαρτυρίες έχει αποδειχθεί ότι η εκκλησία χρονολογείται από την πρώιμη Βυζαντινή περίοδο και ότι είναι το πρώτο χριστιανικό οικοδόμημα που κτίσθηκε στην περιοχή. Έτσι οι μαρτυρίες από τις ανασκαφές συμφωνούν πλήρως με τις πρώιμες γραπτές χριστιανικές πηγές, ότι πράγματι στην τοποθεσία «Kanisat el Rawat» βρίσκονται τα ερείπια του Ιερού προσκυνήματος των Ποιμένων. Από το τέλος περίπου του 40υ αιώνα ευσεβείς παραδόσεις συνδέουν επίσης τους «Αγρούς των Ποιμένων» με τον τόπο, όπου ο Πατριάρχης Ιακώβ έβοσκε τα πρόβατά του και έκτισε τον πύργο Γαδέρ που αναφέρεται στην Γένεση (35, 16).  Image
Τα υπολείμματα της βάσεως του πύργου είναι ακόμα ορατά μέχρι σήμερα. Η ακόλουθη ιστορία βρίσκεται στην Γένεση (35, 16): Ο Θεός ομίλησε στον Ιακώβ μετά την επιστροφή του από τη Μεσοποταμία, ευλογώντας τον και ονομάζοντάς τον Ισραήλ. Του είπε ότι Αυτός θα δώσει και σ' αυτόν την γη που έδωσε στον Αβραάμ και τον Ισαάκ. Στον τόπο όπου ο Θεός του ομίλησε, ο Ιακώβ ανήγειρε ένα πέτρινο μνημείο και ονόμασε το μέρος Βαιθήλ. Ο Ιακώβ μετακίνησε την σκηνή του κοντά στον Πύργο Γαδέρ. Όταν τελικά ο Ιακώβ έφθασε στην Βηθλεέμ, η Ραχήλ γέννησε με μεγάλο πόνο. Ένα αρχαίο Ιουδαϊκό βιβλίο αναφέρει τον Πύργο Γαδέρ ως παρατηρητήριο από το οποίο μπορούσε κανείς να δει το μέρος, όπου θα εγεννάτο ο Μεσσίας. Πράγματι απ' αυτόν τον πύργο, που υπάρχει ακόμα στο Ιερό μας προσκύνημα, φαίνεται καθαρά η Βασιλική της Γεννήσεως του Χριστού.  Image
Γενικά οι βοσκοί (Ποιμένες) εθεωρούντο άνθρωποι κατώτερης κοινωνικής τάξεως. Πολλοί απ' αυτούς εθεωρούντο ως ακάθαρτο ι και δεν τους επέτρεπαν την είσοδο στον Ναό του Σολόμωντος στα Ιεροσόλυμα. Οι βοσκοί γύρω από τον πύργο Γαδέρ, ήταν οι Εκλεκτοί Ποιμένες, διότι είχαν ως διακόνημα να προμηθεύουν τον Ναό με πρόβατα για τις θυσίες.  Image
Πολλές Ιστορίες και Οδοιπορικά προσκυνητών δέχονται ότι το Ιερό μας προσκύνημα είναι οι πραγματικοί «Αγροί των Ποιμένων» εξαιτίας του πύργου Γαδέρ, των αγρών του Βοόζ και του Αγγελικού ύμνου που άκουσαν οι ποιμένες στο σημείο αυτό. Η Ιστορία της Ρουθ και του Βοόζ Οι «Αγροί των Ποιμένων» είναι επίσης ο τόπος της συναντήσεως του Βοόζ και της Ρουθ, όπως διηγείται με λεπτομέρεια το βιβλίο της Ρουθ στην Παλαιά Διαθήκη. Η Ρουθ ήταν Μωαβίτις και παντρεύτηκε έναν από τους δύο υιούς τής Νωεμίν, τον Μααλών, η οποία μαζί με τον άνδρα της Αβιμέλεχ και τους δύο υιούς της, Μααλών και Χελαίων, μετοίκησαν στην Μωάβ, όταν ξέσπασε λιμός στην Βηθλεέμ. Ενώ βρισκόταν στην Μωάβ, ο άνδρας και οι δύο υιοί της Νωεμίν πέθαναν και αυτή τότε αποφάσισε να επιστρέψει στην Βηθλεέμ. Η Νωεμίν είπε στην Ρουθ και στη νύμφη της, την Ορφά, να γυρίσουν στις οικογένειες τους και να φτιάξουν πάλι την ζωή τους ανάμεσα στους συγγενείς τους. Η Ρουθ όμως παρά τις παρακλήσεις της Νωεμίν να επιστρέψει στο σπίτι της αρνήθηκε και συνόδευσε την Νωεμίν πίσω στην Βηθλεέμ, λέγοντας: «Μη απαντησαι μοί του καταλιπείν σε ή αποστρέψαι όπισθέν σου ότι σύ όπου εάν πορευθείς πορεύομαι, Και οι εάν αυλισθής αυλισθήσομαι ο λαός σου λαός μου, και ο Θεός σου Θεός μου» (Ρουθ 1, 16). Έτσι η Ρουθ επέστρεψε στη Βηθλεέμ μαζί με την Νωεμίν τον καιρό που άρχιζε ο θερισμός. Η Νωεμίν είχε ένα πλούσιο συγγενή κτηματία στη Βηθλεέμ, ο οποίος ονομαζόταν Βοόζ. Στα χωράφια αυτού πήγε η Ρουθ και έκανε τη σταχομαζώχτρα. Εξαιτίας της καλοσύνης και της φροντίδας που έδειχνε η Ρουθ στην πεθερά της ο Βοόζ της επέτρεψε να σταχομαζεύει στα χωράφια του και διέταξε τους ανθρώπους του ν' αφήνουν λίγα στάχυα να πέφτουν από τα δεμάτια τους, ώστε η Ρουθ να μπορέσει να γυρίσει στο σπίτι της με πολύ καρπό. Και όταν η Ρουθ είπε στην Νωεμίν τι είχε γίνει, αυτή την έστειλε πίσω στα χωράφια του Βοόζ, μέχρι ότου να τελειώσει ο θερισμός του κριθαριού και του σιταριού. Μετά τον θερισμό η Νωεμίν είπε στην Ρουθ να στολισθεί και να φορέσει το καλύτερο φόρεμά της και να ξαπλώσει στα πόδια του Βοόζ, όταν ξαπλωμένος κοιμάται. Όταν ο Βοόζ σηκώθηκε και την είδε την ρώτησε ποια είναι και αυτή απάντησε: «'Εγώ ειμί Ρουθ, Τι δούλη σου Και περιβαλείς το πτερύγιόν σου επί την δούλη σου, Ότι αγχιστεύς ει σύ». Και εΙπεν Βοόζ: «Ευλογημένη σύ τω κυρίω θεώ, θύγατερ...» (Ρουθ 2,9-10) και την ζήτησε σε γάμο. Έπρεπε όμως πρώτα να ζητήσει άδεια από κάποιον πλησιέστερο συγγενή της. Η Νωεμίν τώρα ήθελε να πωλήσει ένα χωράφι που ανήκε στον μακαρίτη τον άνδρα της, αλλά έθεσε ως όρο ότι ο αγοραστής πρέπει να πάρει την Ρουθ γυναίκα του. Ο στενότερος συγγενής αρνήθηκε την πρόσκληση και έτσι η Ρουθ παντρεύτηκε τον Βοόζ. Αργότερα η Ρουθ γέννησε έναν υιό τον Οβίδ, ο οποίος με την σειρά του γέννησε τον Ιεσσαί, τον πατέρα του Προφητάνακτος Δαβίδ. Ο Δαβίδ είναι κατ' ευθείαν απόγονο ς του Αβραάμ και πρόγονος του Ιωσήφ του Μνήστορος της Θεοτόκου, από την Οποία γεννήθηκε ο Χριστός. Τρεις από τους Ποιμένες στους οποίους ο Άγγελος ευαγγέλισεν ότι ετέχθη ο Σωτήρ του κόσμου ο Χριστός τάφηκαν στην δυτική πλευρά της εκκλησίας του σπηλαίου και ο τάφος τους φαίνεται μέχρι σήμερα. Image
Αναφέρεται ότι τελευταία επιθυμία και διαθήκη των ποιμένων ήταν να ταφούν στον τόπο, όπου είχαν ακούσει τον Αγγελικό ύμνο, Μέχρι το 1972 μόνο η υπόγεια εκκλησία φαινόταν και ήταν σε κανονική χρήση, αλλά σχεδόν κανένα από τα μωσαϊκά δεν ήταν ορατό, Εκείνο τον χρόνο ο ηγούμενος και πνευματικός της Ιεράς Μονής του Αγίου Σάββα του Ηγιασμένου Αρχιμ, Σεραφείμ, με την ευλογία του Πατριάρχου κ,κ, Βενεδίκτου του Α' και την έγκριση της Ιεράς Συνόδου έλαβε υπό την δικαιoδoσία του το Ιερό αυτό προσκύνημα, με σκοπό να κτίσει μια μεγάλη εκκλησία πάνω από τον υπόγειο ναό, Σκάβοντας τα θεμέλια της καινούργιας εκκλησίας βρέθηκαν τα υπολείμματα τριών διαφορετικών εκκλησιών διαδοχικά που ανήκουν στον 50ν, 60ν και 70ν αιώνα, Εξαιτίας αυτού, το αρχικό σχέδιο καθυστέρησε για πέντε χρόνια και το έργο προχωρούσε υπό αρχαιολογικό έλεγχο, Τώρα το Ιερό οικοδόμημα αποτελείται από πέντε εκκλησίες:
10ν Το φυσικό σπήλαιο που μετατράπηκε σ' εκκλησία από το δεύτερο ήμισυ του τετάρτου αιώνος, 20ν Την εκκλησία του σπηλαίου που χρονολογείται από τον 50ν αιώνα, 30ν Το παρεκκλήσιο της Στέγης, που επίσης χρονολογείται από τον 50ν' αιώνα" 40ν Την Βασιλική του 60υ αιώνα, 50ν Την εκκλησία του μοναστηριού που χρονολογείται από τον 70ν αιώνα,
Τελικά ο καινούργιος Τρισυπόστατος Ναός κτίσθηκε δίπλα από την υπόγεια εκκλησία, Οι αρχαιολογικές έρευνες το 1972-73 έφεραν στο φως τα χρωματιστά μωσαϊκά, με τα οποία ήταν στρωμένο το πάτωμα του φυσικού σπηλαίου, Ανήκουν στον τέταρτο αιώνα και είναι παρόμοια, με τα μωσαϊκά της Βασιλικής της Γεννήσεως, Ένα μεγάλο κομμάτι από το αρχικό μωσαϊκό πάτωμα διατηρείται σ' αρκετά καλή κατάσταση, Στη δυτική πλευρά το μωσαϊκό καταλήγει σε μια ευθεία γραμμή και δείχνει το σημείο, από όπου άρχιζε το φυσικό σπήλαιο, ενώ στη βόρεια και νότια πλευρά το μωσαϊκό εξαφανίζεται κάτω από τους τοίχους της εκκλησίας του σπηλαίου, Στην ανατολική πλευρά έχει ολοκληρωτικά καταστραφεί. Η καλλιτεχνική αξία του μωσαϊκού είναι μεγάλη. Η επιφάνειά του είναι αχώριστη και διακοσμείται με ασύμμετρα σχέδια, Το κεντρικό μοτίβο αποτελείται από ένα στρογγυλό διακοσμητικό σχέδιο που περικλείεται από ένα τετράγωνο, Εξωτερικά το σχέδιο περιλαμβάνει ένα οκταγωνικό αστέρι, που δημιουργείται από δύο σταυρωτά τετράγωνα που στο κέντρο τους έχουν ένα κύκλο με σταυρό. Το κεντρικό μοτίβο είναι αναπαράσταση του αστέρα, που εμφανίστηκε κατά τη Γέννηση του Χριστού, Μεταξύ των δύο αυτών κεντρικών διακοσμήσεων είναι μια σειρά από μαύρους ψηφιδωτούς σταυρούς επάνω σε κόκκινο φόντο, Κόκκινοι ψηφιδωτοί σταυροί σε διάφορα μεγέθη φαίνονται επίσης σ' όλο το ψηφιδωτό, Το μωσαϊκό πάτωμα προεκτείνεται μέχρι το Ιερό της υπόγειας εκκλησίας, Στη βόρεια πλευρά βρέθηκαν επίσης δύο ψηφιδωτά δοχεία, που χρησίμευαν στον καθαρισμό των μωσαϊκών ή σε άλλη εκκλησιαστική χρήση. Δεν τίθεται αμφιβολία ότι οι σταυροί που είναι τοποθετημένοι σε όλο το πάτωμα, έχουν καθαρά συμβολικό σκοπό και δεν είναι απλώς γεωμετρικά διακοσμητικά σύμβολα. Οι διακοσμητικοί σταυροί αυτού του πατώματος μπορούν να υποστηρίξουν την αρχαιότητά του, γιατί όπως είναι γνωστό, η χρήση του σταυρού και άλλων συμβόλων της Χριστιανικής θρησκείας ως διακοσμητικά μοτίβα στα πατώματα απαγορεύθηκε με διάταγμα που εξέδωσε ο Θεοδόσιος ο Β' και ο Βαλεντιανός το 427 μ.χ.
Η εκκλησία του Σπηλαίου που χρονολογείται από τον 5ον αιώνα Τον 5ον αιώνα έγινε επέκταση της δυτικής πλευράς της εκκλησίας του Σπηλαίου. Ο χώρος της εκκλησίας στρώθηκε με ψηφιδωτά τα οποια τοποθετήθηκαν ένα πόδι (0,33 μ.) πάνω από το μωσαϊκό που υπήρχε στο φυσικό σπήλαιο. Δυστυχώς μόνο ένα μικρό τμήμα απ' αυτό το ψηφιδωτό έχει διασωθεί Η νέα εκκλησία λοιπόν αποτελείται από τον κυρίως ναό, που περιλαμβάνει ένα στενό νάρθηκα δυτικά και μια λαξευτή ημικυκλική αψίδα στα ανατολικά. Ο κυρίως ναός έχει διαστάσεις 15Χ7 μ. Η είσοδος ανοίχθηκε διαμέσου κλίμακος με 16 σκαλιά, που είναι κατά ένα μέρος κλειστή και κατά ένα μέρος λαξευμένη στον βράχο που είναι στην νοτιοδυτική στέγη, κατασκευασμένη από βαρείς ασβεστόλιθους. Τόσο η οροφή όσο και οι τοίχοι έχουν διασωθεί μέχρι σήμερα. Η στέγη πάνω από τον νάρθηκα με άλλον τρόπο, επειδή η θολωτή στέγη από το υπόλοιπο κυρίων δεν επεκτάθηκε να καλύψει την περιοχή του νάρθηκα. Η πέτρινη στέγη, που βρέθηκε να καλύπτει τον νάρθηκα και που μετακινήθηκε κατά την διάρκεια των ανασκαφών, ανήκε σε πολύ νεότερη περίοδο. Το δυτικό τμήμα του στενού νάρθηκα διακοσμήθηκε με θαυμάσιο μωσαϊκό του τετάρτου αιώνος, σύγχορο των μωσαϊκών του δαπέδου του φυσικού σπηλαίου, που ένα μεγάλο μέρος του είναι ορατό μέχρι σήμερα. Στο κέντρο του νάρθηκα, κοντά στον δυτικό τοίχο ο τάφος των ποιμένων σημαδεύεται με ένα βαρύ μαρμάρινο σταυρό. Δύο δωμάτια με άνισο μέγεθος που χρησιμοποιούνταν για διαφόρους σκοπούς βρέθηκαν προσκολλημένα στον βόρειο τοίχο της εκκλησίας. Το δυτικό με διαστάσεις 2Χ7,5 μ. είναι μεγαλύτερο και συνδέεται με τον κυρίως ναό. Αρχικά χρησιμοποιούταν ως μικρό παρεκκλήσι, πιθανόν ως βαπτιστήριο είτε ως σκευοφυλάκιο, για τη διαφύλαξη των ιερών σκευών της εκκλησίας. Επικοινωνεί με τον κυρίως ναό με μια θύρα που είναι ανοικτή στη δυτική γωνιά του βορείου τείχους. Το ανατολικότερο δωμάτιο με διαστάσεις 2Χ4,5 μ. βρισκόταν σε ψηλότερο επίπεδο από το δάπεδο τόσο του κυρίως ναού, όσο και του δυτικού δωματίου. Το δωμάτιο αυτό κτίσθηκε έξω από το φυσικό σπήλαιο και είχε ως είσοδο μια στενή θύρα που βρισκόταν στον βόρειο διάδρομο. Χρησίμευε ως νεκρικός θάλαμος. Το δωμάτιο έχει θολωτή στέγη και διατηρείται στην αρχική του μορφή. Στη μέση αυτού του δωματίου βρέθηκε ένας τάφος γεμάτος από ανθρώπινα οστά, που ανήκουν σε περισσότερα από 100 άτομα. Τα δύο παράθυρα που φαίνονται σήμερα στο νότιο τοίχο βρίσκονται στην ίδια θέση με τα αρχικά παράθυρα. Η εκκλησία της Οροφής  Image
Όταν το φυσικό σπήλαιο επεκτάθηκε δια να διαμορφωθεί η εκκλησία του σπηλαίου, κτίσθηκε επίσης ένα μικρό παρεκκλήσιο στην οροφή. Το κτίσιμο ενός παρεκκλησίου στην κορυφή της στέγης της εκκλησίας του σπηλαίου ήταν αναγκαίο, γιατί η εκκλησία του σπηλαίου ήταν ολοκληρωτικά σχεδόν υπόγεια και μόνο ένα πολύ μικρό μέρος της φαινόταν πάνω από την επιφάνεια της γης. Το κτίσιμο του παρεκκλησίου στην κορυφή της εκκλησίας την έκαμε όχι μόνο πιο ελκυστική στο σύνολό της, αλλά επίσης χρησίμευε ως διακριτικό σημείο που έδειχνε τη θέση του Ιερού αυτού μνημείου. Στην εξωτερική στέγη της εκκλησίας του σπηλαίου ανακαλύφθηκε ανέπαφο ένα ψηφιδωτό δάπεδο, που έχει σχήμα επιμήκους ελλειπτικής αψίδας. Το ψηφιδωτό βρισκόταν σε πολύ χαμηλότερο επίπεδο από το δάπεδο και το εικονοστάσι, που τοποθετήθηκαν στην Βασιλική τον 60ν αιώνα. Ακόμη το ψηφιδωτό βρισκόταν σε διαφορετικό άξονα από εκείνον της αψίδας της Βασιλικής. Αυτό το μωσαϊκό μπορεί να θεωρηθεί ως ένα από τα πιο αρχαία χριστιανικά μωσαϊκά και ένα από τα ωραιότερα που βρέθηκαν στους Αγίου Τόπους.  Image
Το δάπεδο έχει ημιελλειπτικό σχήμα και έχει ένα πλατύ χώρισμα από μαύρους και κόκκινους σταυρούς κατά μήκος του περιθωρίου. Η διακόσμηση συνίσταται σε δύο τρίφυλλα κλήματα, που εκφύονται από έναν αμφορέα και καλύπτει το πάνω μέρος του δαπέδου. Στις δύο πλευρές του αμφορέα είναι δύο κλαδιά με λουλούδια ενώ στα επάνω μέρος του δαπέδου υπάρχει ένα στρογγυλό διακοσμητικό σχέδιο διακοσμημένο με κόκκινα λουλούδια, που έχουν κόκκινα και μαύρα φύλλα. Στη μέση του διακοσμητικού σχεδίου υπάρχει ένας σταυρός με μαύρες ψηφίδες. Το όμορφο αυτό μωσαϊκό συμβολίζει την Άμπελο, για την οποία ομιλεί ο Κύριος στο Ευαγγέλιο. Στη δυτική πλευρά του μωσαϊκού βρέθηκαν δύο ελληνικές επιγραφές. Η μία είναι εντελώς άθικτη και γράφει: «Μνήσθητι Κύριε, του δούλου σου Λαζάρου και της καρποφορίας αυτού. Αμήν». Η άλλη δυστυχώς είναι σπασμένη και δεν μπορεί να διαβαστεί. Το μωσαϊκό του δαπέδου βρίσκεται ακριβώς πάνω από το Ιερό της υπογείου εκκλησίας. Από τον 60ν αιώνα, «Οι Αγροί των Ποιμένων» ήταν από τα πιο σημαντικά και σεβαστά προσκυνήματα των Αγίων Τόπων. Ο σχετικά εύκολος τρόπος προσεγγίσεώς του από τον κυρίως δρόμο που οδηγεί από την Ιερουσαλήμ και την Βηθλεέμ στα μοναστήρια της Ερήμου της Ιουδαίας και η στενή σχέση του με την Βασιλική της Γεννήσεως στην Βηθλεέμ (μια λιτανεία την παραμονή των Χριστουγέννων ένωνε τα δύο μέρη μεταξύ τους) συνηγορούσαν να κτισθεί εδώ μια πιο μεγάλη εκκλησία. Μέχρι την αρχή του αιώνα μας ο Πατριάρχης και η ιερά Σύνοδος με χιλιάδες Ορθοδόξους κληρικούς και λαϊκούς έρχονταν στην εκκλησία του σπηλαίου, που είναι αφιερωμένη στην Παναγία, και λειτουργούσαν την παραμονή των Χριστουγέννων. Μετά σχημάτιζαν πομπή προς την Βηθλεέμ για τον Μέγα Εσπερινό των Χριστουγέννων. Σήμερα το πρόγραμμα είναι το ακόλουθο:
Ο Πατριάρχης με την Ιερά Σύνοδο, την Αγιοταφητική Αδελφότητα και τους πιστούς, ξεκινούν με πομπή από την Ιερουσαλήμ κάνοντας μικρό σταθμό στο μοναστήρι του προφήτου Ηλία. Από κεί πηγαίνουν στον ναό της Γεννήσεως για τον Μέγα Εσπερινό. Το απόγευμα της ημέρας των Χριστουγέννων Αρχιερεύς του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων μαζί με πολλούς από την αδελφότητα έρχονται στο χωρίο των Ποιμένων για τον Μέγα Πανηγυρικό Εσπερινό της Συνάξεως της Θεοτόκου. Αυτή η λιτανεία που ξεκινά από την ενοριακή ορθόδοξη εκκλησία των Προπατόρων στο κέντρο του χωριού θεωρείται το πιο σπουδαίο γεγονός του χρόνου στο Μπετσαχούρ. Την επομένη 26η Δεκεμβρίου τελείται Αρχιερατική Θεία Λειτουργία.
Η Βασιλική του 6ου αιώνος Το μέγεθος αυτής της εκκλησίας μπορεί να μελετηθεί από τα θεμέλια που ανακαλύφθηκαν κατά την διάρκεια των αρχαιολογικών ανασκαφών του 1972, Η Βασιλική και το μοναστήρι στο χωριό των Ποιμένων καταστράφηκαν κατά την Περσική επιδρομή του 614 μ.Χ, Μόνον η υπόγεια εκκλησία διασώθηκε και μια επιγραφή που έλεγε: «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησον τον δούλο σου Ησυχιον». Η παράδοση αναφέρει ότι όλοι οι μοναχοί και οι ιερείς εσφάγησαν. Αυτό λογικά στηρίζεται στο ότι πολλά οστά βρέθηκαν στο κέντρο του νεκρικού θαλάμου και φαίνεται ότι τοποθετήθηκαν εκεί σε μια συγκεκριμένη μαζική ταφή. Εξαιτίας της σπουδαιότητας του προσκυνήματος κτίσθηκε στο μέρος αυτό καινούρια εκκλησία όμοια με την Βασιλική του 60υ αιώνος, ενώ πολλά άλλα προσκυνήματα στους Αγίους Τόπους παρέμειναν έρημα μετά την επιδρομή. Μετά την Αραβική κατάκτηση το 638 μ.Χ. το ρεύμα των προσκυνητών στους Αγίους Τόπους μειώθηκε και το προσκύνημα των Ποιμένων έγινε ένα απομονωμένο μοναστήρι. Εν τούτοις χριστιανικές πηγές αναφέρουν ότι οι λίγοι προσκυνητές που επισκέπτονταν τότε τους Αγίους Τόπους κατά κανόνα έρχονταν κι εδώ. Στα μετέπειτα χρόνια, η εκκλησία του μοναστηριού καταστράφηκε πάλι και παρέμεινε μόνο η υπόγεια εκκλησία να εξυπηρετεί τους Ορθοδόξους του Μπετσαχούρ στις λατρευτικές τους ανάγκες. Το 1895 το Ελληνικό Ορθόδοξο Πατριαρχείο έκτισε άλλη ενοριακή εκκλησία στο κέντρο του χωριού αφιερωμένη στην μήνη των Προπατόρων. Όλα τα μωσαϊκά που βρέθηκαν στο προσκύνημα των Ποιμένων χρονολογούνται μεταξύ του τετάρτου και του εβδόμου αιώνος. Μέχρι το 1972, τίποτε δεν φαινόταν στο προσκύνημα παρά μόνο το υπόγειο σπήλαιο. Ο σημερινός ηγούμενος της Λαύρας του Αγίου Σάββα Αρχιμ. Σεραφείμ, από τότε που έγινε μοναχός της Μονής, είχε ως διακόνημα κάθε χρόνο να μαζεύει τις ελιές από τους αγρούς του Βοόζ. Εξαιτίας των ετησίων επισκέψεών του και από τις ιστορίες που άκουσε από τον Γεροντά του, τον πατέρα Παντελεήμονα τον ηγούμενο του Καστελίου, ο πατήρ Σεραφείμ αγάπησε αυτό το Ιερό προσκύνημα.
Ο Γέροντας ήθελε να κτίσει την καινούργια μεγάλη εκκλησία πάνω από την υπόγεια, αλλά τα παλαιά θεμέλια που προαναφέραμε τον ανάγκασαν να κτίσει την καινούργια εκκλησία δίπλα από την παλαιά. Με γενναιόδωρες προσφορές των Ορθοδόξων Χριστιανών απ' όλα τα μέρη του κόσμου, κτίσθηκε η καινούργια εκκλησία. Εκκλησιαστικά είδη, όπως το εικονοστάσι και οι εικόνες, καθώς και 24 τόνοι μάρμαρο για το δάπεδο κλπ. μεταφέρθηκαν από την Ελλάδα. Η νέα εκκλησία έχει τρία καθιερωμένα θυσιαστήρια. Το κεντρικό είναι αφιερωμένο στην Σύναξη της Θεοτόκου, που γιορτάζεται στις 26 Δεκεμβρίου. Ο όρος σύναξη σημαίνει «συγκέντρωση» και αναφέρεται σε μια, ως γνωστό, ειδική λατρευτική σύναξη την επομένη μιας μεγάλης γιορτής, για να τιμηθεί κάποιο από τα Ιερά πρόσωπα που διακόνησαν με την παρουσία τους το γεγονός της γιορτής της προηγούμενης ημέρας. Στην περίπτωση αυτή η Παναγία τιμάται λειτουργικά την επομένη της Γεννήσεως. Το δεξιό θυσιαστήριο είναι αφιερωμένο στον Μεγαλομάρτυρα και Ιαματικό Παντελεήμονα (27 Ιουλίου). Το αριστερό θυσιαστήριο είναι αφιερωμένο στη Σύναξη των Αρχαγγέλων Mιχαήλ και Γαβριήλ και πασών των Επουρανίων Δυνάμεων, που γιορτάζονται στις 8 Νοεμβρίου. Η Τρισυπόστατος αυτή καινούργια εκκλησία εγκαινιάσθηκε από την Αυτού Θεότητα Μακαριότατο τον Πατριάρχη Ιεροσολύμων Κ.κ. Διόδωρο τον ΑΙ στις 27 Ιουλίου 1989, ημέρα της γιορτής του Αγίου Παντελεήμονος.
θαύματα στο «Χωριό των Ποιμένων» Η τοπική ευσέβεια έχει διασώσει την ιστορία ενός ευσεβούς ανθρώπου του Khalil al Kasis, ο οποίος ήταν πολύ τακτικός την παρακολούθηση των ορθρινών ακολουθιών στην εκκλησία του Σπηλαίου. Μια μέρα ο άνθρωπος αυτός σηκώθηκε πολύ νωρίς και κατευθύνθηκε βιαστικά στην εκκλησία νομίζοντας ότι ήταν αυγή, ενώ ακόμη έλαμπε το φεγγάρι. Βρήκε την εκκλησία, όπως περίμενε, γεμάτη από ανθρώπους που παρακολουθούσαν την Θεία Λειτουργία. Έλαβε μέρος στη λειτουργία και στο τέλος πήρε αντίδωρο. Αργότερα ο σεβαστός και γνωστός για την ευσέβειά του ιερέας του χωριού, ο πατήρ Νικόλαος, ήλθε στην εκκλησία για την πρωινή ακολουθία. Άνοιξε την πόρτα και βρήκε τον κ. Khalil al Kasis να κοιμάται και να κρατά σφικτά στο χέρι του το αντίδωρο. Ο Χαλήλ συμμετείχε στην ουράνια λειτουργία μαζί με τους αγίους και τους Αγγέλους. Η κυρία Αζίζε, μια ευσεβής ορθόδοξη γυναίκα από το Μπετσαχούρ, που εκτελεί χρέη οικονόμου στο σπίτι ενός επισκόπου μας στα Ιεροσόλυμα, είπε στο Γέροντα ότι, όταν ήταν μικρό κορίτσι, συνήθιζε να πηγαίνει στην εκκλησία του Σπηλαίου και να μαζεύει αγριολούλουδα και ότι μια φορά είδε εκεί κοντά την Θεοτόκο περιτριγυρισμένη από αρκετά μικρά παιδιά. Τα παιδιά αυτά ήταν πιθανόν Άγιοι Άγγελοι. Μια μέρα ένας Μουσουλμάνος γείτονας του Προσκυνήματος ήλθε στον πατέρα Σεραφείμ φέρνοντας δύο λίρες, κεριά και λίγο λάδι. Εκείνο τον καιρό η προσφορά αυτή άξιζε όσο άξιζαν τέσσερα μεροκάματα. Ο Γέροντος επειδή ήξερε ότι ο δωρητής ήταν φτωχός και είχε μεγάλη οικογένεια, αρνήθηκε να τα δεχθεί. Όμως ο άνθρωπος επέμενε και εξήγησε στον Γέροντα ότι είχε κλέψει πέτρες που προορίζονταν για την καινούρια εκκλησία και τις χρησιμοποίησε για να τελειώσει το δικό του σπίτι. Η Παναγία εμφανίστηκε σ' αυτόν και τον διέταξε να πληρώσει αμέσως τις πέτρες, διαφορετικά μεγάλο κακό θα εύρισκε την οικογένειά του. Τότε ο πατήρ Σεραφείμ έκανε υπακοή στην Παναγία και δέχθηκε τα χρήματα. Ένας κάτοικος του Μπετσαχούρ, διηγήθηκε την ακόλουθη ιστορία για τον Khalil Abufarha, που είναι πρόγονος του ιερέα του χωριού. Αυτό συνέβη πριν από πολλά χρόνια, περίπου πέντε γενιές. Ο Khalil Abufarha πήγαινε στην εκκλησία του Σπηλαίου για τον Όρθρο νομίζοντας ότι ήταν πέντε η ώρα το πρωί:Επειδή ήταν πανσέληνος εκείνο το βράδυ. Επειδή δεν είχε ρολόί νόμιζε ότι ήταν αυτή η σωστή ώρα, ενώ ήταν μόνο δύο μετά τα μεσάνυκτα. Όταν έφθασε στην εκκλησία άκουσε ψαλμωδία, αλλά δίστασε να μπει μέσα επειδή οι φωνές του φάνηκαν άγνωστες. Τελικά αφού πήρε αρκετό θάρρος μπήκε μέσα στην εκκλησία. Κοιτάζοντας γύρω κατάλαβε ότι βρισκόταν ανάμεσα σε ξένους. Είδε τότε μια Κυρία κοντά στην Ωραία Πόλη περιτριγυρισμένη από φωτοστέφανο. Στάθηκε ακίνητος ακούγοντας με σεβασμό την υμνωδία και διερωτώμενος ποια είναι η θαυμαστή αυτή γυναίκα. Ξαφνικά άκουσε να έρχεται από πάνω θόρυβος βημάτων αλόγου και ένας νεαρός καβαλάρης έφθασε στην εκκλησία. Μόλις μπήκε, πλησίασε την Κυρία η οποία τον ρώτησε με δυνατή φωνή: «Πού ήσουν και άργησες να έρθεις, Άγιε Γεώργιε εσύ που δέχεσαι τα περισσότερα δώρα από τους πιστούς;» Και αυτός απάντησε: «Μητέρα Θεού, μια βάρκα βυθιζόταν και ήμουν υποχρεωμένος να βοηθήσω τους ανθρώπους που ζήτησαν τη βοήθειά μου». Λέγοντας αυτά τίναξε τον μανδύα του που ήταν βρεγμένος, λίγο νερό πιτσίλισε στο πρόσωπο τον Khalil Abufarha και τον έβρεξε. Μετά από αυτό φοβήθηκε περισσότερο και βεβαιώθηκε πλέον ότι ήταν η Κυρία Θεοτόκος. Έκανε το σταυρό του και έφυγε τρέχοντας για το σπίτι και την οικογένειά του. Μόλις πήγε στο σπίτι διηγήθηκε στην γυναίκα του και τα παιδιά του τι είχε συμβεί και τους έδειξε τα ρούχα του που ήταν ακόμα υγρά. Επίσης η γυναίκα τού Khalil Abufarha, όταν ήταν έγκυος στον γιο τους Saleh Khalil είδε σε οπτασία ένα φίδι να βγαίνει από το χωριό των Ποιμένων. Αυτό συνέβη ενώ αυτή είχε ήδη χάσει τρία αγόρια με αποβολές. Το θεώρησε αυτό ως σημάδι ότι το παιδί θα ήταν αγόρι και θα ζούσε. Πράγματι έζησε 120 χρόνια έχοντας καλή υγεία μέχρι τα βαθιά γεράματα. Κάθε Κυριακή συνήθιζε να πηγαίνει από το Μπετσαχούρ στο ναό της Γεννήσεως στη Βηθλεέμ. Λίγο πριν πεθάνει είπε στη γυναίκα του ότι πρόκειται σύντομα να φύγει και ότι πρέπει αυτή να αναλάβει τη φροντίδα των παιδιών. Αυτή γέλασε και του είπε ότι λέει ανοησίες, αφού ήταν μία χαρά στην υγεία του. Κάλεσε τα παιδιά του και τους είπε να φροντίζουν την μητέρα τους και να φροντίζουν για την ασφάλεια και την ευημερία της οικογένειας. Μετά επανέλαβε την τελευταία επιθυμία και διαθήκη του στη γυναίκα του λέγοντάς της να διατηρήσει την οικογένεια ενωμένη. Έπειτα έδειξε προς τη πόρτα και τους είπε ότι ερχόταν η Παναγία να τον πάρει και αποχαιρετώντας τους, έκαμε το σημείο του Σταυρού, έκλεισε Τα μάτια του και κοιμήθηκε ειρηνικά. Κάποτε στα ελιομαζώματα ήλθαν μερικοί άνθρωποι πολύ πρωί, με σκοπό να κλέψουν τον καρπό.  Image
Γέμισαν ένα μεγάλο σακί και έφεραν ένα γαϊδούρι να μεταφέρουν τις ελιές. Οι κλέφτες όμως, αν και ήταν πολλοί, δεν μπορούσαν να σηκώσουν το σακί παρά τις επανειλημμένες προσπάθειές τους, είδαν τότε σε οπτασία την Θεοτόκο που τους είπε: «Ξέρετε τι κάνετε; Οι ελιές ανήκουν στην εκκλησία και δεν μπορείτε να τις πάρετε», Η Παναγία τους προειδοποίησε ότι οποιοσδήποτε έκλεβε κάτι από την εκκλησία θα υπέφερε στο μέλλον, Μόλις άκουσαν αυτά οι κλέφτες άφησαν τις ελιές και έφυγαν, Αργότερα πήγαν και εξομολογήθηκαν στον πατέρα Αβραάμ. Ένα παρόμοιο γεγονός συνέβη και στον πατέρα Νικόλαο τον υιό του πατρός Αβραάμ. Γύρω στα 1930 ενώ πήγαινε στην εκκλησία, είδε μια γυναίκα που προσπαθούσε να σηκώσει ένα δεμάτι ξύλα που μόλις τα είχε μαζέψει από τα χωράφια γύρω από την εκκλησία, Κάθε φορά που προσπαθούσε να σηκώσει το δεμάτι, αυτό δεν σάλευε λες και ήταν κολλημένο στη γη, Ο πατήρ Νικόλαος κατάλαβε τι είχε κάνει η γυναίκα και της είπε: «ο Θεός να σε συγχωρέσει. Πάρε το δεμάτι και πήγαινε σπίτι», Μόνο τότε η γυναίκα μπόρεσε να σηκώσει το δεμάτι και να φύγει, Το 1986 τα ξύλα απ' αυτό το ιερό μέρος έγιναν θέμα μιας άλλης ιστορίας: Ο πατήρ Ιάκωβος με ευλογία του γέροντα Σεραφείμ ήλθε να κλαδέψει τα ελαιοδένδρα στους Αγρούς των Ποιμένων. Αφού στοίβασε τα κομμένα κλαδιά ρώτησε τους γείτονες αν τα θέλουν για καυσόξυλα, αλλά αυτοί αρνήθηκαν λέγοντας: «Δεν θέλουμε να τα βάλουμε με την Παναγία». Ο μεγάλος σεβασμός, των ανθρώπων για την αγιότητα της περιοχής, φαινόταν επίσης και από το γεγονός ότι συνήθιζαν, φεύγοντας από το προσκύνημα, να τινάζουν την σκόνη από τα παπούτσια τους, ώστε να μην μεταφέρουν απολύτως τίποτε από τον Ιερό τόπο, Κάτι που προκαλεί ενδιαφέρον είναι, ότι πολλοί κάτοικοι από το χωριό, αφιερώνουν στην εκκλησία ένα ή περισσότερα από τα ελαιόδενδρά τους, Η ακόλουθη ιστορία λέχθηκε από τον Costa Abu-Ilia τον εγγονό του πατρός Αβραάμ, που την είδε με τα μάτια του όταν ήταν 6 χρονών, Σήμερα είναι 82 χρονών, Μια χρονιά, τον καιρό του πατρός Αβραάμ, έπεσε μεγάλη ακαρπία στα ελαιόδενδρα, Μάζεψε μόνο δύο σακιά και τα μετέφερε στο ελαιοτριβείο, για να βγάλει λάδι, Είπε στην πρεσβυτέρα να φέρει όσο πιο πολλές νταμιτζάνες και δοχεία μπορούσε να βρει και την προειδοποίησε να μην πει τίποτα για κείνα που επρόκειτο να δουν τα μάτια της, Έπειτα ο πατήρ Αβραάμ έφερε το ευχολόγιο και γονάτισε κοντά στη βρύση που έτρεχε το λάδι, για να το ευλογήσει σύμφωνα με το τοπικό έθιμο, Ο Θεός εισάκουσε τις προσευχές του και το λάδι έτρεχε στις νταμιτζάνες όσο συνέχιζε να προσεύχεται. Μετά από λίγο τα δοχεία της πρεσβυτέρας γέμισαν και χωρίς αυτή να σκεφθεί φώναξε:  Image
«Δεν έχουμε άλλα δοχεία να συγκεντρώσουμε το λάδι». Εκείνη την στιγμή το λάδι σταμάτησε να τρέχει. Τότε ο πατήρ Αβραάμ είπε: «Ανόητη γιατί μίλησες. Υπάρχουν τόσοι φτωχοί στο Μπετσαχούρ, γιατί δεν πήγες να τους ειδοποιήσεις να φέρουν τα δοχεία τους; Αφού ο Θεός ευλόγησε αυτές τις ελιές». Το λάδι που συγκεντρώθηκε, ήταν αρκετό για τις ανάγκες της εκκλησίας και της οικογενείας τους, γι' αυτό ο πατήρ Αβραάμ έδωσε λίγο και σε φτωχές οικογένειες. Ο πατήρ Costa Abu - Ilia Khoury, ο ανιψιός του πατρός Νικολάου, πήγαινε μαζί με τον πατέρα του στους «Αγρούς των Ποιμένων» όταν ξαφνικά είδαν ένα μεγάλο κίτρινο ερπετό, που έκανε ένα παράξενο θόρυβο. Ο πατέρας πήγε στο σπίτι να φέρει όπλο να πυροβολήσει το παράξενο ερπετό. Όταν σημάδεψε το φίδι το όπλο δεν πυροδοτούσε αν και προσπάθησε πολλές φορές. Έφυγε αμέσως από το χωράφι για να διορθώσει το όπλο, το οποίο τότε δούλευε κανονικά. Όταν επέστρεψε για να πυροβολήσει το φίδι, το όπλο πάλι δεν λειτουργούσε. Διηγήθηκε το γεγονός στον αδελφό του, τον πατέρα Νικόλαο, ο οποίος του είπε ότι το φίδι είναι ο φύλακας του τόπου, γι' αυτό το όπλο δεν πυροδοτούσε. Κάποτε μια μουσουλμανική οικογένεια, που κατοικούσε κοντά στα Ιεροσόλυμα, έφερε στο σπίτι του πατρός Νικολάου στο Μπετσαχούρ μια δαιμονισμένη γυναίκα, επειδή είχαν ακούσει γι' αυτόν και πίστευαν ότι μπορούσε να την απαλλάξει από τον δαίμονα, ο οποίος ήταν τόσο δυνατός, ώστε χρειαζόταν τρεις άνδρες, για να την συγκρατήσουν. Ο πατήρ Νικόλαος τοποθέτησε στο λαιμό της γυναίκας μια εικόνα μετρίου μεγέθους, για να την ηρεμήσει. Έπειτα άρχισε να προσεύχεται στην Παναγία, πράγμα που προξένησε σπασμούς στη γυναίκα και ο δαίμονας που ήταν μέσα της ούρλιαξε και έλεγε στον πατέρα Νικόλαο: «Σταμάτα να προσεύχεσαι, με σκοτώνεις, άφησέ με να φύγω». Ο δαίμονας ρώτησε τον ιερέα με πιο τρόπο μπορούσε να φύγει από την γυναίκα. Ο ιερέας απάντησε ότι δεν έχει σημασία αρκεί να μη βλάψει την γυναίκα. Ο δαίμονας την εγκατέλειψε βγαίνοντας με παράξενο θόρυβο ως μαύρος καπνός από το μεγάλο δάκτυλο του ποδιού της. Η μουσουλμάνα έφυγε εντελώς θεραπευμένη, αλλά δυστυχώς παρέμεινε στην πλάνη της.  Image
Ο πατήρ Νικόλαος ήταν βαθιά θρησκευόμενος και πάντοτε νήστευε και προσευχόταν. Έδινε ακόμη και τ' αγαθά του στους φτωχούς και πολλές φορές καθώς περπατούσε στο δρόμο, μάζευε κομμάτια από λερωμένο ψωμί τα καθάριζε και τα έτρωγε. Το σπίτι του στο Μπετσαχούρ ήταν ανοικτό για κάθε οικογένεια. Ήταν άνθρωπος ειρηνοποιός και ειρήνευε και συμφιλίωνε τις οικογένειες που είχαν διαφορές. Ο Πατριάρχης εκτιμώντας το έργο του πατρός Νικολάου του έδωσε το οφίκιο του Οικονόμου. Το ακόλουθο θαύμα το διηγήθηκε στον ιερέα του χωριού ένα ηλικιωμένο μέλος από την οικογένεια Kassis, ο οποίος είχε ακούσει την ιστορία από τον παππού του και τον θείο του. Στην υπόγεια εκκλησία του προσκυνήματος συνήθιζαν να τελούν την ακολουθία στις μεγάλες γιορτές και τις Κυριακές. Άρχιζαν στις 3 με κωδωνοκρουσία και τελείωναν στις 7. Μια Κυριακή που οι πιστοί πήγαν στην εκκλησία μερικοί απ' αυτούς είδαν τον ιερέα που συνήθως λειτουργούσε να είναι δεμένος μέσα στο ιερόν. Ένας δεύτερος ιερέας που έμοιαζε με τον δεμένο λειτουργούσε και έδωσε στο τέλος της λειτουργίας το αντίδωρο στους πιστούς. Αφού πήραν το αντίδωρο οι πιστοί, που είδαν το γεγονός αυτό, συνάντησαν τον ιερέα που τους φάνηκε δεμένος και με απορία τον ρώτησαν, γιατί δεν λειτούργησε. Ο ιερέας τους διηγήθηκε τι είχε συμβεί την προηγουμένη νύκτα. Λογοδότησε με τον πατέρα του και τον κτύπησε. Δεν ζήτησε συγχώρεση από τον πατέρα του και η Παναγία αποφάσισε να τον ταπεινώσει. Δέθηκε λοιπόν για την ενοχή του και έτσι τον είδαν μερικοί πιστοί. Αργότερα την Κυριακή αυτοί οι ενορίτες συνόδευσαν τον ιερέα στο σπίτι του πατέρα του και τους βοήθησαν να συμφιλιωθούν. Το ακόλουθο θαύμα μας το διηγήθηκε κάποιος από το Μπετσαχούρ. Πριν 50 περίπου χρόνια υπήρξε μια περίοδος ανομβρίας και οι άνθρωποι απογοητεύθηκαν.  Image
Οι γυναίκες του Μπετσαχούρ πήγαν στην παλιά εκκλησία να προσευχηθούν και να ζητήσουν τη μεσιτεία της Υπεραγίας Θεοτόκου. Η προσευχή τους έφερε άμεσα αποτελέσματα, γιατί, επιστρέφοντας πίσω στα σπίτια τους, άνοιξαν οι ουρανοί και έπεσε άφθονη βροχή. 23/10-8/1994. Μια παρέα προσκυνητών - 4 άτομα - επισκεφτήκαμε το χωριό των ποιμένων. Σκοπός μας ήταν να προσκυνήσουμε το χώρο που κατά την Αγία Γραφή οι ποιμένες αγρυπνούσαν τη νύχτα της Γέννησης του Κυρίου μας και ειδοποιήθηκαν από Άγγελο για προσκύνηση Του. Αφού πήραμε ευλογία από τους Γέροντες και τα κλειδιά, ανοίξαμε το παρεκκλήσιο όπου ο τόπος προσκυνήσεως. Αρχίσαμε να προσκυνούμε και στη συνέχεια ν' ανοίγουμε κάτω στο δάπεδο τις προστατευτικές πόρτες - δεξιά και αριστερά - που καλύπτουν τα ψηφιδωτά που σώζονται από τα χρόνια της Αγίας Ελένης. Σ' ένα από αυτά αισθανθήκαμε να μυροβλύζει. Συγκεκριμένα, όπως μπαίνομε στο μικρό αυτό ναό, το πρώτο δεξιά και ειδικά ανάμεσα στα ψηφιδωτά που μεσολαβούν πλάκες. Το θεωρήσαμε μεγάλη ευλογία. Επιστρέψαμε στους Γέροντες το αναφέραμε και εκείνοι διαπίστωσαν μαζί με πολλούς άλλους προσκυνητές την ίδια ευωδία παρ' ότι σφογγίσαμε το χώρο αυτό με τη μανδήλια μιας κυρίας. Ευχαριστούμε το Θεό που μας αξίωσε μεταξύ των τόσων άλλων θαυμαστών και της εξαιρετικής αυτής ευλογίας. Οι προσκυνητές Γαρυφ. Ψαρούλη Α. Λιανού Γ. Ανδριανός Φ. Παναγόπουλος Πριν ένα μήνα, στα μισά περίπου του Σεπτέμβρη ήρθε γκρουπ (κυρίως γυναίκες) 30-35 ατόμων από Αθήνα για προσκύνημα εδώ στο "Δόξα εν Υψίστοις Θεώ"!..., Μετόχιο του Αγίου Σάββα. Όταν λοιπόν κατεβήκαμε στον αρχαίο ναό της Αγίας Ελένης..., και ενώ τους έλεγα για τις πλάκες (στα δεξιά του ναού) όπου μυρόβλησαν μετά τις 15 Αυγούστου και ήταν μάρτυρες τότε εκεί επισκέπτες πάλι από την Αθήνα, είδαμε να αρχίζουν σταδιακά λίγο-λίγο να ιδρώνουν πάλι οι πλάκες... ενώ ήμασταν όλοι εκεί παρόντες... Μερικοί μπορούσαν να μυρίσουν την ευωδία κι άλλοι όχι... σύμφωνα με αυτά τα οποία έλεγαν... Kατόπιν σχεδόν όλοι ο ένας μετά τον άλλον έβγαλαν τους σταυρούς τους χρυσούς ή ξύλινους και τους σταύρωναν επάνω στις πλάκες, άλλοι έβγαλαν τα κομποσχοίνια τους και επίσης με μπαμπακάκια που τους έδωσε κάποια κυρία... μου έδιδαν και σκουπίζαμε πάνω από τις πλάκες και τα σταυρώναμε... Δεν χόρταιναν το θείο σημείο αυτό με τίποτα... Γονάτιζαν και ασπάζονταν τις πλάκες κατασυγκινημένοι... και δοξάζοντας το Θεό!... Τον περασμένο Οκτώβριο του 1994 ήρθαν από την Μακεδονία ως προσκυνητές ένα γκρουπ στο οποίο αρχηγός ήταν ένας Μητροπολίτης παρέα με μοναχούς κάποιας μονής και μια απλή γηραιά κυρία μαζί τους, με τον γιο της...  Image
Σκοπό δεν είχαν να έλθουν στο προσκύνημά μας, αλλά πηγαίνοντας στην Βηθλεέμ για προσκύνημα... πλησίασε την γηραιά κυρία κάποιος που όπως αφηγούταν αργότερα έμοιαζε με βοσκό, με τσοπάνη... και την ρώτησε ξέχωρα από τους άλλους, χωρίς οι επόμενοι να παρατηρήσουν τίποτα, γιατί ξεναγόντουσαν στην Βηθλεέμ (εντός του ναού), αν θα περνούσαν κατόπιν από την περιοχή τους, το σπίτι τους... Η κυρία αυτή παραξενεύτηκε και ενώ πλησίασε να το πει στον Μητροπολίτη και στους πατέρες, ο βοσκός εξαφανίστηκε... Ρώτησε κατόπιν η κυρία για ποιο σπίτι των βοσκών εννοούσε εκείνος ο άνθρωπος... Της είχε πει πως είναι εδώ πιο κάτω κοντά τους, και αφού ρώτησαν έμαθαν πως λίγο πιο κάτω στο ενάμισι περίπου χιλιόμετρο είναι το Προσκύνημα των Ποιμένων..., εκεί που οι απλοί και ταπεινοί Ποιμένες πήραν το μήνυμα από τον Αρχάγγελο Γαβριήλ για την ενανθρώπηση Του Λόγου Του Θεού, Του Υιού Του Θεού..., Του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, εκεί που είδαν όλη αυτή τη δόξα Του Θεού, τα τάματα των Αγγέλων που πλημμύρισαν την περιοχή, τη φωτοχυσία, την λαμπρότητα και άκουσαν το "Δόξα εν Υψίστοις Θεώ και επί γης Ειρήνη εν ανθρώποις ευδοκία.. .", κάτι που δεν μπόρεσαν ποτέ να ξεχάσουν γι' αυτό και μας αναφέρει η παράδοση πως άφησαν εντολή και ετάφησαν στον χώρο εκείνο όπου μέχρι σήμερον βρίσκεται ο τάφος τους. ΙΕΡΟΝ ΑΓΙΟΣΑΒΒΑΤΙΑΤΙΚΟ ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΑ ΑΓΙΟΥ ΛΑΖΑΡΟΥ ΒΗΘΑΝΙΑΣ  Image
Νοτιοδυτικά του Τάφου του Αγίου Λαζάρου και πλησίον αυτού ανηγέρθη το 1964 ωραιότατος διώροφος Ιερός Προσκυνηματικός Ναός υπό του εκ Κυθήρων Πανοσιολογιότατου Αρχιμανδριτου Σεραφείμ, Πνευματικού και Καθηγουμένου της Μεγίστης Ιεράς Λαύρας του Αγίου Σάββα του Ηγιασμένου, με την συνδρομή των ευσεβών Ορθοδόξων Χριστιανών. Ο Ιερός Ναός αυτός είναι καθιερωμένος προς τιμήν του Αγίου και Δικαίου φίλου του Χριστού, Λαζάρου του τετραημέρου και των Αγίων αδελφών του Μάρθας και Μαρίας. Υπάρχει από κάτω και άλλος Ιερός Ναός καθιερωμένος στην Παναγία την Μυρτιδιώτισσα, προστάτιδα της νήσου των Κυθήρων, όστις εορτάζει την 24ην Σεπτεμβρίου. Στον Ναό αυτόν της Μυρτιδιώτισσας, που ευρίσκεται κάτωθεν του Ναού του Αγίου Λαζάρου ευρέθησαν τμήματα του αρχαίου κάστρου της Βηθανίας, προαστίου της αρχαίας ιστορικής Ιερουσαλήμ. Κατ' έτος εδώ, στην μνήμη του Αγίου ιερουργεί ο καθηγούμενος της Ιεράς και Μεγίστης Λαύρας του Αγίου Σάββα του Ηγιασμένου. Αι κανδήλες του Αγίου Λαζάρου ανάπτονται από τις μοναχές της γυναικείας Μονής της Προϋπαντήσεως του Σωτήρος, ο Καθηγούμενος της οποίας, Πανοσιολογιότατος Αρχιμανδρίτης Θεοδόσιος, προσέφερε το οικόπεδο και βοήθησε στην έκδοση αδείας οικοδομήσεως της εκκλησίας. Στην εορτή του Αγίου Λαζάρου(Σάββατο του Αγίου Λαζάρου) γίνονται ταυτοχρόνως δύο Θείαι Λειτουργίαι εν Βηθανία: . Image
10ν) Αρχιερατική Λειτουργία στην γυναικεία Μονή της Προϋπαντήσεως. 20ν) Στην Εκκλησία παρά τον Τάφο του Αγίου. Στο τέλος της Αρχιερατικής Θείας Λειτουργίας γίνεται Λιτανεία Ιερέων, προσκυνητών και ποιμνίου προς τον Τάφο του Αγίου, όπου ο Αρχιερέας αναγιγνώσκει το Ιερόν Ευαγγέλιον της Αναστάσεως του Αγίου Λαζάρου εις τρεις γλώσσας Ελληνική, Αραβική και Ρωσική και ακολούθως η Λιτανεία φτάνει στην Εκκλησία του Αγίου Λαζάρου όπου γίνεται δέησης προς τον Άγιο. Η διώροφοι αυτή εκκλησία έχει κτισθεί στο σημείον ακριβώς της οικίας του Αγίου Λαζάρου και το προαύλιο της περιλαμβάνει τον Τάφο του Αγίου. Από τον οδηγό των προσκυνητών του κυρίου Δημητρίου Γ. Τάκου (1896) μανθάνομε ότι: Επί του Τάφου του Δικαίου Λαζάρου, η Ρωμαία η Αγία επισκεφτεί Ναό αξιόλογον, εκεί δε που υφίστατο και γυναικείο μοναστήρι το 1139. Ο Ιερώνυμος γνωρίζει ημίν ότι κατά το τέλος του 4 αιώνος οικοδομήθη εκκλησία επί του Αγίου Λαζάρου. Το 870 ο Τάφος δείκνυται εν εκκλησία ανοικοδομηθείσα το 1103 δια τας βλάβες της διώξεως του Χάκεμ. Θεωρείται ότι οικοδόμησε ταύτη ν η Αγία Ελένη. Εντεύθεν εις 40 μέτρα απόσταση προς Ν. δείκνυται τόπος όπου η οικία της Μάρθας και Μαρίας πλησίον δε όπου η του λεπρού Σίμωνος. Ο Άγιος Αντωνίνος ο μάρτυς, ο κατά το 570 ιδών τους Αγίους Τόπους είδε πλησίον του τάφου του Αγίου Λαζάρου εν Βηθανία, μέγα αριθμό κελιών, και πλήθος ερημιτών εξ ανδρών και γυναικών επί του όρους των Ελεών. Λάζαρος ο Άγιος και Δίκαιος φίλος του Χριστού ήτο Εβραίος το γένος και φαρισαίος στην αίρεση. Πατήρ του καθώς λέγεται ήτο ο φαρισαίος Σίμων, είχε δε και αδελφές την Μάρθα και Μαρία περί των οποίων πολλάκις εν τω Ευαγγέλιο ακούομεν.  Image
Ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός περιήρχετο πολλάκις την Ιουδαία διδάσκων. Επεσκέπτετο δε συχνά και τον Σίμωνα εις την οικία αυτού μετά του οποίου συνομίλει πολλάκις, διότι ούτος επίστευεν εις την εκ νεκρών ανάστασιν των ανθρώπων. Ερχόμενος δε ο Κύριος συχνοτέρων εις την οικία του Σίμωνος, συνεδέθη δια φιλίας και με τους ευρισκομένους εν τη οικία, ήτοι τον Λάζαρο και τας δύο αδελφές του, την Μάρθα και την Μαρία, άιτινες και φιλοξενούν αυτόν πολλάκις. Ο Άγιος Γέροντάς μας, Αρχιμανδρίτης Σεραφείμ ο εκ Κυθήρων, εκτός της μεγάλης αγάπης που είχε προς τον Άγιο Λάζαρο, είχε την ακόλουθη εμπειρία στην παιδική του ηλικία: Ήταν έθιμο στα Κύθηρα, τα παιδιά και οι ηλικιωμένοι να πηγαίνουν την παραμονή του Αγίου Λαζάρου (Παρασκευή) στα σπίτια των συγχωριανώντους και να ψέλνουν εκκλησιαστικούς ύμνους εις την κοίμησή του.  Image
Ο πατήρ Σεραφείμ (τότε μικρός Σταμάτης) έπαιζε βιολί μαζί με τον εξάδελφό του. Η ανταμοιβή τους ήταν αυγά, χρήματα και ευχές των πιστών. Την επομένη, Σάββατο του Λαζάρου, έψελναν χαρμόσυνα τροπάρια αναγγέλλοντας την ανάσταση του Αγίου. Υμνωδία, τα ευσεβή έθιμα και η τοπική παράδοση αύξησαν την αγάπη του νεαρού Σταμάτη για τον Άγιο Λάζαρο. Έπειτα από πολύν καιρό το 1964 αυτή η αγάπη εκδηλώθηκε όταν ο Αρχιμανδρίτης Σεραφείμ ως ηγούμενος του Αγίου Σάββα έκτισε εις Βηθανία προς τιμήν του Αγίου Λαζάρου την Αγιοσαββαίτικην εκκλησία. Ακόμη άλλη μια πτυχή του ιστορικού είναι ότι όταν ο Άγιος Γέροντάς μας χειροτονήθηκε Διάκονος στις 15 Δεκεμβρίου 1947 στον Πανίερο Ναό Της Του Κυρίου Αναστάσεως από τον Αρχιεπίσκοπο Έλευθερουπολεως κ. κ. Φιλόθεο, τις επόμενες πέντε (5) ημέρες χοροστάτησε ως Ιεροδιάκονος στην γυναικεία Μονή της Προϋπαντήσεως Του Σωτήρος εις Βηθανία με τον σεβαστό ηγούμενο Αρχιμανδρίτη Θεοδόσιο. Image